Opgeknapt

Nu ik eten binnenhoud knap ik rap op. Ik ben al bijna weer vergeten dat ik ziek was.

Wanneer ik buiten adem boven aan de trap sta word ik er weer even aan herinnerd. Ik heb ingeleverd, dus moet weer aan de slag. 

Vanaf morgen ga ik weer iedere dag aan de wandel. 

Het lijkt vrede.

Ik moest vandaag contact opnemen met mijn huisarts om te laten weten hoe het met me gaat. Na mijn verhaal gaat hij uit van een virus of darminfectie. Als ik op korte termijn weer diarree krijg dan moet ik een ontlastingmonster inleveren om op kweek te kunnen zetten. Tja, het Corona verhaal kon hij niet bevestigen noch ontkennen maar dat had ik ook niet verwacht.

Het vervelende is dat ik weer een jasje heb uitgedaan. Conditioneel weer tig stappen terug. Daar heb ik ongelofelijk de pest over in. Om het een positieve wending te geven hoop ik dan maar dat een aantal van de verloren kilo's wegblijven. 

Ook mag ik zodra mijn darmen helemaal rustig zijn weer beginnen met mijn medicijnen tegen de opvliegers.  Deze lijken toch niet de oorzaak. Daar wordt ik dan weer heel hoopvol van.

Weer ga ik zo snel mogelijk herstellen, ik word er ervaringsdeskundige in.

Wapenstilstand

De hoeveelheid wc-bezoeken zijn vannacht drastisch gedaald. En nu overdag komt niet iedere kop thee er direct uit als diarree. 

Sinds gisteravond ben ik overgestapt op de andere antibioticakuur.

Ik kan me nog steeds niet aan het idee onttrekken dat ik gewoon darmen heb die niet tegen antibiotica kunnen.

Maar hoe het ook komt, ik voel me alweer een stuk prettiger zonder oorlog in mijn buik. Nu maar hopen dat het niet enkel een wapenstilstand is, maar gewoon vrede.

Apotheek bezoek

Dennis kan er niet zo goed tegen als ik wat mankeer. Dan wordt hij nerveus en krijgt een zenuwenkuchje. Dus hij was niet de geschikte kandidaat om naar de apotheek te gaan. Dus de taak was aan puber. Luidkeels protest want wat moest ze dan doen. Eigenlijk vond ze het te spannend en dat snap ik. Ze kwamen onverrichter zaken terug, de apotheek bleek pas om 19.00 uur open te gaan. Ze waren nog steeds bezig met schoonmaken. 

Het tweede bezoek was wel succesvol.  Ze zeiden tegen Liselotte dat de schoonmaak net weg was. Er was iemand via de hoofdingang naar binnen gekomen die vermoedelijk Corona had. Nu moet je niet denken dat Puber heeft gezegd dat dat haar moeder was. Ze heeft iets gemompeld,  de medicijnen aangepakt en is er stil en snel vandoor gegaan.

En dat snap ik.

Surrealistisch

Aangezien ik weer tig toiletbezoeken achter de rug had, alles inmiddels zeer doet en ik me inmiddels voel als een natte vaatdoek besloot ik vanmorgen de dokterspost te bellen. 

Na een waslijst aan vragen te hebben beantwoord leek het de meneer aan de telefoon verstandig als ik werd gezien op de huisartsenpost. 

Bij de oorspronkelijke ingang van de huisartsenpost werd ik via de intercom verwezen naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Ik had namelijk aangebeld bij de Corona-ingang. 

Bij de hoofdingang moest ik me weer aanmelden via een intercom. Binnendoor de instructies volgend en de rode lijn kom ik bij de wachtkamer. Mijn wandeling door het ziekenhuis deed surrealistisch aan. Stil, leeg, apart. Ik was de enige patiënt in de wachtkamer wat me de hoop gaf dat het misschien allemaal niet te lang zou duren.

Er komt een broeder aanlopen. De triage (op dat moment geen idee waar hij het over had) was verkeerd gegaan. Ik had wel door de Corona-ingang gemoeten. Of ik hem wilde volgen naar de juiste wachtkamer. Wat verbijsterd doe ik wat hij zegt en na hem gevolgd te hebben neem ik plaats in de andere wachtkamer. Ik laat doordringen dat ze dus vermoeden dat ik Corona heb. Gelukkig word ik daarna snel binnengeroepen door een dokter. 

De ontwikkeling van de kennis rondom Corona gaat snel. Het feit dat ik me een slappe vaatdoek voel en al zo lang aan de diarre ben zou met de huidige kennis kunnen betekenen dat het Corona is. Degene aan de telefoon had moeten doorvragen dan had ik direct bij de juiste ingang naar binnen gekund. Ik werp er tegenin dat het vaatdoekgevoel volgens mij komt omdat ik al anderhalve week geen eten binnen houd. Hij controleert longen, zuurstof in bloed, mijn buik en bloeddruk. En vind, behalve oorloggeluiden in mijn buik, niets verontrustends. Testen op Corona kan hij niet en zeker niet in het weekend. Ik krijg een andere kuur voorgeschreven die geen diarree als bijwerking heeft. In mijn status komt dat ik mogelijk Corona heb. 

Op mijn vraag wat dit voor mijn gezin betekent is hij simpel. Hygiëne maatregelen! Anderhalve meter afstand, handen wassen en na ieder wc-bezoek deze desinfecteren. Of als we 2 WC's hebben er 1 reserveren voor mezelf. Naar buiten is geen probleem zolang ik deze regels maar in acht neem. Hij drukt me op het hart om te bellen als de symptomen verergeren, ik koorts krijg of ga hoesten. Ik moet in de wachtkamer wachten op de medicijnen want ik mag niet naar de apotheek bij de hoofdingang van het ziekenhuis. 

Het wachten duurt lang. Bij navraag bij de assistente bij de balie belt ze de apotheek. Het blijkt dat de hoofdingang gesloten is omdat ik als mogelijke Coronapatient daar ben geweest.  Het gevolg is dat ze gedurende een aantal uur bezig zijn met schoonmaken, deep cleansen noemde ze het, van het deel van het ziekenhuis waar ik heb gelopen. Hierdoor is de apotheek die naast de hoofdingang ligt tot 18.00 uur niet bereikbaar. Of er iemand is die later voor mij de medicijnen kan ophalen. Geen probleem, en bijna rennend verlaat ik het ziekenhuis.  Inmiddels moet ik weer heel nodig naar de wc, en geen haar op mijn hoofd die erover denkt om dit in het ziekenhuis te doen.

Zelf ben ik niet overtuigd van de Corona diagnose. Als ik het verloop bekijk van de afgelopen anderhalve week lijkt het mij er vooral op dat mijn darmen van slag raken zodra ik in de bijsluiter lees dat diarree mogelijk is. En ik blijf erbij dat na anderhalve week diarree het niet vreemd is dat ik me zo slap voel als een vaatdoek. Het feit dat hij niets verontrustends kon vinden stelt me nog meer gerust. Ook mijn oorspronkelijke angst, waardoor ik in de eerste instantie belde, vochttekort was niet aan de orde.

Toch zal ik me braaf gedragen als mogelijke Coronapatient, en de richtlijnen strikt opvolgen. Ik moet er niet aan denken dat ik iemand aansteek mocht ik ongelijk hebben.

Getob

Mijn maagdarmstelsel is nog steeds van slag. De huisarts heeft me een kuurtje voorgeschreven van een week. Bijwerkingen van dat kuurtje zijn mogelijk diarree (serieus) en overgevoeligheid voor zonlicht.

Het enige positieve van dit verhaal is dat mijn medicijn tegen de opvliegers misschien niet de oorzaak was. Dat gaan we uitproberen zodra de rust inwendig is weergekeerd. 

Ik ga mijn meivakantie maar zoveel mogelijk binnenshuis doorbrengen. Ik zou bijna hopen op slecht weer.

Speurtocht op Insta

De jongen bij het basketbalveld heeft nog steeds alle aandacht. Hij was en is ook een dagelijks onderwerp van gesprek met haar vriendinnen.

Inmiddels zijn zijn naam, waar hij ongeveer woont en de geschatte leeftijd achterhaald op internet. 

Door puber werd één van de andere jongens herkend als de broer van een oud klasgenootje. Met dat gegeven kon het speurwerk via instagram beginnen. En binnen niet al te lange tijd hadden ze succes. Ik kon meegenieten van het gespeculeer of het meisje waarmee hij op de foto stond zijn vriendin of zusje zou zijn. Een inschatting van de leeftijd werd gemaakt. En op basis van de omgevingsfoto wordt een aanname gedaan van de straat waar hij woont. Zijn gebruikersnaam werd luidkeels en giebelend gedeeld. Tja en wat doe je dan als bezorgde (nieuwsgierige) moeder....

Vliegensvlug installeerde ik Insta, en nam een kijkje bij de foto's van "HEM". Toegegeven, hij was leuk om te zien. Sympathiek en sportief straalde zijn account ook uit. Maar, te oud! Ik schat in 19-20 dus geen optie. 

In onze gezinsapp deelde ik mijn waarnemingen. Naam, achternaam en leeftijd. Dit leverde me een ontzette en zeer verontwaardigde reactie op van Puberlief die naar beneden kwam gestormd vanaf haar zolderdomein.

Uiteindelijk kon ze er de humor van inzien. En hebben we het toch maar gehad over zijn leeftijd. Hoopvol gooide ze het leeftijdsverschil tussen mij en Dennis in de strijd. Maar ze snapte toch ook wel, dat dat anders was.

Mijn hoop is dat een jongen van die leeftijd meestal geen oog heeft voor pubermeisjes die zoveel jonger zijn. En dat het blijft bij een heerlijke kalverliefde op afstand. 

Schrale troost

Ik zie net dat de weersverwachting in Liginiac in de meivakantie niet zo goed is. Een hele schrale troost, maar maakt het een klein beetje minder zuur dat we niet gaan.

Bijwerkingen

Sinds donderdag ben ik aan de diarree.  Verder geen klachten zoals koorts, misselijkheid of bedenk het maar. Hooguit inmiddels wat slapjes, maar goed dat is niet zo vreemd. 

Er is een reële kans dat het een bijwerking is van het pilletje tegen de bijwerkingen van mijn hormoonkuur. 

En om dat vast te stellen is er maar 1 oplossing. (Tijdelijk) stoppen met het kleine halve pilletje. Dus welkom terug opvliegers, het is niet anders.

Update:

Huisarts bevestigd mijn diagnose. Dus afwachten maar. 

Reïntegreren

Vanaf ongeveer juni vorig jaar heb ik geroepen dat 2020 mijn jaar zou worden. Het was een moment om naar uit te kijken. De jaarwisseling was voor mij extra speciaal, want 2020 brak aan. Letterlijk en figuurlijk liet ik gevoelsmatig een nare periode achter me.

Het is maar goed dat ik toen niet wist dat ik mijn podium moest gaan delen met Corona. Dat niet alleen ons leven op zijn kop zou staan maar de hele wereld.

Wederom hebben we de regie weer uit handen gegeven voor een groot deel van ons dagelijks leven. Wederom voel ik me afhankelijk van de artsen en wetenschap. Wederom is het een kwestie van doorzetten en volhouden. Wederom doen we het weer samen als gezin.

Mijn reïntegratie op het werk verloopt voorspoedig, maar wordt ook beïnvloed door deze rare periode. Het voordeel is dat we straks met zijn allen moeten reïntegreren in het nieuwe normaal. Ik heb dan in ieder geval al geoefend. 

Oud, stijf en nog geen 80

Hormoontherapie blijft voor mij een dingetje. Het voegt in de kansberekeningen van de verwachte extra levensduur voor mij genoeg toe om het noodzakelijk te maken. Maar de bijwerkingen zijn jammer. 

De opvliegers zijn redelijk onder controle. Maar niet geheel over, ik zie er nog met enige regelmaat oververhit uit. 's Nachts word ik i.p.v. 4-6 keer nog maar 1 keer wakker. Dit dankzij het kleine halve pilletje.

Nu sprong ik sowieso mijn bed 's morgens niet meer uit als een twintigjarige. Maar tegenwoordig sta ik dankzij de hormoontherapie op als een stram oud wijf. Ik verlang die eerste stappen serieus naar een rollator.

Op die momenten bedenk ik me weleens dat we nooit genoeg onze bewegelijkheid waarderen als we jong en gezond zijn.

Je mist pas dingen als je ze kwijt bent.

Nijntje

Een Nijntje boekje waarin Nijntje een broertje of zusje krijgt. Het boekje gaven we van de week cadeau aan het allerleukste kleinkind wat er is. Medio november zal hij afstand moeten doen van deze titel. Dan wordt hij één van de twee leukste kleinkinderen die er zijn.

Rol van klierende broer.

Puber haar broer en zus zijn al lang en breed de deur uit en zelfstandig. Dus in bepaalde opzichten groeit ze op als enigst kind.

Je zou verwachten dat er dan een hoop minder geklierd en gekibbeld wordt. En dan heb ik het over het typische broers en zussen gedoe.

Niets is minder waar. Dennis neemt met regelmaat de rol van klierende broer op zich. De rol vervult hij vol overgave en ook behoorlijk succesvol. 

Met enige regelmaat roep ik hem dan ook tot de orde om Puber te beschermen. 

Behalve gisteren, toen was het te grappig.

Puber heeft een oogje op de leuk uitziende jongen bij het basketbalveldje. Dagelijks, wat zeg ik, meerdere keren per dag loopt ze samen met haar vriendin tijdens het uitlaten van de hond langs het basketbalveld.

Een uitgebreid verslag volgt dan bij thuiskomst. Nu valt het niet zo moeilijk te raden dat wij enorm belangstellend werden. 

Laat nu de route naar de plastic afvalcontainer ook precies langs het basketbal veld lopen.

Al gissend of hij er tussen zat brachten wij inmiddels dagelijks het plastic weg.

Gisteren reden we in de cabrio, dak open met zijn drieën langs het basketbalveld. Enigzins onder druk gezet (we stoppen hier, was het dreigement ) gaf Puber toe dat het de jongen op het bankje betrof. Om de wijk uit te rijden passeer je het basketbalveld nogmaals langs de andere kant. Feilloos de rol van klierende broer op zich nemend drukt Dennis op de claxon. De jongen kijkt op, Puber duikt met rood hoofd weg. Ik zal hier niet herhalen wat ze zei, maar ze vond Dennis in ieder geval de stomste broer, eh vader ooit.

En wij, wij hebben er nog lol om. Inmiddels lacht Puber er ook om. Wel als de bekende boer met kiespijn.

Angst

Heerlijk bietjes uit de oven, beetje thijm en knoflook erbij. Balsamico erover, topmaaltje.

Twee dagen daarna is de inhoud van de wcpot rood. Dat hoort, ik had behoorlijk wat bietjes op.

Toch was ik geschrokken, heel even maar, maar toch... 

Vroeger zou ik dat nooit hebben gehad. Nu gelukkig maar heel even. Maar heel diep weggestopt is hij er wel. Die angst die ik daarvoor nooit had. Die angst voor zou het iets ernstigs zijn, omdat we aan den lijve hebben ondervonden dat het ook ons kan overkomen.

Chocola

"Mam! Waar zijn de paaseitjes?", hoor ik van beneden. De toon is een mix tussen geërgerd, verontwaardigd en wanhopig. Het is 8.00 uur 's morgens en ik hoor kastdeurtjes open en dichtgaan. 

Dit is precies waarom ik de paaseitjes nog niet zo lang in huis heb. En waarom ik ze verstop. Het zijn net kleine magneetjes, waar we alledrie maar met moeite weerstand aan kunnen bieden als ze in het zicht staan.

Dennis roept naar beneden dat dit precies de bedoeling is van Paaseitjes, die moet je zoeken.

Geërgerd zuchtend komt puber boven. Ze kan er gelukkig de humor van inzien. Als ik beloof dat ik de paaseitjes vanmiddag weer tevoorschijn haal begint ze aan haar schooldag, met een glimlach.

Slippertijd

 Ik loop zodra het weer het toe laat  het liefste op slippers. Sinds kort word ik daarin tegen gehouden. Ik heb namelijk last van ernstig getraumatiseerde teennagels.


Ik zal jullie de onsmakelijke foto's besparen, maar ze zien er niet uit. Ze zijn zwart en geel uitgeslagen en verdikt. Dit is het gevolg van de chemobehandelingen. Het zijn ook nog precies de nagels van mijn grote tenen, dus voor mijn gevoel springen ze direct in het oog. Helaas is het een kwestie van tijd en kan het nog wel even duren voor de ellende eruit is gegroeid. Alle kans dat het dan inmiddels weer winter is.


Zo makkelijk als ik rondliep met mijn kortgeschoren en later kale hoofd zo ingewikkeld vind ik het probleem van mijn teennagels. Ik ga maar hele donkere nagellak kopen om het een beetje te verbloemen, want dichte schoenen in de zomer is ook een vooruitzicht waar ik niet blij van word.

Indringers

Een nieuwe situatie vraagt om nieuwe spelregels. Nu we thuiswerken, thuis-naar-schoolgaan en thuisblijven ziet de wereld er toch wel heel anders uit. Ik hoor Liselotte de hele dag kletsen met vrienden en vriendinnen. Ik hoor lessen aan, coachgesprekken en wat er verder allemaal voorbijkomt. Het vraagt nog weleens wat van mij om me nergens mee te bemoeien. Normaal gesproken als ze naar school was kreeg ik tenslotte ook niet alles mee. En ze is heel goed in staat om haar eigen boontjes te doppen. Indien nodig vroeg ze om hulp tijdens onze gezamenlijke ritten naar Dronten. Dan kwamen er allerlei onderwerpen voorbij. Nu doen we dat tijdens het wandelen, om onze broodnodige beweging te krijgen.

Wat ik hinderlijk vind is dat ze tijdens het beeldbellen overal en altijd haar tablet met zich meebrengt. Dit met het risico dat ik in beeld kom zonder het door te hebben. En omdat dit in huis is, kan dit voor mij en de andere kant van de lijn ongewenste situaties vooroorzaken. De andere kant is dat ik ook veel online overleggen met beeld voer. Dan is er het risico op een voorbij huppelende lawaaiige tiener in beeld.

We hebben de spelregels opgesteld. Liselotte beperkt het beeldbellen tot haar kamer of in overleg in de huiskamer. En ik heb mijn laptop zo opgesteld dat er enkel de muur van de werkkamer is te zien. Ze kan dus ongehinderd rondhuppelen in haar totale uitgeleefde makkelijke kloffie. En ook ik hoef enkel maar te zorgen dat ik met nette verzorgde bovenkleding achter mijn laptop schuif.

Indringers die een kijkje nemen in ons nieuwe crisis-kledingprotocol hebben we op deze wijze mooi buitengesloten.

Tenslotte..

Dit is zoiets waar we blij van worden. Schouders recht en naar buiten!