Reïntegratie

Van 2 dagen naar 3 dagen naar het werk maakt zeker verschil. Daarbij nog een dagdeel naar Amsterdam als ervaringsdeskundige, een kappersbezoek, een voorlichtingsavond bij Liselotte op school met daarnaast de gebruikelijke zaken als sporten, boodschappen doen en het huishouden  leverde een volle week op. Dankzij de grote agenda op de keukentafel overviel het me niet. Alles opschrijven t/m het doen van de boodschappen werkt om overzicht te houden.

Deze week stond er ook een afspraak met mijn teamleider op de agenda, met als onderwerp een plan van aanpak voor mijn reïntegratie. Ik had bedacht dat ik dit wilde voorbereiden door een voorstel uit te werken. Na een korte zoektocht met behulp van google vlogen de loopbaancoaches, reintegratiebureau's, wet poortwachter, WIA, tweedespoor traject, UWV me om de oren. Ik heb de laptop dichtgeklapt, de keukentafelagenda en een leeg wit A-4tje gepakt en het simpel gehouden. Weeknummers, het gestaag aanhouden van groei van het aantal uren met werkzaamheden waar ik energie van krijg. Het was mede hierdoor een fijn gesprek. Voorlopig kunnen we alles simpel houden. Regelmatige gesprekken met mijn teamleider, de bedrijfsarts en een gezonde dosis zelfreflectie zijn voorlopig voldoende om mij terug te brengen naar het arbeidsproces. En ik twijfel er nog steeds niet aan dat ik weer ga doen wat ik deed voordat ik ziek werd. De stip op de horizon staat, het tijdspad is uitgestippeld. Het meest onzekere is de "einddatum", die stip die bereik ik wel.

Ik vind mezelf niet naïef en ben daarnaast een bofkont. Tevens ben ik een blij ei en een rasoptimist.

Ik snuffel voorzichtig rond tussen de minder goede en rampscenario's. Neem er kennis van en stop ze vervolgens weg. Ik bof dat ik me tijdens het zware traject goed staande heb kunnen houden en dat ingewikkelde complicaties niet aan de orde zijn geweest. En als blij ei en rasoptimist ben ik in staat om te genieten van alle goeds en moois wat er ondanks maar soms ook dankzij de borstkanker op mijn pad komt.

Kom maar op met de rest van mijn leven, ik heb er vertrouwen in!

Soraya's

Gisteren was het zover! Ik.Ging.Naar.De.Kapper!

Ik ga al behoorlijk lang naar dezelfde kapster. Zoals nu duidelijk zichtbaar is, barst mijn haar van de kruinen. Toen ik doorhad dat Soraya deze wist te bedwingen was het duidelijk, ik ging nooit meer naar een ander. Toen ze voor zichzelf begon volgde ik trouw. Haar zwangerschapsverlof zat ik uit. Zij knipte mijn haar kort op de eerste dag van mijn chemotherapie. 

En natuurlijk was zij degene aan wie ik mijn aangroeiende haar durfde toe te vertrouwen. Vakkundig heeft ze mijn haar omgetoverd tot een kapsel. Alle ongelijke pieken zijn weggewerkt en ze heeft handig gebruik gemaakt van de natuurlijke val van mijn kruinen. Het zal niet eens iedereen opvallen dat ik ben geknipt. Maar ik ben er blij mee. Ik voel me steeds beter in het nieuwe normaal.

Gepaste tegenzin.

Met gepaste tegenzin zijn we bezig aan de terugreis. Onze puber is goed getraind in lange afstanden op de achterbank,  en zeurt dan ook werkelijk nooit. Tot nu toe geen serieuze vertragingen dus een voorspoedige reis.

Deze rit doet me denken aan de vorige keer dat ik deze reis maakte. Met bakstenen in mijn maag van de zenuwen. Toen stonden we aan het begin van de chemokuur. Nu kunnen we erop terugkijken. 

Wat ben ik zielsgelukkig dat we morgen weer verder kunnen met ons nieuwe normaal. En dat het nieuwe steeds meer went.

Stralend zonnetje

Het is letterlijk en figuurlijk stralend zonnig. Buiten gewoon omdat dat het weer is, fris nog  maar een strak blauwe hemel en een stralend zonnetje. We genieten er intens van.

En de puberbuien hebben we verdreven. De vakantie startte met een wolkeloze hemel. Dit was mede te danken aan de tv, dvd speler en Wii. Niet dat ze er eindeloos achter zat, maar zo af en toe was voldoende. Toen er puberbuien op kwamen zetten met bliksemende blikken was uiteraard de vraag waar ze vandaan kwamen. Voor dit lage druk gebied was een duidelijke verklaring, ze vond dat we alweer te lang op elkaars lip zaten. 

Voor het verdrijven van dit lage drukgebied was wifi nodig. Dit is tenslotte de toegang tot de rest van de wereld. En bij voorkeur wifi op een plek, bereikbaar zonder van ons afhankelijk te zijn.

Het blijkt dat er in de bieb wifi is. Hier kan ze zelf heen lopen of fietsen. Die enge eerste keer hebben we samen getackeld. 

We hebben weer een zonnige wolkenloze hemel zonder puberbuien. Ook hiervan genieten we intens.

Tijd vliegt

Mooi weer om veel te doen buiten. Nog maar twee dagen de tijd. Je zou er bijna stress van krijgen😉

schakelen

Ik kon altijd snel schakelen, plannen omgooien, ff doorbijten,  tandje erbij. Momenteel moet ik dat niet doen. Dus Dennis volgen in zijn plan om een halve dag eerder te vertrekken was onverstandig.  Ik was er moe van en van slag, de tranen zaten een paar dagen hoog.

Gelukkig duurt dat dan ook maar een paar dagen. Niets is zo herstellend als in mijn eigen tempo wat rond rommelen in ons tweede thuis.

De klussen binnen vorderen nu, buiten is het miezerig.  De zolder van de garage is uitgebaggerd. En de diagnose is gesteld, er moet een lek gedicht en een balk vervangen. Gelukkig is er hier altijd wat te doen😄

Genieten

Hij werkt!

Blikjes Franse lucht

Ik denk dat ik wat ingeblikte Franse lucht mee naar huis neem. Dennis wordt er ineens enorm actief van, en Puber heeft zonder al teveel gedoe vandaag top geholpen. 

Helaas heeft Dennis om de houtkachel aan te sluiten nog een klein stukje buis nodig. Maar de buis zit in de schoorsteen en de rest van de voorbereidingen zijn gedaan. Dus morgen zal het warmer zijn.

Nooit tegen een puber zeggen je kunt het dak op. Ze doet het ook nog.....

Ons tweede thuis

Hoewel ik mijn grenzen zwaar heb overschreden door mee te gaan in Dennis zijn haast om hier te komen, is het hier weer te zijn genieten!

Op zaterdag  heerlijk siësta gehouden. In het zonnetje uit de wind was het goed vertoeven. 

En de gevolgen van het over mijn grenzen heen gaan tackelen we door uit te huilen, uit te rusten en te genieten. 

Beschadigd vertrouwen

Ik had een geweldige huisarts, we wisten precies wat we aan elkaar hadden. Alleen op een gegeven moment ging hij met pensioen. Tussen zijn opvolgster en mij heeft het nooit geklikt. Door mij het gevoel te geven dat ik een aanstelster was, was het vertrouwen aan mijn kant ernstig beschadigd. Maar aangezien ik zelden ziek was en mijn huisarts bijna nooit nodig had liet ik het voor wat het was.

Omdat ze niet fulltime werkt is er op woensdagen een vaste vervangster aanwezig. In haar had ik wel vertrouwen. Dus toen ik in het weekend van 6/7 april wat voelde in mijn borst heb ik aangestuurd op een afspraak op de woensdag. Gedurende mijn traject belde ze met regelmaat hoe het met me ging. Prettige gesprekken waarbij ik de beschadigde vertrouwenskwestie ook besprak. Haar reactie was netjes. Ze viel haar collega niet af, toonde begrip naar mij en gaf aan dat ik bij haar altijd welkom was op de woensdagen.  Alleen moest ik me wel realiseren dat klachten soms niet konden wachten tot de woensdagen, en wat dan...

Dennis had een geweldige huisarts, ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden. Alleen op een gegeven moment ging hij met pensioen. Tussen zijn opvolger en Dennis klikte het. Weliswaar na een gewenningsperiode maar het klikte.

Toen ik me realiseerde dat ik een moeizame vertrouwensrelatie had met mijn eigen lichaam en een bundel van kwalen bezat moest er iets veranderen. Ik moest een andere huisarts, één waar ik met mijn onzekerheden en twijfels aan zou durven kloppen.

Onder het motto "gezinsleden moeten bij één huisarts" konden we (Liselotte en ik) terecht bij de huisarts van Dennis.

Vandaag was mijn eerste bezoek. Succesvol kan ik zeggen. Met een recept voor een zalfje en het gevoel gehoord te zijn ging ik tevreden weg.

Ironisch

Ergens in juni heb ik in een blog geschreven dat onze stip op de horizon een etentje bij het restaurant Chez Lisa in Serandon is. Ik denk dat dat voor de eigenaren van het restaurant ook een stip op hun horizon is ook al weten ze dat niet. In september is dit restaurant grotendeels afgebrand. Wij hebben de hoop en ook de indruk dat ze zullen herbouwen en heropenen.

Volgende week maar eens polshoogte gaan nemen. Ik hoop er toch deze zomer te kunnen gaan eten om terug te kijken op ons traject. En vooral om dan op een punt te zijn aangekomen dat we kunnen zeggen: we hebben het tot nu toe maar mooi gefikst!

Ironisch genoeg delen we met de eigenaren waarschijnlijk deze stip. Al zijn zij zich daar niet van bewust.

Schatje ik ben zo heet......

Schatje ik ben zo heet…… Het zou het begin kunnen zijn van een spannend erotisch verhaal. Ware het niet dat de rest van de zin luidt: schuif eens naar je eigen helft van het bed en probeer niet tegen me aan te liggen. Ik lig weer eens te baden in het zweet en kan niet slapen.

Ik overweeg serieus om ons ruime tweepersoonsbed uit te breiden tot een driepersoonsbed. Gewoon nog een boxspring bodem met matras ernaast, dan kan er de noodzakelijke afstand gehouden worden als ik te heet ben. En ben ik wat afgekoeld is het niet zo ingewikkeld om elkaar toch weer op te zoeken in bed.

Ik stel mijn aankoop nog wel even uit tot na de afspraak met de oncoloog eind maart. Ik blijf de hoop houden dat mijn lichaam het of zelf oplost voor die tijd of dat ik na die tijd medicijnen heb tegen de opvliegers die werken.

Volgende week liggen we in een twijfelaar in ons huis in Frankrijk. Ik betwijfel of we daar blij van gaan worden. Gelukkig hebben we er meerdere bedden, dus het zal zich wel oplossen.