Keuzes en besluiten

Soms is het veel en moet je keuzes maken, keuzes die ik voorheen nooit maakte, ik denderde maar door.

 Neem gisteren, zowel mijn paps als mijn schoonmoeder moesten worden geopereerd. Geen levensbedreigende toestanden, maar elke operatie geeft risico's. Hoe toevallig is het dat voor allebei dezelfde operatiedatum geprikt werd. Bijna het toeval voorbij is het feit dat ze beide als eerste om 8.00 uur op de rol stonden. 

Mijn schoonouders redden het met zijn tweetjes. En gelukkig kwam er al bijtijds het bericht dat de operatie was gelukt. Daar is stap 1 gezet, nu het revalidatietraject in. Ik zou bijna zeggen, stapje voor stapje, maar dat zit er (nog) niet in. In haar geval is het nog een week of zes wiel voor wiel.

 Mijn vader had een lift nodig naar het ziekenhuis, 6.15 uur stapte ik in mijn auto, leverde mijn vader af en ging naar huis.

Zelf had ik (al even) klachten die volgens internet wijzen op een blaasontsteking, ook moest ik van de internist een afspraak maken met mijn huisarts vanwege de resultaten van het nuchter prikken van mijn glucose die ietsje verhoogd was. Verbaasd stond ik geen half uur in de wacht (het was toch echt maandagmorgen) en kreeg ik direct de doktersassistente aan de telefoon. Voor mijn blaasklachten moest ik urine aanleveren en de dokter had om 9.45 uur tijd voor me. Enig sinds overdonderd ging ik akkoord.

 Om een lang verhaal kort te houden, ik heb geen diabetes II maar hang er wel tegenaan. Dit is met mijn geschiedenis van zwangerschapsdiabetes en overgewicht niet zo vreemd. Dus bij de praktijkondersteuner, waar ik ook direct terecht kon, een prettig gesprek gehad en we gaan het monitoren. Gewichtsverlies is van het grootste belang, maar dat zit al in het “ik ga aan mezelf werken plan”, dus laten we het maar opvatten als een extra motivatie. De blaasontsteking was een feit dus een kuurtje en het dringende advies (het leek een beetje op een commando) om heel veel te drinken moeten dat oplossen.

 Gedurende de dag zat mijn telefoon heel puberaal vastgeplakt aan mijn hand. Als contactpersoon voor mijn vader wilde ik niet het risico lopen om een telefoontje van het ziekenhuis te missen. En je zult het zien, mijn telefoon ging, net op het moment dat ik in de auto zat en niet op kon nemen. Terugbellen kon niet, het was een anoniem nummer. Een uur later werd ik nogmaals gebeld, dit maal door een verpleegkundige, het gesprek met de chirurg had ik gemist. De verpleegkundige wist te vertellen dat de operatie minder vlot en makkelijk was gegaan dan gehoopt en dat mijn vader daardoor in ieder geval een nacht moest blijven voor controle. De chirurg zou in de loop van de middag bij mijn vader langskomen. Met de toezegging dat ik gebeld zou worden als de chirurg de ronde ging doen, sloot ik aan bij de lunch op het werk. Het feit dat mijn vader ging appen gaf aan dat hij weer aanspreekbaar was. Hij bleek niet meer informatie te hebben toen we elkaar spraken, maar hij klonk monter en niet verontrust, dus ik nam me voor me hierbij dan maar aan te sluiten.

Naast het ochtenddeel skipte ik ook het leukste deel van mijn werkdag, de BBQ met de collega’s. In plaats daarvan ging ik polshoogte nemen bij mijn vader, die ik gelukkig redelijk opgewekt aantrof. Met smaak had hij net zijn warme maaltijd genuttigd en met tegenzin op aandringen van de verpleegkundige 2 paracetamol. Hij had geen pijn dus vond dat eigenlijk maar onnodig. De chirurg is niet meer geweest, ze was zo uitgelopen met haar operaties dat dat niet meer lukte.

 Aan het eind van de dag ging mijn lijf in protest, met opvlieger na opvlieger werd kenbaar gemaakt dat het klaar was voor deze dag. Nadat ik had bijgepraat met mijn zus over zowel pa maar ook ma waarvoor er allerlei gesprekken door mijn zus waren gevoerd om met hulpmiddelen zoals een passende rolstoel het leven met een dwarslaesie toch nog zo comfortabel mogelijk te maken, was ik op.

 Tja en toen me ook de nacht niet werd gegund om te herstellen, veelvuldige toiletbezoeken en opvliegers zijn niet echt rustgevend, nam ik vanmorgen een BESLUIT; ik ga vandaag thuis aan het werk. Ik laat het programma op het werk van vandaag schieten. Het programma waarmee we bezig gaan met het onderwerp weerbaarheid voor 1^e jaars studenten, het programma wat me zo boeiend leek. Het besluit wat ik telefonisch meedeelde aan mijn collega die dit mede organiseerde. Het besluit waarop de reactie was, “gezondheid gaat voor, vroeger denderde we maar door, het is goed om keuzes te maken”. Het besluit waarvan ik gefrustreerd een soort van brok in mijn keel kreeg en de tranen hoog zaten. Het besluit wat me confronteert met mijn grenzen.

 Mijn dag zit nog vol genoeg vandaag, ook vandaag gaat op de achtergrond de zorg voor mijn ouders door. Werk wat ik thuis kan doen is er genoeg. En ik voel mijn lijf tot rust komen, heel veel drinken met als gevolg heel veel toiletbezoeken gaat gemakkelijker thuis. De opvliegers zijn minder frequent. 

Dus het besluit is een goed besluit, maar in mijn hoofd wringt dat nog een beetje.