"Mam! Waar zijn de paaseitjes?", hoor ik van beneden. De toon is een mix tussen geërgerd, verontwaardigd en wanhopig. Het is 8.00 uur 's morgens en ik hoor kastdeurtjes open en dichtgaan.
Dit is precies waarom ik de paaseitjes nog niet zo lang in huis heb. En waarom ik ze verstop. Het zijn net kleine magneetjes, waar we alledrie maar met moeite weerstand aan kunnen bieden als ze in het zicht staan.
Dennis roept naar beneden dat dit precies de bedoeling is van Paaseitjes, die moet je zoeken.
Geërgerd zuchtend komt puber boven. Ze kan er gelukkig de humor van inzien. Als ik beloof dat ik de paaseitjes vanmiddag weer tevoorschijn haal begint ze aan haar schooldag, met een glimlach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten