Online

Online vergaderingen op het werk,  online een spelletje spelen ik raak er al een beetje aan gewend. Online een informatiemarkt organiseren op mijn werk was nieuw. Op deze informatiemarkt krijgen normaal gesproken 300 studenten uit het 2e leerjaar informatie van 200 studenten uit het 3e leerjaar over opdrachten voor een module. De informatie werd alsnog gedeeld door filmpjes die 3e jaars studenten hebben gemaakt van hun opdracht. De voorlichting en verdere informatie was online te vinden. En gedurende 1,5 uur stonden mijn collega en ikzelf in contact met de studenten via een online discussie en livestream. Er gaat niets boven het echte contact, maar het was een goed alternatief. En een hele bijzondere ervaring.

Ik ben benieuwd naar de persconferentie straks.  Maar ik ga ervan uit dat we nog even online moeten blijven.

Dagje Ziekenhuis

Gisteren was mijn afspraak met de oncoloog. In plaats van in het ziekenhuis zou deze telefonisch plaatsvinden. Om 9.30 uur zat ik klaar. Aantekeningen, vragenlijstje en een kop koffie de voorbereidingen aan mijn kant waren prima. 10.00 uur en nog geen telefoontje.  Check of geluid van telefoon wel aanstaat. 10.10 nog steeds niet gebeld. Check of ik de tijd van de afspraak wel goed heb. 10.30 ik bel naar de afdeling oncologie, ze bevestigen dat ik een afspraak heb. Maar het is erg druk en mensen nemen niet altijd hun telefoon op dus het verloopt erg chaotisch.  

11.10 mijn telefoon gaat! Het is de oncoloog. Na een minuut of zeven blijft het ontzettend stil aan de andere kant van de lijn. Het blijkt dat ik praat tegen niemand. Als ik na even afwachten terug probeer te bellen zijn de telefoonnummers van het ziekenhuis niet bereikbaar. Ik zie een berichtje voorbij komen dat er een landelijke storing is. Dat verklaart een hoop. 's Middags volgt nog wat op en neer gebel om mijn vragenlijstje afgehandeld te krijgen. Het leek wel een oudewets dagje ziekenhuis. 

Samengevat werd ik blij van de antwoorden. Ik ben inderdaad geen risicogeval, dat had ik goed begrepen. Ik heb een recept voor een medicijn tegen de opvliegers 's nachts. En over drie maanden een vervolgafspraak, hopelijk gewoon (op tijd) in het ziekenhuis. Mijn lymfoedeem is zo urgent dat ze een bericht doet naar mijn oedeemtherapeut dat de behandeling door moet gaan.

Pubers

Ik ben fan! Fan van de blog tishiergeenhotel. Gedeelde smart is halve smart, zeker als het met humor wordt gedeeld. Recent was het onderwerp appen met pubers. Daarvan heb ik er ook 1 bewaard. Van november, maar ik wil hem toch even delen.

Momenteel appen we zelfs ook binnenshuis. Ze mag namelijk niet van zolder naar beneden schreeuwen. Ook die appjes zijn soms hilarisch.

Het leven met een puber is vaak uitdagend maar ook vooral leuk. Ik ben over de duur van de maatregelen tegen Corona gepast pessimistisch.  Als ik gelijk heb zitten we nog wel even met elkaar opgescheept. En ach, ik kijk er zeker niet naar uit. Maar kom maar op indien noodzakelijk.  We redden ons wel.

Risicobeperking

De meningen of ik als (ex) kankerpatiënt nu in deze tijd tot de extra kwetsbare groep behoor zijn verdeeld. Ikzelf vind van niet. Bij navraag bij mijn huisarts heb ik zijn reactie uitgelegd als ontkennend. Toch bekruipen mij soms wat twijfels als ik zo het één en ander op internet lees. Ik moet toegeven dat ik heus wel besef dat mijn gebrek aan conditie mij kwetsbaar maakt. Ook mijn teveel aan kilo's duwt me richting de risicogroep, want obesitas.

Morgen heb ik mijn afspraak met de oncoloog. Telefonisch uiteraard, wat ook prima is. Ik zet dit onderwerp toch maar op mijn lijstje om te bespreken.

Het feit is dat ik aan mijn conditie moet bouwen en mijn gewicht naar beneden moet brengen. Het motiveert wel, nadenken over de risico's. Mijn doorzettingsvermogen en wilskracht om thuis te sporten komen daardoor weer tevoorschijn.

En laten we simpel zijn. Ik heb niet alle bestralingsellende en chemo ongemakken doorstaan om me door het Corona virus te laten vellen. Dus mijn mantra heb ik ook al te pakken.

Achterstallig

Het huishouden doen is niet mijn hobby. Ik heb dus gedurende mijn leven de eigenschap ontwikkeld om "troep" niet altijd te zien. Dennis beschikt over de aangeboren eigenschap om "troep" nooit te zien. En Liselotte is erfelijk belast door Dennis, kan ze ook niets aan doen.

Behalve dat het één van de weinige discussiepunten is tussen Dennis en mij die eens in de zoveel tijd wat vuurwerk veroorzaakt kunnen we prima met elkaar in hetzelfde huis leven. Ik was tijdens ons "vorige leven" voldoende van huis om me niet mateloos te irriteren aan ontstane rotzooi en na wat vuurwerk eens in de zoveel tijd werden achterstallige zaken gezamenlijk aangepakt.

Toen ik ziek thuis kwam te zitten heb ik me heel snel neergelegd bij het feit dat Dennis het huishouden op een andere manier doet dan ik. Mijn schoonouders hebben Dennis gered voor wasblunders door een hoop van de was voor hun rekening te nemen. En verder liep het redelijk, er was alleen een achterstand in de "grote klussen".

Nu ik nog niet fulltime werk en de agenda verder ook vrij leeg is komen we ook daar langzaam maar zeker doorheen.

En misschien lukt het me om puberlief een aantal slechte gewoontes af te leren nu ik haar op de lip zit. Voor zover het puberzijn dit toelaat uiteraard. Het resultaat zal waarschijnlijk pas blijken als ze het huis uitgaat. Hierbij alvast een boodschap voor toekomstige aanhang: ik heb mijn best gedaan!

En heel misschien lukt me dit ook wel bij Dennis, al vraag ik me af of het kan. Aangeboren afwijkingen van deze aard schijnen heel hardnekkig te zijn.

Maandelijkse haar foto deel 3

Het groeit gestaag, er ontstaat een begin van krullen volgens Dennis.

Ik ben zeer benieuwd. Mijn oorspronkelijke haar voelde in ieder geval heel anders.

Valse gedachten

Jeukende vingers krijg ik van sommige berichten op Facebook. Wat zijn mensen soms vooringenomen, onnozel,  egocentrisch en soms ronduit asociaal. Mijn vingers jeuken om te reageren in sommige gevallen. Maar in mijn beleving kan je dit soort negatievelingen beter geen podium geven. En de truc die voor mij werkt is om er dan maar zoveel mogelijk overheen te lezen en vooral niet op te reageren.

Bij het bericht waarbij iemand een nagelstylist zocht om haar uitgegroeide nagels bij te werken, schoten mij wat valse gedachten te binnen. Binnenkort zijn er mensen die zonder kappers-, nagelstylist- pedicure- of schoonheidsspecialisten behandeling zichzelf in huis opsluiten omdat ze zich gewoon niet meer durven te vertonen. Ach..... ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Mijn valse gedachten zijn vooral voor de ijdele mensen. Ik leef mee met alle mensen die noodzakelijke behandelingen mislopen. En vooral ook met de mensen die noodzakelijke inkomsten mislopen.

Blijf gezond!

Re-integreren

Sinds begin januari ben ik weer aan het werk. Samen met de bedrijfsarts en mijn teamleider maak ik plannen, evalueer ik, en kom ik steeds een stapje verder. 

Dat ik hobbels tegen zou komen op weg naar volledige deelname aan het arbeidsproces had ik ingecalculeerd. Maar de hobbel die het Coronavirus opwerpt had ik nooit van tevoren kunnen bedenken.

Ik kan en mag thuiswerken en doe dat ook. Ook breid ik gestaag mijn werkzame uren uit. En in de situatie waar we nu zitten gaat dit ook prima.

Maar omdat mijn hele verdere persoonlijke agenda is leeggeveegd (niet alleen die van mij)en ik geen reistijd heb is het niet gelijk aan het "normale" leven.

Dus eigenlijk weet ik nog steeds niet zo goed of ik het aantal werkzame uren ook echt aankan naast de rest van mijn normale sociale activiteiten. 

Maar goed, ik denk ook dat de wereld nooit meer zo wordt als voor de Corona crisis. En dat ook op een positieve manier een hoop zal veranderen.

Dus ga ik straks gezamenlijk met miljarden anderen op zoek naar een nieuw normaal. 

Gaan we fijn met zijn allen re-integreren. 

Memorabele zondag

Wij zijn redelijk spelletjes gek. En van een spelletje doen met vrienden worden we helemaal blij. Vaak schiet het erbij in. Drukke agenda's zijn vaak een belemmering.

Aangezien de agenda leeg is geveegd door de Coronamaatregelen was er ineens tijd om af te spreken om een spelletje te doen met vrienden. Onze oplossing om thuis te blijven en toch een spelletje te doen met vrienden zag er als volgt uit:

Het is nog nooit voorgekomen dat we op zo korte termijn tijd hadden om elkaar te treffen voor een potje Keezen. De stand na 2 potjes is 1-1, dus dat vraagt om een derde potje op korte termijn.

Onze puber was onzichtbaar vandaag. Ze had zich op haar kamer verschanst met een boek. Het boek boeit haar zo dat ze het zelfs niet heeft weggelegd om beneden te komen eten. Dit is voor onze dyslect echt heel uitzonderlijk. 

Al met al een memorabele zondag. 

Achtbaan

Wanneer je geconfronteerd wordt met een ernstige, soms zelfs dodelijke ziekte omschrijven veel mensen dit als terecht komen in een achtbaan. De Corona pandemie is ook al vele malen omschreven als een achtbaan. 

Te horen krijgen dat je kanker hebt en het bijbehorende traject en als land/wereld terecht komen in een levensbedreigende situatie  roepen op elkaar lijkende gevoelens op. Met daarbij alle verschillende reacties die je nu ook bij mensen ziet. Variaties tussen hamsteren en lockdown party's. Variaties tussen angst en onverschilligheid. Variaties tussen lamgeslagen de situatie ondergaan en zoeken naar innovatieve oplossingen om zaken doorgang te laten vinden. Variaties in noem maar op.

En ondanks de ellende brengt ook deze pandemie veel goeds teweeg. Waarbij ik dan specifiek wil benoemen dat mensen straks (hopelijk) zich beter kunnen voorstellen waar iemand met een ongeneeslijke of zelfs dodelijke ziekte doorheen gaat.

Thuisonderwijs

Gisteren was de 1e dag dag thuisonderwijs voor onze puber. Het ging prima! Van puber wordt verwacht dat ze haar gewone lesrooster volgt. Ze zat keurig om 8.10 klaar.

Op een gegeven moment was het zelfs:"mam we hebben een tussenuur, mag ik samen met Esmee de hond uitlaten?"

(Esmee is een klasgenoot van een straat verderop.)

Blijkbaar wennen we ook hierin aan ons nieuwe normaal. En dit nieuwe normaal had ik vooraf nooit kunnen bedenken. 

Uitdagingen

Wat een bizarre, maar ook fascinerende en historische tijd is het. Een tijd van uitdagingen maar ook een tijd van verbinden.

Uiteraard raakt het ook ons als gezin. Maar zolang niet iemand uit onze (directe) omgeving ernstig ziek wordt dan is het voor ons allemaal te overzien. De indruk is dat het thuisonderwijs voor onze puber goed geregeld wordt, vanaf woensdag gewoon zoveel mogelijk volgens het normale rooster thuis aan de slag. Niks geen vrijblijvendheid, gewoon aan de bak. Ik kan er zijdelings een oogje op houden want de uren die ik werk, werk ik thuis. En alle verdere activiteiten liggen zo goed als stil.

Dennis zit nog thuis, dit totdat hij niet meer verkouden is en niet meer hoest. 

We rommelen aan en doen wat klusjes in huis en tot op heden is er nog geen sprake van verveling. 

Wel is er gebrek aan beweging. Geen korfbal, geen crossfit, geen gym, geen fietstochten naar school/huis en de 10.000 stappen behalen we bij lange na niet op de geringe hoeveelheid m2 binnenshuis.

Dus die beweging moeten we bewust opzoeken, binnen de mogelijkheid van de gestelde maatregelen.

Dat was nog een hele uitdaging om voor elkaar te krijgen. Maar het is me gelukt om een puber die het totaal belachelijk, onnodig en overdreven vond en een ballorige wederhelft die wist dat het moest maar eigenlijk geen zin had, mee te krijgen voor een avondwandeling. 

We hebben 1 dag gehad en nog vele te gaan. Over uitdagingen gesproken....

Verkeerde woordkeus

In Frankrijk hebben we een ladder nodig met een lengte van een meter of 14. Dakgoten repareren, schoorsteen opnieuw voegen, t.z.t schoorsteen vegen, schuurdak repareren etc. allemaal klussen die nog op ons (met name Dennis) liggen te wachten. 

Degene die ons kennen weten dat we voor dit soort zaken met enorm veel enthousiasme de digitale marktplaatsen gaan afstruinen. Dit heeft Dennis dan ook gedaan met als resultaat dat we na morgen 3 ladders hebben in diverse lengtes. Allemaal heel nuttig ook 1 voor hier in NL om de ramen te kunnen lappen.

Mijn opmerking, "als we ze allemaal aan elkaar knopen loop ik zo naar de hemel" bleek zeer ongelukkig gekozen. Dit bleek bij Dennis een verkeerde associatie op te roepen. 

Waardoor ik me realiseerde dat we, ondanks het bouwen aan ons nieuwe normaal, nog zoooooo kwetsbaar zijn.

Van de nood een deugd maken.

Tussen de imitaties van een zeehond door voelt Dennis zich niet al te beroerd. Alle afspraken en activiteiten die stonden gepland de komende dagen vervallen. Dus we hebben ineens zeeën van tijd die we nuttig kunnen besteden.

Dan maken we van de nood maar een deugd en gaan we klussen. Inmiddels is mijn schoenenkast af en gaan we op zoek naar de volgende activiteit. 

Wow, het leven staat op zijn kop.

Het zou in andere omstandigheden heel gezellig zijn geweest. Kopje thee, gezellig met zijn drieën op de bank voor de tv. In afwachting van de persconferentie n.a.v. het crisisoverleg m.b.t. Corona.

Puber met een stemming tussen hoop en vrees, sluiten de scholen? Hoop, lekker niet naar school. Vrees, niet naar school= gemis sociale contacten. Wij een beetje lacherig, ongemakkelijk, gespannen en benieuwd wat voor maatregelen worden het. En vooral wat voor impact gaan deze maatregelen hebben.

Dennis was van plan weer aan het werk te gaan, behalve dat hij nog wat hoest, voelt hij zich opgeknapt. Dat gaat in overleg met zijn chef niet door zolang hij nog hoest. Mijn bijeenkomst voor het project bij het VUMc is  geannuleerd. Alle korfbaltrainingen en -wedstrijden gaan niet door. Op mijn werk (agrarische hoge school) komen we voor pittige uitdagingen te staan.

Ik vind de impact bizar, indrukwekkend maar eigenlijk ook heel facinerend. Wow, het leven staat op zijn kop.

Ik ben ongelofelijk blij dat ik mijn chemo al in oktober heb afgerond. Ik leef mee met een ieder die dit geluk niet heeft. Chemo is al een uitdaging op zich, welke in deze omstandigheden er niet minder op wordt.

Sowieso wens ik iedereen sterkte die serieuze nadelige gevolgen ondervindt van deze bizarre situatie. 

Broodkorstjes

Wij maken alweer enkele jaren gebruik van de bakker aan huis. Ideaal, iedere donderdag leveren ze onze bestelling af en het is heerlijk brood. 

Nu kreeg ik van vrienden broodbonnen van de postcodeloterij.  Bij hun bleven deze bonnen liggen en ze waren in te leveren bij de bakker in ons buurtwinkelcentrum.

Zelfs over brood wist mijn thuisfront wat te miepen :-(. Nee, het bevatte geen kaas, champignons, ui, bloemkool, broccoli, vegetarische ingrediënten, onbekende ingrediënten of verdere enge zaken. Wat het dan wel was? Nou, de korstjes waren zo hard...

Inmiddels zijn de bonnen op en hebben we brood van onze eigen bakker. Ze zijn zielsgelukkig. 

Huishoudelijke strubbelingen

Onze wasmachine staat op zolder. Dat is dezelfde ruimte als waar Puberlief tegenwoordig haar slaapkamer heeft. Of wat meer chic klinkt, haar studio met dakterras.

Voordat ze naar zolder was verhuisd zetten we de wasmachine aan met de timer. Dan was deze klaar als wij opstonden en kon ik de was ophangen voordat ik naar het werk ging. 

Dit ritme is dus behoorlijk verstoord omdat 's nachts wassen ten koste gaat van de nachtrust van Puber. En zoals een goede Puber betaamt draagt ze 0% bij aan een oplossing. Zolang haar kledingkast niet leeg is en ze sokken van ons en sportkleding van Dennis kan bietsen is daar in haar belevingswereld geen enkele noodzaak voor.

Dennis zijn handelswijze in het huishouden is, wat ik niet zie is er niet. En hij is behoorlijk Oost-Indisch blind (bestaat dit?). Met als gevolg dat ook hij niet bijdraagt aan een oplossing. Het probleem speelt zich tenslotte op zolder af.

Nu ik probeer om een regelmaat aan te brengen tijdens het opbouwen van ons  nieuwe normaal gaan dit soort zaken irriteren. En mijn dreigment om iedereen dan maar voor zijn eigen was op te laten draaien houdt uiteraard geen stand. En dat weten ze dus ook dat draagt niet bij aan een oplossing.

Dus ga ik op zoek naar iets wat wel bijdraagt aan een oplossing. En ik ga daarbij drastische maatregelen nemen ;-). Ik ga een to-do list toevoegen aan de keukentafel agenda. To-do list niet af, dan....

Op naar het nieuwe normaal waar we direct ook wat oud zeer aanpakken.

 

Echte mannen en echte meiden

Dennis zit ziek thuis met de griep. Hij trotseert deze heldhaftig. Als een echte man!

Puber heb ik vanmorgen naar school gebracht. Een klein beetje omdat het regende en zeiknat op school komen is waardeloos.  Maar vooral om de ambiance te creëren voor een moeder-dochter gesprek. Als echte pubermeiden ben je of BFF of heb je ruzie. En als echte meid loopt ze nu tegen deze materie aan op school. Niet dat ik ook maar iets zinnigs hierover te zeggen heb, dit soort gedoe ging en gaat mijn pet ook altijd te boven. Maar een luisterend oor kan ik minstens aanbieden.

Conclusie van puber was waarom doen meiden zo ingewikkeld. Ik kan maar beter gewoon met jongens bevriend zijn.

We zullen vanmiddag zien wat de status is als ze thuiskomt.

Proefondervindelijk vaststellen.

Inmiddels heb ik alweer twee weken achter de rug waarbij ik mijn werktijden heb uitgebreid naar 3 x 2 uur. Het klinkt als zeer weinig vind ik, maar ik merkte dat de impact behoorlijk was. Het waren niet zozeer de extra twee uur volgens mij. Het was vooral die extra dag.


Ik blijf het ingewikkeld vinden. In mijn verbeelding kan ik zoveel meer als in de werkelijkheid. Het is maar goed dat ik een hoop verstandige mensen om me heen heb die me adviseren, steunen en vooral ook door hebben dat ik proefondervindelijk vast moet stellen dat er grenzen zijn.