Beetje terug naar normaal.

Afgelopen vrijdag was Dennis vrij en hadden we dus een heerlijk lang weekend voor de boeg. Aangezien ik me ten opzichte van 3 weken terug vele malen fitter voel, direct een strakke planning opgesteld.

Hoewel ik deze hier en daar wat bij moest stellen hebben we ongelofelijk (heerlijk) veel kunnen doen. Vrijdag heerlijk met zijn tweeën op pad geweest. Liselotte naar school gebracht, nog wel eventjes oedeemtherapie en toen op pad. Heerlijk langs het strand gewandeld in Noordwijk en latte machiato gedronken in een strandtent. Daarna cadeaushopping bij een tuincentrum en door naar huis. Dat de afstand van de strandwandeling een stuk korter was dan de planning en dat uit eten werd gewijzigd in eten halen vanwege enige vermoeidheid mocht de pret niet drukken.

Vandaag kregen we Kelly en Siem op de koffie. Uiteraard genoten, vooral van het feit dat ik Siem weer op de arm kan hebben. Weliswaar kort, maar langer vindt hij toch niet leuk. Rondlopen en spelen is veel leuker. Daarna stonden er een lunch en winkelen in Dronten op het programma. Winkelen met een missie, anders is het een nutteloos tijdverdrijf.  Deel van de missie is geslaagd maar er zijn nog enkele zaken die alsnog moeten worden gehaald. Kwestie van tekort aan tijd, conditie en energie. En dat lag niet alleen aan mij....

Ook de verjaardag van mijn zus en zwager hebben we kunnen meevieren. Weliswaar was natafelen niet aan de orde, er kwam een abrupt einde aan mijn energielevel na het eten. En daaraan geven we dan ook direct gehoor. 

Morgen een dagje ingepland zonder afspraken, indien noodzakelijk kan ik de hele dag gebruiken om bij te komen. Ik ben benieuwd of ik het nodig heb, op dit moment ga ik er natuurlijk vanuit dat dat niet het geval is.

De weegschaal is stuk.

De weegschaal is stuk mopperde Dennis vanmorgen. Liselotte sloop heimelijk naar de keuken om te ontbijten. En ik bedacht blij dat ik niet alleen mijn voedingspatroon hoef aan te passen. 

Gisteren constateerde ik op de weegschaal bij de diëtiste dat het nog ernstiger was dan waar ik bang voor was.

Emotie (vr)eters zijn we en dat al 8 maanden lang. Daarbij kreeg ik medicijnen tegen de misselijkheid waar je trek van kreeg. Houd ik door de chemo vocht vast. Zat ik een groot deel van deze periode stil (letterlijk). Kookte Dennis, en dat waren de helft van de tijd niet de meest gezonde maaltijden al deed hij zijn uiterste best. Kortom alles had invloed, duizend excuses met als resultaat een schokkende ervaring op de weegschaal. Voorafgegaan door vermoedens dat ook de wasmachine stuk was. Hoe was het anders mogelijk dat al onze kleren waren gekrompen.....

Afvallen zal in mijn geval complex zijn. Ik ben nog herstellende, mijn vochthuishouding is totaal uit balans en ik begin op korte termijn aan de hormoontherapie.  Dus ik was zo verstandig om me te realiseren dat ik hierbij een deskundige moest inschakelen. Uiteraard heb ik haar mijn ideeën  voorgelegd waarop zij berekeningen los gaat laten wat betreft de voedingsstoffen die ik nodig heb, met name eiwitten. Toch wel met enige trots kan ik zeggen dat ik niet veel aan mijn plan hoefde te wijzigen, de kennis van voeding heb ik wel. Nu nog de knop omzetten en volhouden. 

NB: de cijfertoetsen van mijn toetsenbord doen het ook niet. Ik kan de hoeveelheden kilo's dus niet met jullie delen😏.

En toen.....

En toen was de periode waar we zo tegenop zagen voorbij. Naast blijde gevoelens ook wat verwarring.  Even zoeken naar een nieuwe structuur, een nieuwe mindset. Ik krijg mentaal al redelijk wat energie terug, fysiek valt dat nog zwaar tegen.

Opnieuw moet ik aftasten waar mijn grenzen liggen, maar ook bepalen waaraan ik mijn opnieuw gevonden energie ga besteden.

Kortom, het valt niet tegen  ik heb al zeker winst geboekt. Maar het valt ook zeker niet mee, mijn hoofd wil een stuk sneller dan mijn lijf.

Gelukkig zijn er mensen om me heen die me af en toe afremmen en tot rede brengen door me een spiegel voor te houden. Ga daar vooral mee door, ik zal het nodig hebben. 

Buzzcut

In de wachtkamer in het ziekenhuis had ik afgelopen donderdag alle tijd om de beschikbare tijdschriften door te bladeren. Kwam ik in het blad Linda! toch een heel artikel tegen waar 6 vrouwen vertellen waarom ze gekozen hebben voor een buzzcut. Er was 1 vrouw die voor een buzzcut had gekozen om haar man te steunen die chemotherapie moest ondergaan. Bij de andere 5 had de keus niets te maken met ziekte of chemo. Gewoon sterke vrouwen met lak aan mode etc.

Tja en wat is dan nou toch die buzzcut? Dat is een ultra kort gemillimeterd kapsel. Blijkt mijn kale hoofd gewoon een stilistische naam te hebben. 😂

Bijzondere dag

Bij de oncologisch verpleegkundige viel de beslissing, ik ben klaar met de chemo. Het gaat beter met me, maar niet goed genoeg voor nog een kuur. De kans op blijvende schade aan mijn lijf is te groot en staat niet in verhouding tot wat het mogelijke resultaat van deze ene kuur nog zou zijn. Zoals ik al eerder schreef daar heb ik ook absoluut vrede mee! Ik heb er 8 van de 12 gehad en dat is, als ik het om me heen hoor, al een heel respectabel aantal.


Dat mijn borst nog rood en onrustig is was aanleiding om mij door te verwijzen naar de mama-care verpleegkundige. Vakkundig werd ik daar door mijn oncologisch verpleegkundige, even tussen de ander afspraken met patiënten door, naar binnen geloodst. Waarschijnlijk lopen door dit soort smokkelafspraken de normaal geplande afspraken met enige regelmaat uit. Ik klaagde daar al nauwelijks over als het mij overkwam maar zal er nu zeker nooit meer over klagen! Ook deze verpleegkundige vertrouwde het niet dus de chirurg is, tussen twee afspraken door, de boosdoener komen bekijken. Haar conclusie was dat het vooral de lymfoedeem was die nu nog de onrust veroorzaakt en dat er geen  ontsteking meer zit. Ze was het met me eens dat de PAC er zo snel mogelijk uit moet om mogelijke ellende te voorkomen. In mijn beleving was z.s.m. volgende week. In haar beleving was z.s.m. vandaag en dat gingen zij en de verpleegkundige ook direct regelen. Ze kregen het voor elkaar om de drie weken lange wachtlijst te omzeilen en ik ben vandaag nog van de PAC af geholpen. Ik ben zielsgelukkig geweest met de PAC, maar ook zielsgelukkig dat ik er nu vanaf ben.


Het verwijderen was een mini operatie, hiervoor hoefde ik niet onder narcose maar werd de ingreep uitgevoerd onder plaatselijke verdoving. De ingreep bestond uit een paar venijnige verdovingsprikken, wat snijwerk omdat de PAC zit ingekapseld en wat hechtwerk om de klus te klaren. Dus een fluitje van een cent! Nu is het wat pijnlijk maar prima te handelen met een paar paracetamolletjes.


En daarna was het feest! Om het feestelijk af te sluiten gingen we eten bij Kelly, Hidde en Siem. Naast een feestelijk versierde woonkamer, een lekker stuk taart en een heerlijke lasagne kreeg ik ook een cadeau doos. Deze was gevuld met ongelofelijk veel kaarten met even zovele lieve teksten.


Ik ben nu op, en ga slapen. Morgen ga ik mijn feestje nog even voortzetten, op mijn gemak ga ik heerlijk de kaarten die ik daarstraks enkel gescreend heb lezen. En vooral genieten!
Genieten van het feit dat ik aan het begin sta van mijn herstel.
Genieten dat ik me nu al een stuk beter voel.
Genieten van het feit dat ik de klus maar mooi geklaard heb.
Genieten van het feit dat we dit als gezin maar mooi hebben doorstaan en overeind gebleven zijn.
 Genieten van het feit dat ik zoveel lieve mensen om me heen heb die ons hierin hebben gesteund.
Genieten van de behandeling bij de oedeemtherapeut, omdat dat altijd verlichting brengt.
Genieten van het feit dat  ik volgende week niet 1 keer naar het ziekenhuis hoef.
Genieten van het feit dat ik kan genieten.





Iedereen bedankt voor alle steun en medeleven in welke vorm dan ook de afgelopen maanden. Het heeft ons er doorheen geholpen. Ik realiseer me terdege dat ik er nog niet ben, maar deze fase is voorbij. Op naar de volgende fase, herstel en de hormoontherapie.