Geen klagen

Het jaar van de slippers

Deze blog titel is niet te danken aan het feit dat we ineens allemaal op slippers lopen. Maar aan het feit dat dit het jaar is dat Dennis zijn slippers heeft zoek gemaakt. Bij onze interne verhuizing had ik alles in tassen gegooid. Deze waren naar de caravan vervoerd en grotendeels uitgepakt maar niet helemaal. 

Dennis heeft dagenlang gezocht, en uiteraard werd de uitspraak bij alles wat niet direct te vinden was: het ligt waarschijnlijk naast Dennis zijn slippers.

Nu zou je kunnen denken als oplettende lezer, maar Dennis heeft ze niet in een tas gegooid. Dat klopt, maar als hij ze had opgeborgen waar ze horen had ik ze nooit in die tas hoeven gooien.

En als ik een goed functionerend brein had gehad, had ik me herinnerd dat ik de slippers in die tas had gegooid. Of het een chemobrein momentje of een senioren momentje was laten we in het midden...

Het klusteam is uitgebreid

Vorderingen

Het behang zit erop, de verf zit erop. Morgen kan puber gaan inrichten en haar intrek nemen op haar eigen kamer.

Geen stokbrood

Op een camping of vakantiepark zouden we mopperen dat we 500m heen en 500m terug moeten lopen om vers brood te halen.

Nu het ons Franse huis betreft vinden we het luxe dat we 500m af wonen van de imieminie supermarkt die ook brood verkoopt.

Behalve toen ik net voor de deur stond en mijn masker vergeten was. Toen vond ik het ver en vervelend, netjes uitgedrukt. Voor de insiders, ik dacht p.....d.m.....e.d.s...

Nieuwsgierige buren

Uitje

Ons uitje van vandaag. De bricolage😎😷.

Puberlief wilde thuis blijven, voor een paar uur zonder opzichters.

Vakantiegevoel

Buiten ontbijten.

Zoekplaatje

Bingo op de camping. Favo bij puberlief, al jarenlang. En geweldig goed om de Franse getallen er in te stampen😂. 

Niets gewonnen😆

Het wil niet zo.

Het weer wil niet zo. Weer een wat bewolkte dag, heerlijk klusweer, dat wel. 

Maar met zoveel klusmogelijkheden word ik geconfronteerd met mijn lijf.

Het wil niet zo. In ieder geval niet zoals ik wil. Pijnlijke spieren van de hormoontherapie. En een beperkt bruikbare rechter schouder. Dan vallen er een hoop klussen af.

Een kwestie van even uithuilen, beseffen dat dit beter is dan er niet meer zijn. En focussen op de dingen die wel kunnen.

Ik stap zo maar in de auto en ga op pad. Er moet klusmateriaal, een vignet voor de boot, brood etc. worden gehaald. Klussen die wel gaan. 

Puber en haar vakantieliefde

Beetje kokkerellen...

De buurman kwam aanzetten met verse groenten uit zijn eigen tuin.

Puberarbeid

Werk zat.

Hier ons okselhoge grasveld. 

We zijn er!

Kwart over zes reden we weg. En op het moment dat we de straat uit reden begon het vakantiegevoel. Tanken in Hazeldonk en een bak koffie.  Zonder oponthoud langs Antwerpen. Met en Yes!!! de Franse grens over. Net voorbij Lille een plaspauze en de benen strekken. En daar stelde Dennis de vraag: "hebben we eigenlijk de sleutels wel bij ons?".

En dat hadden we niet! 341 kilometer gereden nog 660 kilometer gaan.  Omdraaien vonden we geen optie. Ik probeerde Dennis nog de schuld te geven: "ik heb last van chemo-brein,  wat is jouw excuus?".  Maar eerlijk is eerlijk, het was bijzonder stom van ons allebei. Er restte ons niets anders dan een gezamenlijke lachbui en het brainstormen over de oplossing. 

Het brainstormen werd onderbroken door gedoe bij het betalen bij de tol. Maar betaalpas 3 deed het.

In de kar hadden we een koevoet, slijptol en op de dakdragers een ladder. Inbreken in ons eigen huis moest gaan lukken. 

Na in recordtijd via de periferique Parijs te hebben gepasseerd konden we beginnen aan de laatste helft van de reis. Ook deze verliep supervlot. Om zes uur arriveerden we bij ons huis. Of eigenlijk bij het hek van ons huis. Het hek werd bij het openen tegen gehouden door het okselhoge gras. Met wat moeite kreeg Dennis het hek open. We baanden ons een weg door het okselhoge gras naar ons huis. Daar realiseerde ik me dat ik nergens liever zou zijn dan hier.

Vergeten sleutels, niet werkende betaalpassen, okselhoog gras, problemen die we wel zouden tackelen.  

We vieren vakantie bij ons heerlijke Franse klushuis. Hoe mooi kan het leven zijn!

Oogst

Tevreden en trots bekijk ik de oogst. Ik heb mijn nagels geknipt en realiseer me dat ze nog niet als vanouds zijn, maar je ziet de ellende er ook niet meer vanaf spatten.

Mijn teennagels is een heel ander verhaal! Die zijn zwaar getraumatiseerd. Hebben de neiging tot ingroeien gekregen en zijn spuuglelijk geworden. Dat ingroeien begrijp ik dan ook wel weer.  Zo spuuglelijk dat je je wil verstoppen....

Op naar de pedicure, die waar ik heenga kan wonderen verrichten!

Update: de wonderen zijn verricht! Ik ga ze nog wel lakken om de nare getraumatiseerde nagels te verdoezelen. Maar ik maak me geen zorgen meer over ingroeien, eraf vallende nagels en dat soort narigheid.

Stoer

Ik vind ons stoer.

Niet omdat we het hele traject van mijn borstkanker goed hebben doorstaan.

Niet omdat onze relatie er alleen maar sterker door is geworden.

Niet omdat we niet gillend gek zijn geworden van het wachten op uitslagen.

 

Maar omdat we al drie nachten bij het in bed stappen de spin op ons plafond zagen zitten. Vervolgens constateerde dat hij weer een paar meter had afgelegd. En gingen slapen zonder de spin te verwijderen. Allebei te beroerd om de moeite te nemen om uit bed te stappen om de spin weg te ruimen. En allebei geen seconde minder geslapen vanwege de spin op het plafond.

 

Dat is dan weer de winst van het doorlopen van zo’n heftig traject. Je leert het af om je druk te maken om futiliteiten......