TeleurSTELLAnd

Ook bedrijven als Stella fietsen kunnen behoorlijk teleurstellen. 

Puber fietst al ruim 3 jaar tevreden op haar Stella Dolce heen en weer naar Dronten.

Na zoveel kilometers moet er inmiddels een behoorlijk onderhoud plaatsvinden wat de nodige kosten met zich meebrengt.  Dit is niet wat teleurstellend was, dit hoort er nu eenmaal bij. En in dat opzicht is een electrische fiets net een auto, is de fiets het nog waard, wat is het risico van op korte termijn weer kosten moeten maken, wat is de fiets nog waard, wat kost een andere fiets. Kortom allerlei afwegingen maakte dat we besloten te kijken wat Stella te bieden heeft en de fiets waard is bij inruil. 

Stella heeft de luxe dat ze op afspraak met een busje met fietsen voor komen rijden en een afspraak was snel gemaakt. Verlekkerd hadden we al in de folder gekeken waar het gewenste model leuk in de aanbieding stond.

Een proefritje op de nieuwe Stella Dolce bewees dat dat ook voor mij de ideale fiets is. Want zo hadden we bedacht dat als puber niet meer naar Dronten fietst, weet die fiets de weg en kan ik er met enige regelmaat (bij mooi weer) op naar Dronten.

Dus in gesprek met de verkoper. In dit gesprek maakte de verkoper duidelijk dat we "natuurlijk" niet uit konden komen op de fiets in de folder met de daarbij genoemde prijs. Hij gaf zo ongeveer toe dat dat een lokkertje was, maar ging uiteraard proberen om er een zo goed mogelijke aan bieding van te maken. 

Lang verhaal kort, zijn uiteindelijke prijs na bellen met kantoor vonden wij nog teveel. De inruil die we kregen te laag en de wijze waarop de korting werd berekend te vaag.

 En toch trapten we erin, daar baal ik nog van! We trapten in zijn gedram en drama en bestelden de fiets. En uiteraard klopte zijn belofte dat als we ons zouden bedenken 1 telefoontje genoeg was om de koop binnen 14 dagen te ontbinden niet.

Er moet een formulier worden ingevuld, er wordt gebeld met een lijmpoging ondanks mijn duidelijke mail bij het verstuurde formulier. Wanneer de mevrouw in twijfel trekt of de verkoper wel heeft gezegd wat ik vertel ben ik er helemaal klaar mee. Netjes maar inmiddels onvriendelijk deel ik mee dat ik een bevestiging wil van de annulering. De toon van de mevrouw daalt ook enige graden en zij zegt toe dat ik de mail binnen enkele minuten zal ontvangen.

Wat ik nou zo ontzettend teleurSTELLAnd vind? Dat ik me zo heb mee laten slepen dat ik in verkooppraatjes trap en me tot onvriendelijkheid heb verlaagd.

Als troost ga ik nu voor een andere auto, daar word ik dan wel weer heel blij van.

Kleine meisjes worden groot

Net zo goed als ze al jaren weet wat ze wil worden als ze later groot is weet ze al vrij lang waar ze wil werken. En vooral ook waar ze niet wil werken. Niet is in een supermarkt of winkel. Wel is in de horeca of oppassen.

Een vriendin werkt bij een pannekoeken restaurant wat ze ook wel zag zitten. Gezien de afstand was dit logistiek geen mogelijkheid. Een andere vriendin werkt bij de Mac en dat lijkt beter haalbaar.

Solliciteren was een makkie. Cru gezegd, ze zitten overal zo te springen om personeel dat niet aangenomen worden als tiener zou moeten leiden tot een zeer kritisch zelfonderzoek. 

En vandaag begint ze. Met een gezond portie spanning in haar lijf heb ik haar 9.45 uur afgeleverd. 

Met een gezond portie spanning in mijn lijf wacht ik tot we haar kunnen ophalen. Benieuwd hoe ze het vond, benieuwd naar haar verhalen.

Een nieuw hoofdstuk, een stap richting volwassenheid. Ook pubers worden groot.

Ach en zo voorkomen we dat ze ontspoort en uit verveling en te veel vrije tijd gaat rellen😏. Van werken wordt je meestal niet slechter.

Kwakzalverij

Op internet had ik er al over gelezen. Chemo Clean Up. Ik ben lid van BVN, verschillende forums, faceboekgroepen over borstkanker en lees regelmatig daar wat informatie over borstkanker. Dus logisch dat zo'n bedrijf de kans krijgt om zich aan me op te dringen.

Het bedrijf kwam voorbij bij het programma Kassa van de Vara. En het lijkt kwakzalverij van de meest trieste soort. Hufters die gebruik maken van de wanhoop van een patient.

Mensen die ook nog eens een traumatische ervaring doormaken en  zich afvragen hoe ze zo onnozel hebben kunnen zijn. Boos op zichzelf waarschijnlijk. 

Ik ben er niet ingetrapt. Gelukkig niet wanhopig genoeg. Maar ik was destijds wel getriggerd door uitspraken als "verwijder de chemo resten uit je lijf".

Waarom ik dit hier vermeld? Ik hoop dat een gewaarschuwd mens en ook de wanhopige telt voor twee.

Sportief

Zoals het een echte puber betaamd had ze net een keer te vaak de grens opgezocht. Net een keertje te vaak er overheen. Ik betrad haar domein, de zolder en ontplofte. Schone was als oud vuil opgehoopt, de titel schone was niet meer waard. Het was de bekende druppel. Ik had al vaker gezegd dat als zij niet de verantwoordelijkheid nam voor de paar klusjes die zij moest doen wij ook niets extra's meer voor haar zouden doen. Gevolg was de fietsendrager van mijn auto af en geen meeliften meer.

Heel veel tegensputteren deed ze niet. Ze had door dat ze dit keer over de grens was gegaan denk ik.

In mijn relaas tegen haar paps had ik ook nog geopperd dat ik wel zou toeteren en zwaaien onderweg als ik passeerde. Dat vond ie vals, dus heb ik maar niet gedaan.

En dat ze het sportief opnam bleek. Ik kreeg in die week een appje met de waarschuwing dat er een flitser staat langs de route die ik rijd. En dat zelfs op de heen en de terugweg.

Heeft het geholpen? Die waarschuwing voor de flitser wel denk ik. Maar het heeft nog geen gedragsverandering bij puber teweeg gebracht. Dus gaat ze nu vroeger dan dat ze wakker moet worden haar bed uitgetrommeld worden. Dit om de klusjes te doen die ze gisteren heeft laten liggen. Paps heeft de eer, ik hoor verontwaardigd gekreun. Misschien is dit de juiste en effectieve methode.....

Maar ik vrees van niet.....

49+1

Ik mag voor mijn werk mentor zijn van 49 1e jaars studenten. Allemaal even boeiend want allemaal anders. De eerste tentamenweek en de bijbehorende cijfers komen eraan, spannend, niet alleen voor de studenten maar in mindere mate ook voor mij. De herkansers, pakken die nu goed uit? Degene met zelfvertrouwen, is dat zelfvertrouwen terecht. Diegene die kneiterhard werkt, redt hij/zij het. Kortom, ik volg de gepubliceerde cijfers op de voet. En nadat de cijfers bekend zijn ga ik met ze in gesprek. Hoe kom je aan de resultaten, wat vond je er zelf van. Leuke soms confronterende of zelfs lastige gesprekken. 

Puber heeft ook de 1e toetsweek van haar examenjaar. De eerste is gisteren maar zo-zo gegaan. Ze is bang voor het cijfer. Ook hier volgen gesprekken over. Ik denk lastigere gesprekken dan de andere 49. Ik ben benieuwd of ik puber ook kan "bereiken", of misschien moet ik dit aan haar mentor overlaten.

Ingewikkeld vertrouwen

Wat is de wereld ingewikkeld geworden.  Ik dacht dat het allemaal niet ingewikkelder kon dan toen ik borstkanker bleek te hebben. Ik ben erachter, en ik denk vele met mij, dat dit wel kan.

En het is de Corona die dit voor mij veroorzaakt. De maatschappelijk verdeelde mening hierover. Maar ook het politieke gedoe erom heen. Mensen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Beschuldigingen die er niet om liegen, en het zoeken naar de schuldige. 

Uiteraard doe ik daar aan mee. Ik kan woest worden over de verhalen van mensen die hun verstand niet gebruiken en hun verantwoordelijkheid niet nemen. Verhalen van mensen die trots zijn dat ze toch uit eten zijn geweest, ondanks een positieve test,  want de QRcode liet dit niet zien. Verhalen van het kunnen kopen van een QRcode waarmee je overal toegang kan krijgen. Verhalen van complottheorieën, de zogeheten wappies gaan mijn verstand te boven. De overheid laat absoluut af en toe steken vallen maar in het algemeen zou het beleid, de regels en maatregelen prima kunnen werken als iedereen zijn gezonde verstand zou gebruiken en zijn verantwoordelijkheid nam.

Tja en wat ik altijd doe als het lastig of ingewikkeld wordt, ga ik nu ook maar weer doen. Stapje voor stapje. We wachten de persconferentie van 2 november weer af. Ik ga kijken of ik in aanmerking kom voor een 3e vaccinatie. En ik blijf me verantwoordelijk gedragen (vind ik). En ik heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk goed komt. 

Verstandig

Om de zondag te hebben om nog wat op te kunnen ruimen en ons voor te bereiden op de komende week, vertrokken we op zaterdag (al) uit Frankrijk.

Bij Parijs was file op de route die we normaal gesproken nemen. Dus het leek ons verstandiger om dwars door het centrum van Parijs te rijden. 

Na de Eiffeltoren gezien te hebben , de rotonde der chaos rond de arc de Triomph overleefd te hebben, hebben we onze reis filevrij kunnen vervolgen.

Na een (negatief) coronatestje met een beetje slaapgebrek beginnen we aan het meest waardeloze deel van de vakantie. Het uitpakken van de auto en de was. Ff doorbijten, dan kunnen we aan het eind van de middag aan de apero met de restjes Franse hapjes.

Tweede thuis

Alles kwam voorbij, vrouwenkiesrecht, heel vaak dezelfde jongensnaam, leerkrachten, keihard meezingen met K3 en het nummer wat moet ik met mijn l** in de lockdown, de eerste wereldoorlog, dat ze een baantje wil en nog veel meer. Dit was tijdens de reis met Puber naar ons tweede thuis in Frankrijk. Ons fantastische klushuis.

Ik vond dat hele eind rijden, 1000 km op de vrijdag was nogal een uitdaging. Het plan was de reis opdelen in twee keer en gezellig een hotelletje te pakken. De werkelijkheid was file-ellende in Nederland en België.  En toen ik de cruise-control er op kon zetten na Parijs wist ik van geen stoppen. Wel een powernap, maar vooral blik op oneindig en gaan.

Om 3.30 kroop ik in bed, heerlijk weer tegen manlief aan. 

En wat hebben we het lekker. Het is echt thuiskomen en genieten.

Gestopt

Ik ben gestopt met de tamoxifen. En ik merk het, ik zit lekkerder in mijn vel.

Ik ben gestopt met al mijn kwaaltjes toe te schrijven aan de tamoxifen, de chemo, de Coronabeperkingen, de... En ik merk het, ik kom steeds beter in het "ik ga aan mezelf werken plan".

Ik ben gestopt met met de "ik red mezelf er wel mee" gedachte en pak de hulp aan van de ingeschakelde professionals.

De tamoxifen vervangen we over een maand door de letrozol. Want het leven is te goed om ermee te kunnen leven dat ik mijn risico op borstkanker niet maximaal aanpak. Dus de hormoontherapie blijft.

En het leven is te goed om ermee te kunnen leven dat ik er niet het maximale uithaal door niet aan mezelf te werken.

En zoals altijd doe ik het stapje voor stapje, maar dan nu wel met een minimum van 5000 stapjes per dag en op naar de 10.000.

En door!

Wat een bijzondere week. Bijzonder verdrietig, bijzonder mooi, bijzonder vermoeiend.  Kortom bijzonder.

Zoals ik ook aangaf in mijn afscheidsrede tijdens de uitvaart, afscheid  nemen kun je maar 1 keer doen, en dat moet goed.

Mijn paps had zaterdag een crematie van een kennis. Op dezelfde locatie als waar we vrijdag afscheid namen van mijn moeder. Nuchter als hij is, ging hij daar gewoon heen. Toen we gisteren even langs gingen kregen we een verslag en de opmerking of eigenlijk het compliment dat wij dat veel mooier voor elkaar hadden gehad bij de dienst van ma. En eerlijk is eerlijk, dat deed me goed.

Vandaag start het normale leven weer. Ik ben benieuwd of ik ook last krijg van afkickverschijnselen. Ik keek dagelijks meerdere keren in de verzorgingshuisapp of er wat bijzonders was met mijn moeder. Ik heb de app verwijderd, maar mezelf al wel betrapt op willen kijken....

Ingehaald door de tijd..

Ingehaald door de tijd is mijn moeder afgelopen zondag overleden. We hadden rekening gehouden met een langdurig proces. Verdrietig, want ze had heel veel pijn. Ik ben heel blij dat het uiteindelijk zo bizar snel ging, dit heeft haar een hoop pijn bespaard.

En wat is zo'n uitvaart regelen hard werken, en gelijktijdig een les in prioriteiten stellen.

Ingehaald door de tijd, ze mocht slechts 75 worden. Maar het is goed zo, de herinneringen blijven bestaan.

Martin

Martin Gijzemijter schriijft dichtgedachten. Wakend bij mijn mams lees ik deze. Het raakte me.

Beetje cru

Op zich zijn we goed te spreken over het verzorgingshuis waar mijn moeder zit. Maar ook daar maken ze wel eens een misser. Uit protest heb ik hem op het whiteboard gehangen. 

Mijn moeder gaat op dit moment zo hard achteruit dat ze haar handen en armen nauwelijks meer kan bewegen. Laat staan meedoen aan een beweegprogramma.

Gezondheid

 Ongemerkt slopen de gezondheidsproblemen bij mijn ouders erin. Allebei hun eigen traject, bij mijn vader met een positief verloop. Bij mijn moeder een verdrietig verhaal.

Een tumor in haar ruggemerg zorgt sinds begin juli voor nog meer ellende dan ze al had. Niet behandelbaar en zelfs niet mogelijk om te bepalen wat voor tumor of in te schatten hoe het verloop zal zijn. Het zou een langzaam proces kunnen zijn, maar de ontwikkelingen sinds vrijdag doen het tegenovergestelde vermoeden. Verlies van de functionaliteit in haar armen en veel pijn doen vermoeden dat het snel gaat nu.Tot nu toe helpt zelfs het ophogen van de pijnmedicatie niet. De pijn is zo erg dat ze niet meer wil met moeilijke, verdrietige en confronterende gesprekken tot gevolg. 

Het maakt mijn zus en mij mantelzorgers, en we blijken dat heel goed samen aan te kunnen. We zijn in staat om mijn vader te ondersteunen door veel zaken over te nemen als het gaat om communicatie met artsen, de verpleging en mijn moeder. 

Maar wat is het triest om in dit geval mijn moeder weg te zien teren met veel pijn door een onbehandelbare tumor. Boosheid, machteloosheid en verdriet bekruipen  me al ik bedenk wat een ongelofelijke klote ziekte kanker is. En ik realiseer me tegelijkertijd wat een rijk bezit gezondheid is wat me nog meer de motivatie geeft om door te zetten met het "ik ga aan mezelf werken"plan.

Vanavond ga ik sporten en ik ga nu niet toegeven aan een strooptocht in huis naar iets te eten want emotie-eten hebben we afgeschaft.

Maar wat heb ik zin in een zak met wat dan ook!

Desillusie

 

Over drie weken is het zover. Dennis gaat dan voor drie weken naar ons klushuis in Frankrijk. Ik en puber gaan ook, maar twee weken later in de herfstvakantie.

Ter voorbereiding stelt Dennis voor om naar IKEA te gaan, verheugd zeg ik ja, ik vind IKEA een uitstapje. Nauwkeurig bereid ik onze trip voor en maak een lijstje.

Onze reis leidde naar de IKEA in Amsterdam, al kletsend reden we de afslag naar de A27 voorbij en toen lag Amersfoort ineens niet meer op de route.

Een afgeloten Gaasperdammertunnel bracht ons niet van de wijs, Dennis zijn richtingsgevoel en mijn vastberadenheid brachten ons bij de IKEA. 

Een bagel met zalm, wat te drinken en mensen kijken gaven Dennis de moed om te beginnen aan het slenteren van de gehele route door de IKEA. We waren het al snel eens over de kast die we in december aan gaan schaffen voor het opknappen van de rommelkamer en opgetogen ging ik de trap af naar mijn favoriete deel van de IKEA. Het deel met allerlei hebbedingen, het deel waar ik altijd een kar nodig had omdat ik er zo goed kon slagen. 

Maar het resultaat was teleurstellend, ik moest constateren dat ik zowel hier als in Frankrijk meer dan genoeg spullen had. Verder dan drie planten, twee schoenlepels en een paar grote lijsten voor posters kwamen we niet. Voor de meeste zaken op het lijstje zijn we niet geslaagd, IKEA heeft het voor mij niet meer zo.

Het enige goede aan het bezoek was dat het goed was voor 3500 stappen op mijn stappenteller. Verder was het gewoonweg een desillusie. Ik schrap de IKEA voorlopig weer van mijn lijstje want om alleen voor zo'n lekker kaneelbroodje deze woongigant te bezoeken gaat me net te ver.

Rozen

Het "ik werk aan mijzelf plan" verloopt niet geheel over rozen.

De regel, we gebruiken de auto alleen als het niet anders kan, leidde ertoe dat ik het bezoek aan mijn mams op de fiets af ging leggen. De wandelkilometers voor vandaag had ik er al opzitten dus ik verruilde de wandelschoenen voor sandalen gezien het geweldig mooie weer waar we op de valreep van de zomer nog op getrakteerd worden.

Blijkbaar was de fiets en sandalen een foute combi want bij vertrek kregen ze ruzie. Serieuze ruzie waarvan ik de dupe was. Tijdens de ruzie belanden we als geheel op de grond, waarbij ik dan wel weer van fiets won want ik eindigde bovenop. 

Als eerste deed mijn ego zeer, dus ik krabbelde heeeel snel overeind, grabbelde de inhoud van mijn tas bij elkaar en de onderdelen van mijn fiets en constateerde dat, ondanks wat pijn hier en daar, alles het nog deed. Het kriebelige gevoel bij mijn knie bleek een bloedende schaafwond die wat steentjes had omarmd. Ach niets wat niet op te lossen was met een papieren zakdoekje, dus al snel was ik weer op weg.

Maar of dat fietsen nou echt zo gezond voor me is waag ik op dit moment toch te betwijfelen. 

Kleine meisjes worden groot.

Het schooljaar begint weer. Dat betekent voor mij ca. 40 nieuwe mentorstudenten. Een mega-uitdaging voor iemand die slecht is in namen.

Tijdens mijn voorbereidingen printte ik de namenlijsten met foto uit als geheugensteuntje

Deze werd gespot door puber. Tot mijn verontrusting, verbazing en vermaak werden de heren bestudeerd, en van commentaar voorzien. Twee kregen het predikaat interessant. 

Voor het Coronatijdperk kwam ze regelmatig naar mijn kantoor om op me te wachten om samen naar huis te gaan.

Nu dat inmiddels ook weer mogelijk is zal ze het jammer vinden dat ik een heerlijk rustig kantoor ergens achteraf heb. Daar valt niet direct veel te "spotten".

Tja kleine meisjes worden groot...

NEE!

 

Het is niet veel, maar Corona heeft ons ook wel wat goeds gebracht. Voor een hoop mensen is dat o.a. bewustwording. In ieder geval voor mij is dat het geval.

Ik heb me heilig voorgenomen niet meer in de val te trappen van een te volle agenda. Keuzes te maken en niet altijd maar van alles te moeten. 

Dat komt door de bewustwording dat de rust die het niet kunnen volplannen van je agenda in de afgelopen anderhalf jaar ook wel lekker was. En simpelweg doordat ik het niet meer kan.

Nu het gewone leven weer op gang komt (en o wat geniet ik hier van) sluipt de agenda weer langzaam vol. Het werk geeft meer beweging, prikkels en reistijd dan thuiswerken (en o wat geniet ik hier van). Puber gaat weer korfballen en wedstrijden spelen (en o wat geniet ik hier van). Puber start haar eindexamenjaar en vraagt hiermee terechte aandacht (en ook hier geniet ik van). Mijn ouders vragen tijd en aandacht, en die wil ik kunnen bieden. Ik heb zo hier en daar nog best wel wat activiteiten in het kader van het "ik ga aan mezelf werken plan". Mijn Franse lessen starten weer (hier heb ik zin in).

Kortom ik moet trainen in het zeggen van NEE! en in het maken van keuzes. Terug kijkend op afgelopen week heb ik daar een mooi begin mee gemaakt.

Wel moeten Dennis en ik daarover nog even op 1 lijn zien te komen. Gisteravond hadden we er flink verschil van inzicht over. Hij moet nog even wennen aan mijn nieuwe ik en  het feit dat ik op de rem trap. Wederom een uitdaging. Maar in uitdagingen zijn we goed, dus ook deze tackelen we wel.

Keuzes en besluiten

Soms is het veel en moet je keuzes maken, keuzes die ik voorheen nooit maakte, ik denderde maar door.

 Neem gisteren, zowel mijn paps als mijn schoonmoeder moesten worden geopereerd. Geen levensbedreigende toestanden, maar elke operatie geeft risico's. Hoe toevallig is het dat voor allebei dezelfde operatiedatum geprikt werd. Bijna het toeval voorbij is het feit dat ze beide als eerste om 8.00 uur op de rol stonden. 

Mijn schoonouders redden het met zijn tweetjes. En gelukkig kwam er al bijtijds het bericht dat de operatie was gelukt. Daar is stap 1 gezet, nu het revalidatietraject in. Ik zou bijna zeggen, stapje voor stapje, maar dat zit er (nog) niet in. In haar geval is het nog een week of zes wiel voor wiel.

 Mijn vader had een lift nodig naar het ziekenhuis, 6.15 uur stapte ik in mijn auto, leverde mijn vader af en ging naar huis.

Zelf had ik (al even) klachten die volgens internet wijzen op een blaasontsteking, ook moest ik van de internist een afspraak maken met mijn huisarts vanwege de resultaten van het nuchter prikken van mijn glucose die ietsje verhoogd was. Verbaasd stond ik geen half uur in de wacht (het was toch echt maandagmorgen) en kreeg ik direct de doktersassistente aan de telefoon. Voor mijn blaasklachten moest ik urine aanleveren en de dokter had om 9.45 uur tijd voor me. Enig sinds overdonderd ging ik akkoord.

 Om een lang verhaal kort te houden, ik heb geen diabetes II maar hang er wel tegenaan. Dit is met mijn geschiedenis van zwangerschapsdiabetes en overgewicht niet zo vreemd. Dus bij de praktijkondersteuner, waar ik ook direct terecht kon, een prettig gesprek gehad en we gaan het monitoren. Gewichtsverlies is van het grootste belang, maar dat zit al in het “ik ga aan mezelf werken plan”, dus laten we het maar opvatten als een extra motivatie. De blaasontsteking was een feit dus een kuurtje en het dringende advies (het leek een beetje op een commando) om heel veel te drinken moeten dat oplossen.

 Gedurende de dag zat mijn telefoon heel puberaal vastgeplakt aan mijn hand. Als contactpersoon voor mijn vader wilde ik niet het risico lopen om een telefoontje van het ziekenhuis te missen. En je zult het zien, mijn telefoon ging, net op het moment dat ik in de auto zat en niet op kon nemen. Terugbellen kon niet, het was een anoniem nummer. Een uur later werd ik nogmaals gebeld, dit maal door een verpleegkundige, het gesprek met de chirurg had ik gemist. De verpleegkundige wist te vertellen dat de operatie minder vlot en makkelijk was gegaan dan gehoopt en dat mijn vader daardoor in ieder geval een nacht moest blijven voor controle. De chirurg zou in de loop van de middag bij mijn vader langskomen. Met de toezegging dat ik gebeld zou worden als de chirurg de ronde ging doen, sloot ik aan bij de lunch op het werk. Het feit dat mijn vader ging appen gaf aan dat hij weer aanspreekbaar was. Hij bleek niet meer informatie te hebben toen we elkaar spraken, maar hij klonk monter en niet verontrust, dus ik nam me voor me hierbij dan maar aan te sluiten.

Naast het ochtenddeel skipte ik ook het leukste deel van mijn werkdag, de BBQ met de collega’s. In plaats daarvan ging ik polshoogte nemen bij mijn vader, die ik gelukkig redelijk opgewekt aantrof. Met smaak had hij net zijn warme maaltijd genuttigd en met tegenzin op aandringen van de verpleegkundige 2 paracetamol. Hij had geen pijn dus vond dat eigenlijk maar onnodig. De chirurg is niet meer geweest, ze was zo uitgelopen met haar operaties dat dat niet meer lukte.

 Aan het eind van de dag ging mijn lijf in protest, met opvlieger na opvlieger werd kenbaar gemaakt dat het klaar was voor deze dag. Nadat ik had bijgepraat met mijn zus over zowel pa maar ook ma waarvoor er allerlei gesprekken door mijn zus waren gevoerd om met hulpmiddelen zoals een passende rolstoel het leven met een dwarslaesie toch nog zo comfortabel mogelijk te maken, was ik op.

 Tja en toen me ook de nacht niet werd gegund om te herstellen, veelvuldige toiletbezoeken en opvliegers zijn niet echt rustgevend, nam ik vanmorgen een BESLUIT; ik ga vandaag thuis aan het werk. Ik laat het programma op het werk van vandaag schieten. Het programma waarmee we bezig gaan met het onderwerp weerbaarheid voor 1^e jaars studenten, het programma wat me zo boeiend leek. Het besluit wat ik telefonisch meedeelde aan mijn collega die dit mede organiseerde. Het besluit waarop de reactie was, “gezondheid gaat voor, vroeger denderde we maar door, het is goed om keuzes te maken”. Het besluit waarvan ik gefrustreerd een soort van brok in mijn keel kreeg en de tranen hoog zaten. Het besluit wat me confronteert met mijn grenzen.

 Mijn dag zit nog vol genoeg vandaag, ook vandaag gaat op de achtergrond de zorg voor mijn ouders door. Werk wat ik thuis kan doen is er genoeg. En ik voel mijn lijf tot rust komen, heel veel drinken met als gevolg heel veel toiletbezoeken gaat gemakkelijker thuis. De opvliegers zijn minder frequent. 

Dus het besluit is een goed besluit, maar in mijn hoofd wringt dat nog een beetje.

 

 

Traject 2

Te zwaar, geen conditie, vaak moe, stijf en stram en van plan 80 te worden. 

Die combinatie maakt het noodzakelijk aan de slag te gaan met mezelf. Welke klachten zijn waarvan het gevolg en wat is er aan te doen.

Ineens heb ik te maken met een team specialisten. Internist, ergotherapeut, somnoloog, diëtiste, fysiotherapeut, oogarts, huisarts, kortom het hele rataplan.

En ook hierbij, stapje voor stapje gaan we het traject in. 

Het slaaponderzoek was in het van der Valk hotel in Tiel. Dennis mocht mee. Daar hebben we nog een nachtje aan vast geplakt, zo werd het een heerlijk weekend weg met zijn tweetjes.

En vanaf heden is de knop om. Er moeten kilo's af. Ik denk dat ik een shirt aan ga schaffen met de tekst: verboden te voeren.

Hoe dan?

Het is bijzonder (prettig) om te ervaren dat ook Puber naadloos contacten oppakt die soms lange pauzes kennen.

Zij en de twee betreffende dames kregen het zelfs voor elkaar om er een memorabel strandbezoek van te maken.

Het strand in Neuvic heeft een grote speeltuin met o.a. 3 schommels. Twee normale en 1 babyschommel. De jongste van de drie wilde schommelen, de twee normale schommels waren bezet. Dus zag ze kans, lenig en atletisch gebouwd als ze is, in de babyschommel te stappen.

Het bleek niet zo'n slimme keus, want er zelfstandig uitkomen was onmogelijk. Ook met hulp van zuslief en puber lukte het niet. De slappe lach maakte het er niet gemakkelijker op.

Toen ik Puber belde of ze vanaf het strand naar de auto kwam kreeg ik, doordat ze de slappe lach had, een onsamenhangend, onverstaanbaar verhaal waar ik niets van begreep. Iets geïrriteerd, zei ik "schiet nu maar op". Toen ik een paar minuten later weer belde waar ze bleef was het verhaal nog niet duidelijk. Maar de eruit gefilterde boodschap: komen want jongste zit vast in babyschommel, maakte dat we toch maar even polshoogte gingen nemen.

Daar troffen we zuslief en puber aan die slap van het lachen tegen de staanders van de schommel aan hingen. En in de schommel zat de jongste, wat sip maar toch ook wel lachend, klem in het stoeltje.

Met hulp van opa en Dennis, een geruime hoeveelheid zonnebrand als glijmiddel lukte het om jongste te bevrijden uit de schommel zonder haar of de schommel te beschadigen.

Een verhaal om toe te voegen aan de vele vakantieherinneringen aan Neuvic die al jaren terug gaan. Met als conclusie van het drietal dat ze hopen volgend jaar meer dagen dan 1 samen door te brengen.

Ballen of balen?

Groot huis, grote schuur, grote caravan. En veel spullen. Een groot raadsel, waar zijn de ballen, de pomp, de badmintonrackets, de rugbybal, de volleybal en wat er nog meer van dat soort is.

Werkelijk alles is afgezocht. De zolder, de zolder van de garage, de kelder, de caravan. We hebben het dus deze vakantie gedaan zonder ballen.

En de laatste dag achterin het laatste nog niet gedemonteerde kastje van de caravan.....

Jawel dat is balen, daar liggen de ballen.

Het beepje

Beep, beep, beep.. Als je dat hoort als je in bed ligt is dat zeer ergelijk. En dat niet alleen, het is ook een reden om je suf te peinzen. Het werd niet veroorzaakt door ons, alle apparaten hebben we gecontroleerd.

Het geluid deed zich niet meer voor dus verdween uit onze gedachten. 

Tot we laatst eind van de middag het gebeep weer hoorde. Van een heel andere kant. Weer kwamen er allerlei opties voorbij: autoalarm, droger die klaar was, vaatwasser, bedenk het maar. Ook nu stopte het geluid weer en verdween uit onze gedachten.

Gisteravond werd ons de oplossing aangereikt. We zaten aan de apero met vrienden die hier in de buurt wonen. En de beep was er weer. Ecoutez! Un crapaud, il crie à la female zei onze vriendin. Onze reactie was wat ongelovig. We werden vervolgens hartelijk uitgelachen dat we niet door hadden gehad waar het geluid vandaan kwam.

Enig nazoeken op internet leerde dat wij niet de enige waren die door een beepende vroedmeesterpad waren misleid.

luister het geluid

Deuren en emmers

Al vanaf de aanschaf van ons Franse optrekje weten we dat de buitendeuren vervangen moeten worden.

Dus wij voor een offerte gisteren naar een gerenommeerd bedrijf gereden.

Daar aangekomen was er een NL stel ons net voor, ze kaapte de Engelssprekende verkoper. Dus bleef er niets anders over dan genoegen te nemen met een allervriendelijkst Frans sprekende verkoopster.

Trots constateerde ik, dat ik me ook hier prima kan redden in het Frans. We verlieten de winkel met enkele offertes. Mijn overige vragen werden begrijpelijk beantwoord. 

Wat betreft het Frans of Nederlands de taal der cijfers is universeel. En we wisten dat het aan de prijs zou zijn. En ondanks dat en de mooie Franse taal was het bedrag van de offerte of je een emmer leegkiept....

On refléchira.....

Ritme, ruimte en rust

We zitten alweer een paar dagen zonder. Zonder dribbelende kindervoetjes, zonder ritme van kinderslaapjes, zonder rondslingerend speelgoed oftewel zonder de kinderen en kleinkinderen. 

Wat was het heerlijk om samen vakantie te vieren. De leukste kleinzoon van de wereld die zindelijk werd, enthousiast genoot van het strand, onze tuin met al zijn mogelijkheden, de koeien bewonderde. De leukste kleindochter van de wereld met haar bewegelijke lijfje, fanatiek tot in haar tenen om datgene wat haar interesse had te bereiken tijgerde ze rond. Trok ze zich zelfs op tot op haar knietjes.

Kortom het was heerlijk om twee weekjes van elkaar te genieten.

Nu nog 2 weken waarbij we ook genieten, maar toch anders.

Gulle buren

Ik denk gewokte courgette met Italiaanse kruiden, gevulde courgette, courgette soep, courgette taart. 

Smaken verschillen

Als je in Frankrijk bent doe je als de Fransen. Je eet olijven, inktvisringen en escargots.  Voor een hamburger haal je je neus op. 

Kleine dingen groot plezier

Logeren bij opa en oma. Zo los je dat op als je gezamenlijk op vakantie bent.

Wat heet gelukkig?

Vreemde gedachte: gelukkig had ik borstkanker. 

Borstkanker heeft het voordeel van de massa. Veel vrouwen hebben of hadden het. Het blijft een klote-ziekte, maar er kan ook zoveel aan gedaan worden in veel gevallen.

Mijn moeder heeft een dwarslaesie. Veroorzaakt door een tumor in haar ruggemerg. Heel erg zeldzaam. Niet behandelbaar. De artsen kunnen niets voorspellen over het verloop, er is nauwelijks iets over bekend. Het weinige wat bekend is, is dat als de tumor doorgroeit ze ook de functionaliteit inhaar armen kan verliezen.

Vandaar de vreemde gedachte: gelukkig had ik borstkanker.  

Zo jammer dit soort mensen

Gewoon

Een jaar gewerkt, een jaar net als  iedereen met Coronabeperkingen geleefd. Voor een deel leef ik in schooljaren, een gevolg van mijn werk. En aan het eind van het jaar is er de onvermijdelijke terugblik.

En die terugblik maakt me blij. Ik heb het 'm geflikt! Ik ben er weer, versie 2.0 dat wel. Maar daar is niets mis mee.

Nog heel even doorbikkelen, wat achterstallige huishoudelijke werkzaamheden wegwerken en dan naar ons tweede thuis. 

Het lijkt weer op gewoon!

Mijn dag kan niet meer stuk

Puber is in de ban van cijfers, overgaan en dan vakantie. Trots laat ze haar dossier zien van CKCV. Helemaal precies weet ze het cijfer nog niet maar wel een voldoende.

Al bladerend door het dossier kom ik haar profiel tegen.

Van mij krijgt ze een dikke 10!

Als rechtgeaarde puber reageert ze wat ontkennend en ongemakkelijk als ik zeg hoe bijzonder ik het vind, en dat ik trots ben dat ze me held noemt. Ze wist niet meer dat ze het lang geleden had opgeschreven. Als het had gekund dan had ze ontkent het te hebben opgeschreven. 

Maar dat neemt niet weg dat het er staat. Zwart op wit.

Mijn dag kan niet meer stuk.

Niet geschikt voor de misdaad

Wat ik naast de studenten ook zo leuk vind aan mijn werk zijn de collega's. Dus net als vele anderen heb ik die contacten mega gemist.

 Onze teamleider was weer terug van zwangerschapsverlof, onze collega die haar super vervangen had weer in zijn eigen rol, dus tijd voor een bedankmoment en een verrassingsfeestje.

Als commissie welzijn hadden we het tot in de puntjes geregeld. Bloemen, oorkonde, cadeautjes, drinken, lekkere hapjes, goeie locatie, fake-afspraak voor onze teamleider, haar man geïnformeerd, kortom echt aan alles gedacht. Ten minste bijna aan alles....

Alleen even vergeten dat als ik iets niet goed opsla (post-it, notitieblok, noteren op je hand, etc.) en druk ben, ik dat "iets"soms vergeet. Niet eens gewoon vergeet maar er gaat dan geeneens een belletje rinkelen. Dat "iets" was in dit geval het regelen van de ontvoering. Ik had de vervangende teamleider de boodschap door moeten geven dat hij het feestvarken vanuit de fake-afspraak moest ontvoeren en samen met haar date mee moest nemen naar het feestgedruis. 

Toen we heel genoegelijk al zaten te kletsen met zijn allen en ons af gingen vragen of het allemaal wel goed ging, bleek ik vergeten de ontvoering te regelen. Sterker nog ik bleek vergeten te zijn dat ik deze zou regelen.

Het was op te lossen en na wat vertraging konden we de oorkonde, de cadeautjes en de hapjes uitdelen.

Het positieve is, ik heb geen misdadige aanleg, een ontvoering regelen lukt me niet. 

Het negatieve is dat ik het nog steeds lastig vind dat mijn geheugen me af  en toe zo ontzettend in de steek laat. Ik denk dat ik ermee moet leren leven dat het bijna altijd goed gaat. En in die gevallen waar het niet goed gaat lossen we het ook wel weer op.

Cool

Heerlijk dat het mooi weer is. Jammer dat mijn lijf daarop reageert met vocht vasthouden. Met name mijn enkels doen hun uiterste best.

In een van de lotgenotengroepen had ik eens gelezen dat een coolmat voor honden helpt. Helpt tegen opvliegers maar ook tegen oververhitte ledematen.  Dus ik heb een nieuw kleedje op mijn poef. Spuuglelijk maar functioneel.

En ik moet bekennen dat die lotgenoten groepen wel hun nut hebben.

Mondkapjesplicht

 

Ik las dat op nummer 1 van de dingen waar we blij van worden als we de Corona maatregelen achter ons kunnen laten, dit het niet meer dragen van het mondkapje is.

Toch denk ik dat ik het ga missen. In ieder geval dat moment waarop je hem met een zucht van opluchting af kunt doen.

Ik denk dat ik er stiekum nog een aantal bewaar, kan ik dat moment nog af en toe oproepen :-)

Echt waar? Echt waar!

In het onderwijs mogen werken met studenten bleek ik 13 jaar geleden geweldig te vinden. Doordat ik mijn baan zo leuk vind heb ik hard geknokt om daarin ook weer volledig te kunnen functioneren.  Het is mooi dat ik 28 uur werk, dan hoef ik me nooit serieus af te vragen of ik die 40 uur vol zou houden. Met de regelmatige vakanties, mijn flexibel in te delen uren is het ook te doen. Vooral omdat mijn werk ook energie geeft.

Zelfs als er een student denkt even iets te verzetten.

Een tentamen: 75 studenten, 12 docenten combineren met nog 2 leerjaren met nog meer studenten en docenten, 2 locaties met diverse lokalen, deels fysiek, deels online. Een leuke, beetje complexe, uitdagende en tijdrovende klus.

Vraagt er een student of dit ook op een andere dag kan, geeft daarbij ook nog zijn voorkeur aan voor wanneer het hem beter zou uitkomen.

Echt waar? Echt waar!

Ondanks dat ik begrip heb dat het voor studenten soms lastig is om het studentenleven te combineren met de serieuze onderwijszaken konden wij zijn verzoek niet honoreren.

Nadat ik mijn verbazing opzij heb gezet gaf het verzoek lol. Lol omdat ik me realiseerde dat dit zo'n verrassend verschilletje van inzicht is tussen de onderwijs organisatie en studenten. En dat geeft soms ergernis maar veel vaker hilarische momenten en nieuwe inzichten.

Ik denk niet dat het de student op dit moment nieuwe inzichten geeft. Hoogstwaarschijnlijk een dilemma en ergernis. Maar hij heeft nog 3 jaar studie voor de boeg, hopelijk komen die inzichten nog.

Eindelijk

Eindelijk!

Eindelijk mooi weer!

Eindelijk verruiming van de maatregelen!

Eindelijk weer een dag met een aantal van  degene waar we zo graag mee zijn. 

Eindelijk weer lekker kletsen.

Eindelijk weer slap ge-ouweneel.

Eindelijk weer genieten van de kindjes die samen spelen.

Genoten van een heerlijke weekend. Het zondagochtendontbijt met vier kleintjes, supergezellig, super speciaal. Het slaapgebrek van vier kleine logeetjes weggewerkt  met een middagdutje.

Dit zijn de momenten waarom ik de chemo-, bestraling-

en hormoontherapie doorsta en heb doorstaan. Dit is geluk.

The Streamers

Samen met Puber, gezellig. Hapjes, Jilz 0.0, drankje en leuke muziek. Verruiming van de maatregelen.  Langzaam terug richting normaal.

Geniet ervan!

Taxiën of niet

 

Als Puber en ik het ergens over eens zijn, is het het feit dat de ander momenteel moeilijk in de omgang is. De weliswaar wat wrange humor hiervan is, dat het bij ons beide door de hormonen komt.

Ik word niet boos om andere dingen als voorheen, maar ik wordt wel anders boos. Met meer toeters en bellen zeg maar. En volgens Puber ben ik vreselijk! Daarover verschillen we dan wel van mening want ik vind dat dat wel meevalt en dat zij zich gedraagt als een vreselijke puber. De waarheid zal zoals gewoonlijk in het midden liggen. 

Momenteel vechten we een strijd uit over wie zijn tijd nu het meeste waard is. Er is steeds vaker les in Dronten voor haar. Voor mij nog niet, dus dat houdt in dat ze niet kan meeliften en moet fietsen. Daarbij heeft ze de pech dat we een koud en vooral nat voorjaar hebben. 

Dus op verschillende manieren probeert ze een lift te organiseren. Waarvan wij dan weer vinden dat het ons een uur op en neer rijden kost, haar max een half uur winst oplevert en als ze gewoon fietst is ze in een uurtje thuis. En als er werkelijk onweer, bliksem en hagelstenen worden voorspeld of gesignaleerd dan taxiën we wel, of we regelen een lift. Ze heeft al grote monden, DE blik, smeekbede's en vertragingen zodat het eigenlijk niet meer te halen is in de strijd gegooid. Tot nu toe zonder resultaat.

Er is 1 voordeel aan deze strijd. Ik ben nu niet meer alleen vreselijk, Dennis deelt deze eer.

Uiteraard

Uiteraard zitten op de dag dat ik mijn bh-sluiting niet dicht krijg, omdat mijn Oedeem opspeelt, de bh's met voorsluiting in de was.

Gelukkig is het weekend en kan Dennis helpen.

Mijn jaarlijkse APK

Dat had ik braaf gedaan, voor vandaag. Dus hebben Dennis en ik allebei de aanverwante spanningsverschijnselen.

Dit jaar werd ik niet verrast door de spanning en heb ik dit ingecalculeerd. 

Update:

De mammografie zit erop. Helaas dit jaar een weliswaar heel vriendelijke maar wel hardhandige dame. Het deed flink veel meer pijn dit keer. Blijkbaar werd ik verraden door mijn blik, want ze informeerde nog wel even of het nog ging. Ach, relatief gezien valt het mee, in 8 minuten was ik binnen en weer buiten. Het wachten op goedkeuring van de foto's ging rap. Nog voor ik de negatieve gedachtespiraal in kon gaan van: stel dat...... kreeg ik te horen dat ik mocht gaan.

Nu wachten op het telefoontje...

Update: het is goed! De mammografie laat geen verandering zien ten opzichte van vorig jaar. 

Pfff, was ik daar nu zo gespannen voor....

Gevoelig

Mijn tuin is weer netjes, en dat ik voor het werk wat ik daarin heb verricht moet betalen had ik ingecalculeerd. 

Zoals mijn fysiotherapeut al zei na een eerste blik op mijn borst, het ziet eruit of er het e.e.a vast zit. En niet zo verbazingwekkend, ze had gelijk. Ik ben niet voor niets fan van haar, ze kent mijn (boven) lijf inmiddels misschien wel beter dan ikzelf. Vastberaden en op ferme wijze heeft ze me tijdens de behandeling  laten voelen wat voor litteken en spieren zich rondom mijn rechterschouder bevinden. Na de behandeling was het me weer pijnlijk duidelijk waar mijn probleemzone zich bevindt.

Maar de behandeling leverde een goed resultaat! Ik denk vandaag en morgen waarschijnlijk minstens 1x per uur aan haar ;-) en het voelt alweer losser! Letterlijk alsof ik losser in mijn spieren zit.

Mooie timing, dan zal de mammografie morgen wat soepeler verlopen.

Logeetje(s)

Dit weekend hebben we een klein vriendinnetje te logeren. Puber is er druk mee en staat zonder een seconde te piepen op, om de kleine om 7.15 uur uit bed te halen.

Volop gezelligheid zo'n logeerpartij. 

Volgend weekend komen de twee allerleukste kleinkids van de wereld logeren. Dubbel zoveel gezelligheid.

En het mooiste van logeerpartijen is dat het supergezellig is, superdruk en vooral eindig. Als we al onze energie erin hebben gestopt dan kunnen we daarna moe en voldaan de volgende dag uitslapen en ons verheugen op de volgende logeerpartij. 

Niet bang

Wij hebben geen tijd om in quarantaine te gaan. Dus dat hebben we al in Frankrijk gedaan. We hebben sinds vrijdag 30 April enkel elkaar gezien. 

Zal het vreemd zijn om weer onder de mensen te komen? Want vandaag ga ik weer naar Dronten, tussen de collega's en studenten.

Up date: wat was het geweldig om onder collega's en studenten te zijn. Ik krijg er energie van.

Het schiet op

Maar het is allemaal net weer meer werk dan gedacht. En zondag zit het er toch echt op. Dus we hebben alleen morgen nog. Maar we hebben toch een aantal zaken weer af kunnen vinken van de to-do-list.

We hebben de tweede slaapkamer af. De wc-boven is na morgen betegeld en bruikbaar. Het hek is gelast en weer passend. De meegenomen planten staan in de tuin. De grote slaapkamer is klaar voor gebruik. De kinderkamer is klaar voor gebruik. Dus kom maar op met die zomer!

Ik heb zelfs blij wc papier gevonden.

Ik mis je

Wekelijks ga ik naar de fysiotherapeut voor oedeemtherapie. Nu het vakantie is en ik aan het klussen ben niet.

Ik zou er bijna sentimenteel van worden, maar ik miste gisteren mijn woensdagochtend momentje.

En mijn lijf nog meer! Het piept, zucht en kraakt. En de oedeem neemt geniepig wraak door mijn arm loodzwaar te maken en vocht te verzamelen tot op mijn rug.

Maar ik heb toch maar mooi veel gedaan! Gras gemaaid, getuinierd, schoongemaakt, klushulp geweest etc. Nog een paar daagjes doorzetten en dan zijn de geplande klussen af.

En nog zes nachtjes slapen, dan mag ik weer oedeemtherapie!

Lelijke gedachte

Ik lees nog steeds met enige regelmaat berichten op social media. Ik heb daar nog steeds een haat-liefde verhouding mee. Een enkele keer ontsnapt me dan ook een lelijke gedachte. Bijvoorbeeld bij de lotgenote die 32 jaar geleden is geopereerd aan borstkanker en nu last krijgt van een oedeemarm. De toon vond ik wat zielig en het eerste wat ik dan denk is:"zeur niet muts, ik zou tekenen voor oedeem na 32 jaar". Niet fair zo'n gedachte, ik ken haar verdere verhaal helemaal niet.

Dus om mezelf in balans te houden ga ik zo maar een bemoedigend berichtje sturen aan iemand die overmorgen wordt geopereerd. Dan voel ik me ook niet zo'n bitch wanneer de lelijke gedachten me door mijn hoofd schieten.

Hoofd en lijf redeneren verschillend.

Ik loop nog steeds er tegenaan dat mijn lijf minder kan dan dat mijn hoofd bedenkt. Ik heb momenteel een knie die het niet altijd doet. Dus huisarts. Dus foto's. Dus spanning, want ook wel wat ongerust.

Geen aanwijsbare reden zichtbaar op de foto, geen slijtage. Dus prima. Vanmorgen direct gepolst bij de fysiotherapeut. Er bestaat nog zoiets als rustig aan doen. Niet direct weer de 10 km willen lopen.

Na onze klusreis naar Frankrijk gaan we dus daar maar mee aan de slag. Nu nog niet, geen tijd ik moet nog teveel doen....

In de file...

 

Eindelijk! Waar iedereen aan toe is, wij hebben het gedaan. Een uitje. Gezellig iets ondernemen. Herinneringen maken.

Hoewel ik eerst zo mijn twijfels had. Zouden ze sneller zijn en ik ze wel bij kunnen peddelen. Hoe kom ik erin, en meer nog hoe kom ik eruit. Wat als ik (er) halverwege uitval, dan komt het op Dennis neer.

Omdat ik me heb voorgenomen me niet teveel te laten belemmeren door al mijn gedoetjes, heb ik toch gereserveerd. En een vriend geregeld :-) voor Puber. Iemand die wij ook leuk en gezellig vinden, dus win-win.

En het was een succes! We zijn heerlijk wezen kanoën in Giethoorn. Heerlijk file gevaren, gelachen om al die toeristen die lopen te stuntelen met hun bootjes. Ons verbaasd dat er toch Chinezen waren, dat zijn dus blijkbaar "de diehards" als het op toerist zijn aankomt. Een probleempje moeten overwinnen omdat het kleingeld wat er in ons bezit was, opgemaakt was aan ijs, en we dus niet konden betalen bij de slagboom toen we de parkeerplaats wilden verlaten. (Gewoon aso gebumperd bij wildvreemden, dit is Dennis wel toevertrouwd).

En het viel mee, ik kwam in de kano zonder om te kiepen. Ik peddelde samen met Dennis, Sameer en puber eruit. Ik had niet minder conditie in dit geval dan de rest en hield het gewoon net zo lang vol als dat zij dat deden. Het eruit komen was dan wel weer een dingetje. Hoge kant, linkerknie die het niet doet, rechterenkel die vast zit, rechterschouder/ zijkant die pijnlijk is. En de slappe lach om alles nog eens extra te ontkrachten. Kortom, ik heb een showtje stuntelen weggegeven, maar kwam er betrekkelijk droog uit. En de mensen die dit mochten aanschouwen heb ik een lachwekkend moment bezorgd, en dit met plezier!

Kortom voor herhaling vatbaar! En die spierpijn vandaag nemen we op de koop toe....

Pot thee, chocola en een goed boek!

Ik was voordat ik ziek werd al niet de slankste. De optelsom van emotiekilo's, medicijnkilo's, coronakilo's en mijn vroegere gewicht leidde tot een helaas imposant BMI.

Het is 1 van de weinige dingen die me letterlijk en figuurlijk in de weg zitten.

Tot vandaag, toen had ik er een keer profijt van. Ik viel door de hoogte van mijn BMI in de risicogroep die een vaccinatie mocht. Spannend tot het eind van vandaag gezien het zwabberbeleid en alle commotie er omheen. Het ging namelijk om Astra-Zenica en mijn 60- leeftijd. Eigenlijk had ik door alle nieuws er omheen de hoop al opgegeven dat het door zou gaan. Tot vanmorgen. Mijn mobiel rinkelde. Het display verklapte dat ik gebeld werd vanaf het nummer van mijn huisarts. Ik nam aan, om mijn afspraak te annuleren. Blijkt mijn huisarts hetzelfde te redeneren als wij. Het is mijn keus, wel of niet Astra-Zenica. 

Een dikke ja van mijn kant. Ondanks de risico's van Astra-Zenica  vind ik het risico van Corona groter. 

Omdat ik al snip, snotter verkouden ben waarschuwde de assistente me voor de bijwerkingen, de griepachtige verschijnselen die erbij horen en door mijn verkoudheid nog waarschijnlijker zijn.

Ze hadden er door een afzegging nog eentje over dus had Dennis mazzel, die kon mooi meedelen in mijn voordeel.

We verschansen ons met chocola, thee en een goed boek in bed. Tenminste ik, Dennis gaat voor de vierkante ogen. Kom maar op met die griepachtige verschijnselen. Ik kan ze handelen. 

Het kan tenslotte nooit zo belabberd zijn als chemo en de hele zooi.