Bemoeial

Omdat het mooi weer was besloot ik te lopen naar oedeemtherapie. Onderweg zag en hoorde ik een hoop consternatie. Een hard huilende peuter, een boze meneer en een ontdane vrouwenstem. Dichterbij gekomen was er ook een hond bij betrokken. Een oude labrador, die bleek toen ik dichterbij kwam, het broodje te hebben weggehapt uit het handje van de peuter. De meneer, de opa blijkbaar, troostte de peuter, de mevrouw (al aardig op leeftijd) had de hond inmiddels aangelijnd en sjorde deze mee, weg van het gebeuren. 

De opa hoogst verontwaardig en boos constateerde dat het meisje bloed aan haar hand had. Hij riep de mevrouw na, te blijven staan, en werd steeds bozer toen de mevrouw stug doorliep zonder enige reactie te geven. Het gedrag van de mevrouw riep bij mij ook een verontwaardigde, bozige reactie op. De meneer vroeg mij om even op het meisje te letten zodat hij achter de mevrouw aan kon gaan. Zo boos als hij op dat moment was, besloot ik dat het risico dat het dan zou escaleren met eventueel verbaal geweld erg groot was. Dus maakte ik de keus om achter de mevrouw aan te lopen. 

Aangekomen bij de mevrouw door haar met stevige pas te achtervolgen bleek ze stokdoof te zijn en behoorlijk geschrokken. Zich totaal niet realiserend dat het weglopen zoveel boosheid opriep. Iets paniekerig, haar hond had nog nooit zoiets gedaan. Inmiddels kwam de opa ook aanlopen met de peuter in de buggy, beide alweer enigsinds gekalmeerd. Hij had de politie aan de telefoon, die was onderweg.

Voor mij de hoogste tijd om door te lopen naar de fysio. Het laatste stuk rennend (op een sukkeldrafje eigenlijk, maar dat klinkt zo suf) afgelegd, kwam ik op de minuut af op tijd binnen. Buiten adem met het zweet op mijn rug en beslagen bril nam ik plaats op de behandeltafel. Uiteraard deed ik mijn verhaal (nadat ik op adem was gekomen) en al vertellend realiseerde ik me dat ik meevoelde met de mevrouw. 

Ik ga straks bij haar langs heb ik besloten, informeren hoe het met haar is. Anders laat het me toch niet met rust. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze me een bemoeial vindt en de deur voor me dichtklapt. Dat zien we dan wel weer.

Update: 

De voordeur werd niet voor mijn neus dichtgeslagen. Integendeel, ik kreeg uitgebreid de rest van het verhaal. De boze opa had de oom van de peuter en haar moeder opgetrommeld en de politie gebeld. Haar man deed het verhaal met zeer veel waardering voor de  aanpak van de politie. De meneer agent had op een gegeven moment gevraagd naar de hond. Toen daarop de stokoude labrador, goeiig kwispelend kwam aangesjokt had de agent hem glimlachend geaaid. En het voorval betiteld als een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Alle gemoederen waren bedaard en mevrouw was zo goed als van de schrik bekomen. Het gesprek met mevrouw verliep  een stuk gemakkelijker nu ze wel haar gehoorapparaatjes inhad. 

Heel cliché misschien, maar eind goed, al goed. Ik liep na het gesprek opgelucht naar huis.

Knikkende knieën

Ik heb zomaar het vermoeden dat 2021 het jaar van de knieën gaat worden. Uit Dennis zijn MRI blijkt dat hij een scheurtje in zijn miniscus heeft. Dat verklaart de pijn en het mank lopen. Hoe nu verder... dat moet hij samen met de orthopeed bepalen. Dat het niet vanzelf over gaat is in ieder geval een feit.

Gisteren heb ik met mijn moeder een bezoek aan de orthopeed gebracht. Het goede nieuws was dat op de röntgenfoto te zien was dat de botten zoals de ortopeed zei, "niet meer doorzichtig waren". Het slechte nieuws was dat er geen banden en pezen meer waren om de knie stabiel te houden. Dus ze moet de moeilijke keus maken tussen de huidige situatie waarmee de brace de stabiliteit in de knie vervangt of een pittige operatie om een totale knieprothese laten plaatsen. Hoe nu verder.... veel vragen bedenken, laten beantwoorden en eind van de maand samen met de orthopeed bepalen wat een verstandige keuze is.

Top 2000

De top 2000, inmiddels onlosmakelijk verbonden met Kerst en Oud & nieuw.

De hele dag muziek, onlosmakelijk verbonden met herinneringen. 

Sommige vers, sommige oud.

Robert Long kwam voorbij. Oh ja die had ook het nummer beschaafde tango... het nummer opgezocht. Eigenlijk niet eens een leuk nummer. Wel joeg ik met de tekst mijn moeder op de kast. Wat ik dan wel weer leuk vond als pre-puber.

Heerlijk nog 6 dagen top 2000 te gaan. Laat maar komen die herinneringen.

Xmas 2020

Je hoorde een enkeling weleens verzuchten hoe rustig zou een kerst zijn zonder allerlei poespas.... Het is mij ook weleens door mijn hoofd geschoten. 

En nu we ermee geconfronteerd worden valt het tegen. Hoewel, ik heb er vooral moeite mee dat het ons is opgelegd door de omstandigheden. Het lekker niets hoeven, heeft ook wel wat.

Toch hoop ik dat het volgend jaar, het gehele jaar, meer mogelijkheden gaat bieden op alle fronten. Voor iedereen!

De wereld van de zorg

Ouderdom komt met gebreken. En als de gebreken komen krijg je te maken met de zorg. En de zorg is ingewikkeld, zeker in deze vreemde Coronatijden. 

Afgelopen week mocht mijn moeder verhuizen naar een ander verpleeghuis. Een 2x zo grote kamer, een eigen badkamer, een mooie binnentuin, allemaal voordelen. 

Het nadeel is, weer moeten wennen. De verpleegkundigen allemaal even lief en zorgzaam, maar wel, weer even wennen. Ook hier weer afdelingsgenoten, allemaal  ouder en niet zo spraakzaam meer, alweer wennen. Een digitale agenda, niet fijn als je niet digitaal bent ingesteld, hier hoeft ze niet aan te wennen. Voor ons een kleine moeite om deze te vertalen naar een gewone ouderwetse agenda.

Hoopvol maar met angst wordt uitgekeken naar het bezoek aan de orthopeed. 

Hoopvol en met ongeduld wordt afgewacht wanneer de maatregelen weer worden versoepeld. Dusdanig dat een bezoek aan thuis weer mogelijk is.

Hoopvol en strijdlustig wordt er gewerkt aan de revalidatie, die desondanks heel langzaam verloopt.

De grote vraag is, wat gaat 2021 brengen. Ik hoop dat ze de rust vindt om te accepteren wat ze niet wil, als het niet anders blijkt te zijn. En dat die Coronatijd met zijn beperkingen eindelijk overgaat. Zodat ze een middenweg kan vinden. Regelmatige bezoeken aan thuis en de zorg in het verpleeghuis.

En dat is waar het ook ingewikkeld wordt. Ons huidige zorgstelsel is erop gericht mensen zoveel mogelijk met hulp thuis te laten wonen. En dat randje tussen het is mogelijk en het is niet mogelijk is dun, flinterdun. Dus laveren we voorzichtig ontdekkend door zorgland. En gaan we zien wat 2021 gaat brengen.

Gestrekte draf

 En vanaf gisteren was er weer thuisonderwijs, ook voor Puber. Ze nam het nieuws afgelopen maandag redelijk gelaten op. Ze heeft er meer moeite mee dat we vinden dat ze de contacten met leeftijdgenoten moet beperken en dat (slaap)feestjes niet door kunnen gaan. Het is fijn dat ik ook thuis werk dan hebben we toch aanspraak en kan ik een oogje in het zeil houden.

Gisteren ging ze er op een gegeven moment vandoor. De hond uitlaten met collega puber, net als tijdens de eerste lockdown. Op mijn vraag, of ze in gestrekte draf langs het basketbalveldje zijn gelopen om te checken of HIJ er nu ook weer was, kreeg ik uiteraard een ontkennend antwoord.

Toch verdenk ik de dames ervan dat de route niet zal worden verlegd, maar langs het veldje zal blijven lopen. Ik denk dat ik me weer ga aanwennen dat ik ook die kant de wijk uitrijd, kunnen we haar informeren als HIJ er wel is. 

Het puber-geiten-gegiebel om jongens heb ik eigenlijk de afgelopen maanden wel gemist. Kijken of we het vuurtje een beetje kunnen opstoken. 

Held!

 

 Ik baal van de lock down, zoals zovelen. Het weer enigszins gewoon contact hebben met dierbaren, collega’s en studenten was simpelweg fijn.

Na de persconferentie zat ik een beetje in de klaagmodus. Ik durf het niet zo heel goed te bekennen want over het geheel genomen valt er niet zo heel veel te klagen. Wij worden financieel niet geraakt, mijn baan staat niet op het spel en ook Dennis werkt bij een solide onderneming. Puber haar onderwijs gaat redelijk goed door verwacht ik. Dus…….

Dennis reageerde op mijn klaagzang met de mededeling dat hij de lock down eigenlijk wel geruststellend vindt. Ik kom daardoor niet meer onder de mensen, dat vond hij toch wel spannend. Studenten komen uit alle windstreken tenslotte en de verhalen over de feestjes en het gedonder op de campus waren ook niet al te geruststellend. En de angst dat Corona voor mij niet mild zou verlopen door mijn nog kwetsbare gezondheid en onderliggende kwalen, zit er bij Dennis in.

Ik bestelde boodschappen, vermeed in mijn ogen onnodige contacten, winkelen deden we sowieso al zelden en dat liet ik met plezier achterwege. Dus in dat opzicht vond ik dat ik zorgvuldig mijn keuzes maakte. Ik was voorzichtig maar niet bereid om me volledig af te zonderen. Zo kwetsbaar zag ik mezelf niet.

Behalve de opmerking, doe je voorzichtig!, als ik naar mijn werk ging heeft Dennis er verder nooit veel woorden aan vuil gemaakt. Hij heeft me geen strobreed in de weg gelegd, niet lopen zeuren en zemelen maar geaccepteerd dat ik vind dat ik alles weer kan.

 

Dat maakt dat Dennis mijn held is, alweer!

Als het weer kan..

 Zoals het nu lijkt heeft puber mijn ziek zijn redelijk doorstaan. Dat neemt niet weg dat er op dat gebied, kinderen van ouders met kanker, nog een groot braakliggend terrein is. In het Parool stond dit geweldig initiatief, wat mij eraan herinnert dat ik tijdens mijn ziekzijn wel wat op had willen zetten op dit gebied.

Nu zijn de mogelijkheden beperkt door alle Corona toestanden. Maar dat neemt niet weg, dat ik er wel over na kan denken en hier en daar een balletje op kan gooien.

Wordt vervolgd......

Spraakverwarring

 

Dat ik mijn werk heel erg leuk en boeiend vind zal bekend zijn. Ik heb er niet voor niets zoveel vaart achter gezet om weer terug te komen in mijn eigen werk voor mijn normale aantal uren. Dit was puur omdat ik ook energie krijg van werken. Het contact met studenten, collega’s, mensen in het algemeen maakt dat het zo boeiend is.

Doordat het ook vaak heel persoonlijk herkenbare zaken zijn kunnen een hoop onderwerpen  die me bezighouden op mijn werk niet worden verwerkt in mijn blog. Terwijl ze soms echt “blogwaardig’ zijn, en mijn blog nog steeds mijn uitlaatklep is.

Toch had ik gisteren een voorval wat ik wil en kan delen. Ik had een individueel mentorgesprek met een student. Mijn standaardvraag is altijd, “hoe vind jij dat het gaat?”, zijn antwoord was hierop dat het wel beter kon. Een oplossing die hij benoemde is dat het dan verstandig was als hij vaker de lessen bij zou wonen. Goed inzicht naar mijn idee, maar afgelopen maandag had ik hem in de les gemist. Dat leidde bij mij direct tot de wedervraag, waar zijn goede voornemen afgelopen maandag dan was gebleven.

Zijn antwoord was, “ik was aangereden maar…” zonder hem uit te laten praten reageerde ik direct verschrikt en ook wat bezorgd, “oh, wat vervelend, mankeer je niets? ”. Bleek de term aangereden hier niet een aanrijding te betekenen maar dat hij was vertrokken om naar Dronten te komen….

Het blijft boeiend om met studenten te mogen werken uit alle windstreken. En in dit soort gevallen is het niet alleen boeiend, maar ook komisch. Gelukkig in dit geval was het een taalkundige spraakverwarring die niet vervelend was maar uiteindelijk gewoon grappig. En mogelijk had hij mazzel dat ik gewoon blij was dat hij alleen maar pech met de auto had en geen aanrijding met letsel, waardoor ik minder hard heb gemopperd dan misschien wel goed was geweest.

Schermen, spiegels en pubers

Via Puber haar school worden we jaarlijks in de gelegenheid gesteld om een informatieve thema avond bij te wonen. Dit jaar online, dus ik hoefde er niet eens de bank voor af. Dankzij de Corona hoeven we nergens anders heen dus geen reden om niet te kijken.

Het onderwerp sprak me aan: Scherm de baas, over beeldschermgebruik. Fijn om te zien dat veel ouders met dezelfde problematiek worstelen. Wanneer zijn ze verslaafd, wat is niet meer normaal, wat voor regels kun je stellen, enzovoort.

Wij vormen geen uitzondering, we zijn in het gezelschap van een puber die gemakzuchtig gebruik maakt van een voor de hand liggende vorm van vaak doelloos vermaak. Aan ons de taak om dit binnen acceptabele grenzen te houden. De mededeling dat we het hierover het weekend gaan hebben werd heel voorspelbaar met zuchten en rollende ogen ontvangen.

Dit geeft ons als "volwassenen" de gelegenheid ons eigen gedrag eerst nog even onder de loep te nemen. En na te denken over ons schermgebruik. 

Ik kreeg namelijk van Dennis ook bijna een volle puberbingokaart toen ik zei dat de tv ook een scherm was.

Toen hij zei dat we de telefoons dan maar net als Liselotte beneden moesten laten 's nachts, reageerde ik best fel.

Ik denk dat wij voor het weekend, ook maar even voor een scherm moeten gaan zitten. Het scherm dat ook wel spiegel heet......

Dagen die tellen

Sinterklaas, klein gevierd met zijn drietjes. Eerst genoten van de logeerpartij van de leukste kleinzoon van de wereld. En aansluitend een gezellig avondje.

Dit zijn de dagen die tellen.

Ouders en ouder worden.

Ik heb geen moeite met ouder worden. Vijftig is tenslotte het nieuwe veertig, je bent zo oud als je je voelt, zo zijn er nog genoeg kreten om vooral te onderstrepen dat het niet erg is.

Er zijn ook geen zaken waar ik spijt van heb, tenminste geen levensgrote zaken. Met mijn huidige krakkemikkige lijf denk ik wel eens dat ik mijn lijf meer had mogen waarderen toen alles nog makkelijk ging. Maar dat zijn geen spijtgevoelens die maken dat ik er ’s nachts van wakker lig of moeite heb met het ouder worden.

Het feit dat ik ouder word, betekent automatisch dat mijn ouders dat ook worden. En dit gebeurt met de bijbehorende ups en downs. Een absolute up is dat ze beide nog in leven zijn, ma 75 en pa 79 jaar oud (of jong, net hoe je het bekijkt). Mijn vader nog fit en actief voor zover de Corona maatregelen dit toelaten. Figuurlijk staat mijn vader al in de rij voor het vaccin tegen Corona. Vol plannen om in het voorjaar met de camper een langdurige reis te maken naar Portugal, of de andere kant uit om het noorderlicht te aanschouwen.

Een down is, dat sinds mijn moeder begin juni na een ongelukkige val van de trap en het daarbij vernaggelen van haar knie, in het verpleeghuis terecht is gekomen. Vastbesloten het verpleegtehuis lopend te verlaten om terug naar huis te kunnen, loopt ze tegen de nodige uitdagingen aan.  En samen met haar, mijn vader, mijn zus en ik ook.

Prettig is dat blijkt dan mijn zus en ik in dit geval goed door één deur kunnen. Onze wederhelften staan keurig achter ons om ons te ondersteunen maar houden zich buiten het primaire proces. We krijgen regelmatige lessen in de wereld van de (ouderen)zorg en hoe uitgekleed deze is, en daardoor hoe ingewikkeld deze is.

Om te zorgen dat we niet, met de beste bedoelingen, langs elkaar heen praten maar met elkaar hebben we ingesteld om als er een BDO (een bijeenkomst van alle professionals die betrokken zijn bij het verzorgings- en revalidatieproces in het verpleeghuis) is geweest, hierover na te praten. Dit is vandaag weer het geval.

Straks zitten we dus weer met zijn vieren om de keukentafel, mijn ouders, mijn zus en ik. Ik ben benieuwd welke uitdagingen en moeilijke en confronterende onderwerpen er aan bod moeten komen. 

Ik ben blij dat ik niet meer (piep)jong ben, dan hadden we dit proces nooit gered. Voor de wereld van de zorg heb je gezond verstand, levenservaring, incasseringsvermogen, inlevingsvermogen en geduld nodig.

Bloot

Gisteren vergat ik mijn mondkapje op het werk toen in koffie ging halen.

Dit voelde bloot.

Bijzonder hoe snel we ons aanpassen.