Beurs en klaar voor de volgende ronde.

Ondanks de port-a-cath goed geslapen. En dat viel me mee aangezien ik er best wel last van heb.

Vanmorgen al direct gebruik kunnen maken van mijn port- a-cath. Wat een verademing! Ik moest bloed laten prikken zodat de oncoloog kan  bepalen of ik klaar ben voor mijn 2e kuur donderdag.

Het plaatsen van de port-a-cath gisteren vond ik niet zo spannend.  In overleg met de narcotiseur besloten om te gaan voor een roesje en de slaappil achterwege te laten. Het voordeel, je bent heel kort van de wereld. Het nadeel je bent heel kort van de wereld. Ik heb alles heel bewust meegemaakt,  terwijl het de vorige keer in een waas voorbij is gegaan.

Tijdens het getob om infuus te prikken heb ik in gedachten een vreugdedansje gedaan. Wel in tranen van de spanning en frustratie, maar toch... Als beelddenker is dat super idioot, ik had namelijk dat charmante operatiehemd aan😂. Mijn ritme was, (voorlopig) geen getob, geen getob, geen getob, nanananah.

Ik werd alweer wakker zodra ik op de uitslaapkamer was.  Waar ik ook wel direct merkte dat het e.e.a. pijnlijk was. Ik was, waar ze de pac hadden geplaatst voor mijn gevoel bont en blauw en mijn infuus deed gemeen zeer. Infusen verwijderen ze niet op de uitslaapkamer en er moest nog een röntgenfoto gemaakt worden, dus dat betekende nog even geduld.

Uiteindelijk op zaal hebben ze het infuus verwijderd, mocht ik een broodje en heb ik zoveel mogelijk gedronken zodat ik zo snel mogelijk dat verplichte toiletbezoek achter de rug had en naar huis mocht. Aangezien het inmiddels 17.00 uur en dus etenstijd was op de afdeling nog even een maaltijd meegepikt. Dan konden Dennis en Liselotte patat halen en hoefde Dennis niet te koken.

Ik had zoveel vaart achter mijn vertrek gezet dat ze me nabelde met de uitslag van de röntgenfoto. De pac was juist geplaatst alleen zit het katheter iets minder dicht bij mijn hart dan ideaal zou zijn. Als het goed is dan merk ik daar in de praktijk niets van. De verpleegkundige van vanmorgen was zeer tevreden over de plaatsing van het deel waar ze prikken, zeer goed aan de oppervlakte en makkelijk aan te prikken.

Ik heb er nog behoorlijk last van, het voelt beurs en raar. Ik reageer heftig op de pleisters, heb daarvoor blijkbaar een allergie ontwikkeld. Maar alles bij elkaar ben ik nog steeds blij met mijn keus voor de pac.

Inmiddels het bezoek bij de oncoloog ook achter de rug. Als de uitslagen, die nog niet binnen zijn, geen afwijkingen vertonen dan start ik donderdag met de 2e kuur. En de verwachting is dat het met die afwijkingen wel los zal lopen.

En bij het aanprikken van de pac voor het infuus ga ik mijn vreugdedansje herhalen. Ditmaal gewoon gekleed😅.

Weekendje weg

Ongeveer 5 uurtjes in een gekoelde auto bij die zweterige nare 38-39° buitentemperatuur is zeker geen straf. Zeker niet als het einddoel  van deze reis een gezellig vakantiehuis is, waar we worden opgewacht door Kelly,  Hidde en Siem.

Het feit dat Siem het dagritme bepaalde dit weekend,  laat mij heerlijk meeliften op een ritme wat mij prima past. Een middagdutje behoort inmiddels, ook op mijn goede dagen er standaard bij. Daar leg ik me inmiddels letterlijk en figuurlijk dan maar bij neer.

Lekker nog wat vakantiegevoel terwijl we, Koos konijn tegen komen, Cochem verkennen, winkelen in de supermarkt, bij vergissing Frans spreken i.p.v. Duits🤫, spelletjes spelen en andere toeristen zowel op het park als daarbuiten aanschouwen.

Morgen begin ik met het laten plaatsen van de port-a-cath, dinsdag ochtend naar de oncoloog en als alles in orde is donderdag de 2e kuur. Pittig weekje, maar het feit dat ik geen zenuwen heb voor de prikken en infusen en nu de gang van zaken weet maakt het iets gemakkelijker.

Klein voordeeltje

Pffff ik heb het net als heel NL warm en voel me er niet happy bij. En dat staat los van de chemo 😖. Wel jammer dat net in mijn "goede dagen" de temperaturen zo extreem zijn.

Gelukkig daalt het in het weekend naar temperaturen die redelijk normaal zijn en waarbij we ook weer wat kunnen ondernemen.

Wel veroorzaakt de chemo dat ik moe ben, ongeacht welke temperaturen slaap ik veel. Dat was vannacht dan wel weer lekker😊.

Sport

Twee keer per week naar de sportschool om aan mijn conditie te werken. Dat ga ik vanaf vandaag doen💪.

Okay, het is onder begeleiding van de fysio in hun oefenruimte bezig zijn om zo goed mogelijk uit de komende periode tevoorschijn te komen. Zodat het revalideren na de chemo ook beter gaat. Maar toch.....

De vraag wat er nodig is om me op deze manier aan het sporten te krijgen is bij deze ook beantwoord 🤨. Mocht ik me ooit opgeven voor crossfit.........

Update: ik vind het nog best wel leuk ook☺. En krijg er energie van.

Waar had ik nu last van vandaag?

Ik voel me vele malen beter dan de laatste dagen. Ondanks dat, hebben we een hoop medisch personeel gezien vandaag😖 en veel tijd doorgebracht in wachtkamers. Voordeel was dat de auto en het ziekenhuis gekoelde ruimtes zijn/hebben, met redelijk aangename temperaturen.

Ons eerste bezoek was aan de huisarts, de chemo legt haarfijn mijn zwakke plekken bloot. En wordt daarbij gesteund door de onvoorstelbare warme temperaturen. De net herstelde plooi onder mijn borst en de plooi onder mijn buik hebben last van mijn fysieke conditie en het warme weer. Het is niet ernstig, maar heeft onder deze condities ook niet veel nodig om wel ernstig te worden. Dit met alle mogelijke gevolgen als uitstel van de volgende kuur als risico. Dus verzorgingsadvies van de huisarts en toch haar verzoek om ook even contact op te nemen met de oncologisch verpleegkundige,  voor alle zekerheid.

Ach, aangezien we om 10.00 en 10.35 uur al afspraken hebben in het ziekenhuis, kan die afspraak er ook nog wel even tussendoor zou je denken. Helaas lukt tussendoor niet😟, de oncologisch assistenten  zijn er niet in de ochtend,  ze plannen me om 13.30 voor het spreekuur in.

Het resultaat van het bezoek aan de vaatchirurg en pre-op in de ochtend is dat ik besluit voor een port-a-cath te gaan. De belofte dit snel te regelen komen ze na. Maandag a.s. mag ik me melden voor een dagopname en daarna hebben we toekomstige prikdrama's en bijbehorende trauma's zo zorgvuldig mogelijk geblokkeerd. Dennis snapt nog steeds niets van mijn angsten maar heeft wel door dat ik dit echt wil en nodig heb. Dus ook deze hobbel nemen we maandag weer gezamenlijk.

Even op en neer naar Lelystad voor de lunch en polshoogte nemen hoe onze puber haar dag doorbrengt. Eigenlijk waanzin, lunch hebben ze ook in Almere en zien hoe iemand zijn tijd doorbrengt met geperfectioneerd niets doen, is niet heel inspirerend.

In het ziekenhuis hebben ze me keurig ingepland voor 13.30 zoals beloofd. Dit hebben ze vanmorgen ook netjes per mail bevestigd. Wat ze echter hadden nagelaten was de verpleegkundige informeren dat ze me voor het spreekuur uit hadden gepland. Dit leverde een half uur extra op in de wachtkamer 🤔, ik denk dat ik me de volgende keer minder geduldig opstel.

De verpleegkundige was zeer sympathiek en blij met het advies van de huisarts.  We moeten het goed in de gaten houden en alle mitsen, maren en aandachtspunten zijn goed uitgelegd. Dus gerustgesteld kunnen we weer verder. Uiteindelijk om 15.15 thuis, allebei uitgeblust van een dag ziekenhuis. Auto omruilen bij de garage, Liselotte taxiën naar en van crossfit, even voor wat noodzakelijke dingen het centrum in en eten koken slokt het laatste plus meer op van de nog minimaal resterende energie.

Waar had ik vandaag nou eigenlijk het meeste last van? Volgens mij, net als het gros van Nederland, was het vooral het belachelijke niet Nederlandse warme weer😧.

P.A.C

Bij het wakker worden vanmorgen zeer vroeg, pak ik gewoontegetrouw direct mijn telefoon. Even checken hoe laat het is, even kijken of ik iets heb gemist.

Meteen valt mijn oog op de melding: Herinneringsmail pre-operatieve afspraak woensdag 24-07 10.35 uur😳. Direct klaar wakker en in de war. Herinnerd worden aan iets wat ik niet vergeten ben omdat ik simpelweg niet op de hoogte was voelt niet tof. En er hoort een onbekende operatie datum bij, een nog niet gevoerde informatieve afspraak met de chirurg en.... Om 6.00 uur in de ochtend is er behalve de spoedeisende hulp in het ziekenhuis niemand te bereiken. Dus de enige keus is wachten tot de telefoonlijnen om 9.00 uur worden geopend, heel irritant. (Heel eerlijk? Ik heb van schrik de spoedeisende hulp bellen, bijna overwogen😟)

Het uiteindelijke  telefoontje verheldert veel. De verpleegkundige van de kurenkamer (waar je de chemo krijgt) heeft mijn aanvraag voor een port-a-cath in werking gesteld. Het ziekenhuis is vergeten om mij op de hoogte te stellen van de afspraken die hieruit zijn voortgekomen. Met wat kunst en vliegwerk krijgen we die afspraken er morgen ook wel weer ingepland. Eerst de informatie van de chirurg aanhoren, daarna beslissen of ik echt een P.A.C. wil. Dan de pre-op afspraak en dan de operatie datum.

Ter verduidelijking, een P.A.C. plaatsen ze onder narcose en is een semi-permanente aansluiting voor bloedafname en infuus. Voor iemand zoals ik, wakkerliggend van injectienaalden een uitkomst. Voor Dennis die dat lastig te begrijpen vindt een extra risico. Dus voor het eerst in dit traject verschillen onze inzichten.

Dus wederom lopen we opnieuw tegen een uitdaging aan.

Pfff

Het valt beslist niet mee, vergelijk het met een flinke griep waarin je hele lijf zeer doet en je maag en darmen van streek zijn  en je alleen maar wilt slapen. Dan kom je een klein beetje in de buurt. Mijn geluk is dat ik veel kan slapen en dat doe ik dus ook.

De uitdaging nu is om met zijn drieën een ritme te vinden.  Ons drietal bestaat uit mij, een vakantie vierende puber en Dennis die weer aan het werk is. Talloze afspraken bij de fysio, huisarts, ziekenhuis, baan van Dennis en vakantievierende puber zien te combineren.

Deze zware dagen gaan voorbij,  en dan komen er een paar goeie. Dat is de stip op een haalbare korte termijn horizon. Als het komend weekend een beetje meezit gaan we naar Kelly, Hidde en Siem. Even lekker een weekendje weg naar hun vakantieadres.

Nu eerst mezelf bij elkaar rapen om een plan te maken bij de fysio en daarna de rest van de dag weer door te komen.

Balans blijven houden in relatie

Vanuit Almere komt José alleen voor mij naar Lelystad gereden voor de Neulasta injectie die ik 24-48 uur na de chemo toegediend moet krijgen. Deze injectie stelt niet zoveel voor heb ik gisteren, tot mijn grote vreugde, geconstateerd.  Tijdens de periode dat ik mijn enkel in het gips had, diende Dennis mij de tromboseprikken toe. Deze prik verschilt hier niet veel van. Dus mijn praktisch ingestelde ik is geneigd te organiseren dat dit wel weer zo kan.

Toch doe ik het niet! Het is een taak die ik wil weghouden bij Dennis. Ik denk dat dat belangrijk is om de balans te houden in onze relatie. Doordat ik borstkanker heb is hij ineens (langdurig) terechtgekomen in de rol van mantelzorger. En om deze rol gedurende de komende lange periode in balans te kunnen houden met het zijn van mijn partner, beste maatje, mijn liefste gaan we (vooral ik) accepteren dat we hulp moeten accepteren.

En dan is het meest simpele stapje het accepteren dat er iemand komt om me te prikken.

Lamlendig

En lamlendig hadden we ingecalculeerd. Dus al met al geen pretje maar te doen. Net een iets groter blokje om als gisteren. En morgen zien we wel weer.

En uiteraard viel de injectie met neulasta mee. Ik moet toch over die achterlijke angst voor prikjes heen zien te komen. Hij was vergelijkbaar met een tromboseprik. Die heb ik tenslotte ook overleefd.

Naar omstandigheden gaat het redelijk

Gisteren na het eten sloeg de misselijkheid flink toe. Ik heb uiteindelijk niet overgegeven maar voelde me hondsberoerd.  Wel heb ik 2 x een prachtige nr 2 afgeleverd wat opluchtte dus dat zal dwars gezeten hebben. En ik was zo moe dat ik om 21.00 uur ofzo al op de bank zat te slapen vooroverhangend boven mijn emmer🤢. Maar slapend voelde ik me niet beroerd dus zijn we naar bed gegaan. Tv gekeken en in slaap gesukkeld. Tig keer eruit om te plassen en omdat ik zo vroeg sliep om 5.00 klaarwakker😳. Als ik wakker was een beetje zeurderige hoofdpijn, alsof ik niet genoeg gedronken heb. En als ik wat drink protesteert mijn maag. Tot 9.00 uur nog af en toe een hazeslaapje gedaan. Net mijn pilletjes in mogen nemen van vandaag tegen de misselijkheid en Dennis is ontbijt aan het maken dus we hopen er maar het beste van.

14.00 Lusteloos, lamlendig maar niet al te beroerd. Eigenlijk best acceptabel voor de omstandigheden. Ik ga mezelf zo een schop onder me kont geven en douchen. Daarna de frisse neus van de dag halen, een verplichting die ik mezelf heb opgelegd. Dat moet voorkomen dat ik in een lamlendige niet echt zieke toestand verdrink in zelfmedelijden.

Bijna 17.00, douchen heb ik uitgesteld, niet genoeg fut om en te douchen en te wandelen. Goede beslissing, ik knapte op van de frisse lucht en bewegen.  Eten en drinken houd ik nog steeds binnen.

Ik zal mijn vermoeidheid t.z.t echt wel vervloeken, maar voor nu verwelkom ik het. Vroeg erin en hopen op een redelijke nacht.

En dan beginnen we!

7.45 uur, de wekker, gelukkig want ik was net in een droom verwikkeld waarbij ik in het ziekenhuis was, mijn papieren niet bij me had en niet op de lijst stond. Dus ze konden me niet helpen en de kuur moest uitgesteld 😳. Zo zie je maar dat in je dromen je angsten een uitweg vinden.

Het voornemen om op tijd op te staan zodat we nog wat in huis konden doen mislukte, het bed lag nog te lekker.  Tot aan die droom allebei redelijk goed geslapen,  het voordeel van moe zijn van de terugreis.

Gelukkig een druk programma, voor Dennis de fysio, voor mij een bezoek aan Soraya's. Gezellig kletsend heeft ze me voorzien van een pittig kort kapsel.  Daarna naar de garage om de schade aan het voorwiel op te lossen.

Door de drukke agenda was het ook zomaar tijd om naar Almere te gaan. Bloedprikken begonnen we mee, dit geeft me bijna meer stress dan die hele chemo. Nog even Almere in geweest, er zat twee uur tussen en we moesten nog lunchen.

Na de lunch, stijf van de stress, naar de kurenkamer in het ziekenhuis . Bij het prikken van het infuus kwam de ontlading in de vorm van een huilbui. De rest viel enorm mee.

Tot een paar minuten geleden voelde ik me eigenlijk prima. Boodschappen gedaan, eten voorbereid zodat Dennis dat kon koken en gegeten. En dat eten valt niet lekker😪. Misselijk en last van mijn buik.

We gaan bankhangen,  filmpje kijken en op tijd naar bed. En zien dan wel weer wat de dag van morgen brengt.

De realiteit

Thuis, na een prima terugreis. Weliswaar gereisd met bakstenen in onze maag en af en toe een traan. Natuurlijk  direct doorgereden naar Harderwijk om kleinkind en zijn ouders te zien en te knuffelen.

Daarna naar huis, auto uitladen en direct een beetje opruimen. De vakantie is echt voorbij.

En daarmee komt de realiteit keihard binnen. Morgen beginnen we! Waaraan,  dat zal de tijd leren. Wat de bijwerkingen allemaal kunnen zijn is glashelder uitgelegd, wat de bijwerkingen die ik krijg uiteindelijk zullen zijn, zal ik moeten ondervinden.

Ik zie er als een berg tegenop. Maar stapje voor stapje.

En vandaag is morgen gisteren!

Bakstenen en hindernissen

Het viel niet mee vandaag die laatste dag.

Super mooi weer dus al vroeg het eerste rondje varen en waterskiën. Tegelijkertijd een illegaal wasje draaien op de camping als niet-campinggast met de wasmachinemunt die vorig jaar over was. We hebben er tenslotte voor betaald.

Lunchen en gauw terug naar de boot. Nog even kneeboarden voor Liselotte en daarna is Dennis aan de beurt. Aangezien ik weet wanneer ik mijn meerdere moet erkennen, mocht Liselotte varen, zonder vaarbewijs en 13 jaar jong, ook een illegale actie. Maar ik had stevig het koortje van de dodemansknop vast en verder was er geen boot op het water. De glunderende, goed sturende puber was me de illegale actie meer dan waard.

En dan moet de boot toch echt uit het water en naar de stalling. En als dat achter de rug is nemen we toch echt afscheid van vrienden en bekenden. Normaal gesproken vinden we weggaan niet leuk, maar dit jaar is het toch wel vele malen zwaarder.

En om het vertrek nog maar wat ingewikkelder te maken rijdt Dennis op de terugweg het rechtervoorwiel van de auto aan gort. Na vertrek vanaf de camping werpt hij, terwijl we op de barrage rijden, nog een laatste verlangende blik naar links op het meer. Gelijktijdig neemt hij de flauwe bocht naar rechts iets te scherp. Het gevolg is een confrontatie van het rechtervoorwiel met de hoge stoeprand. De stoeprand won overtuigend. Vader en puber verwisselen vervolgens  gezamenlijk de band zonder ook maar één onvertogen woord. Ik heb dit vol verwondering zitten aanschouwen. Gelukkig reed de auto daarna prima, de angst voor meer schade, met als gevolg toestanden om mij op tijd in het ziekenhuis te krijgen donderdag, bleek ongegrond.

Inmiddels zijn we zo goed als vertrekklaar.  Dit jaar vertrekken we met bakstenen in onze maag. En de kans dat we een traantje moeten wegpinken is zeer aanwezig. Maar we vertrekken zo vroeg morgenochtend, dat geen mens dat zal zien gelukkig.

Het mijnenveld wat communicatie heet

Inmiddels heb ik al heel wat afgelezen. Betrouwbare maar inmiddels ook wel wat minder betrouwbare informatie. En met minder betrouwbaar bedoel ik dan vooral de informatie in blogs, persoonlijke adviezen, to do lijstjes etc., vaak gevonden via pinterest of google.

De reden dat ik deze informatie bestempel als minder betrouwbaar is omdat het over het algemeen iemand zijn of haar persoonlijke ervaring betreft. Dus vanuit het gezichtspunt van diegene absoluut waar, maar een compleet gemis aan kennis van het karakter en de omstandigheden van diegene maakt het erg subjectieve informatie. Dus ik voeg bij deze met mijn blog nog wat extra subjectieve informatie toe aan het www.

En dan met name adviezen over communicatie met "de zieke en haar gezin".

Wij vinden het geen probleem als je vraagt, via welk communicatiemiddel dan ook, hoe het met ons of één van ons gaat. Zolang degene die het vraagt maar accepteert dat we soms gewoon met enorme vertraging reageren of aangeven er even niet over te willen of kunnen praten.

We waren altijd al vrij direct in onze wijze van communiceren, dit zal hooguit nog directer worden, en verder niet veranderen.

Ondanks dat er talloze tips en waarschuwingen zijn te vinden over wat je wel of niet moet zeggen, trek je daar niets van aan in mijn geval. Maar volg je gevoel en ga met ons om zoals je deed voordat we wisten dat ik ziek was. Of als we elkaar (nog) minder goed kennen, reageer zoals je wil dat ik naar jou zou reageren.

Van onze kant zal ik via mijn blog degene die dat willen op de hoogte houden van ons wel en wee. En ook daarin zal ik mij vooral niet houden aan de talloze tips die er te vinden zijn. Op de intieme (rabarber, rabarber, rabarber) details na zal ik delen hoe ik me voel en hoe wij dit ervaren. En daarop mag iedereen reageren.

Update

Mijn kies of eigenlijk het ontbreken van mijn kies heeft me nadat het bloeden was gestopt geen last meer bezorgd. Een schattig kindertandenborsteltje helpt bij het onderhoud samen met het voorgeschreven mondspoelwater. Dus die hobbel hebben we getackeld.

De relatie met mijn gehavende borst komt langzaamaan goed. Ondanks mijn goede zorgen nog wat ongemakken als jeuk, vervellende huid en een zeer langzaam herstellende plek in de plooi aan de onderkant.

Mijn energielevel is nog niet op niveau, maar met een middagdutje en niet veel doen, is ook dat niet zo slecht. Ach, en we hebben tenslotte vakantie.

Ten opzichte van het weer in Nederland hebben we hier supermooi vakantieweer. We hebben heerlijk kunnen klagen dat boven de 30°C toch wel te warm is. De voorspellingen zijn dat het tussen de 25° en 27° blijft de komende week.

We hebben nog vijf dagen (dat is incl. vandaag) met de belofte van heerlijk zomerweer voor de boeg. Langzaam aan druppelen de vaste bekenden binnen op de camping, goed voor wat kletspraatjes in het Frans.

Kortom ondanks alles hebben we een lekkere vakantie waarin we in staat zijn om even bij te tanken. En ons, voor zover mogelijk, voor te bereiden op de periode die gaat komen.

Vandaag is morgen gisteren.

Dit las ik laatst ergens en het raakte me. Het zette me aan het denken omdat ik deze verzameling van vier woorden heel veelzeggend vind.

Aan de ene kant zegt het me niet te vergeten om te genieten van elke goede dag, morgen is er een nieuwe dag en je weet niet wat deze brengt.

Aan de andere kant zegt het me niet de moed te verliezen op een slechte dag, morgen is er een nieuwe dag en je weet niet wat deze brengt.

En het herinnert me eraan dat ik de komende periode  vooral dag voor dag moet (be)leven.

Voor nu kan ik zeggen gisteren was een goede dag. En zoals het eruit ziet kan ik dat morgen ook zeggen.

Genieten van de vakantie en ons huis in Frankrijk is tenslotte 1 van onze favoriete bezigheden.

Lesje buitenleven

"Monique..... er beweegt wat in een keukenkastje. Het eet de koekjes van Liselotte op."

Hiermee kreeg Dennis ons allebei in de benen. Ik legde er mijn boek voor weg, en Liselotte onderbrak haar favoriete hobby, niets doen, direct. En we konden niet anders dan beamen dat Dennis gelijk had.

En nu? "Het" moest weg, maar hoe? Liselotte was inmiddels een stip in de verte, Dennis bleef heldhaftig koel en praktisch. Om bij de koekjes te komen moest "het" in een zakje kruipen. Dat de koekjes verslavend lekker waren (dit kan Liselotte beamen) bleek uit het geritsel. Ondanks onze aanwezigheid at "het" gewoon door.

Ons aanvalsplan was als volgt: ik moest op de uitkijk of "het" zich niet zou verplaatsen.  Dennis ging de koelbox halen. De koelbox werd strategisch voor het keukenkastje geplaatst. En met een snelle ruk werd het zakje met de rol koekjes verplaatst. Gelukt! "Het" was terecht gekomen in de koelbox.

De vangst? Een heel lief klein veldmuisje wat ons heel verontwaardigd aankeek met zijn schattige kraaloogjes.

Liselotte heeft het muisje vrijgelaten in het weiland. Dit met veel gegiechel en gilletjes. Je weet maar nooit of zo'n beestje niet in de aanval gaat.

Wel jammer dat ik nu de keukenkastjes en de koelbox uit moet soppen🤨.

Genieten!

Van superzonnig en tropisch warm in 1 nacht naar bewolkt, onweer en regen met zeker 15° verschil.

En daarna knapt het al snel weer op. Zonnetje is er weer, temperatuur loopt gestaag op.

Heerlijk het huis door laten waaien en afkoelen, inmiddels moet alles weer dicht om de warmte buiten te houden.

Straks siësta houden, toch te warm om actief te zijn.

Vanmiddag naar het strandje, daarna een beetje varen en waterskiën.

Een apero hoort er ook zeker bij, en daarna de bbq aan.

Ondanks mijn minder goede verstandhouding met mijn rechterborst en lager energie niveau genieten we enorm.

We zijn tenslotte in Liginiac,  moeten niets, hebben fantastisch weer, kortom vakantie!

Moeizame verstandhouding

De verstandhouding tussen mij en mijn rechterborst is nog erg gecompliceerd.  Ik ben zeer zorgzaam: zalfjes, uit de zon blijven, een goede ondersteunende bh, niet zwemmen, niets is me teveel. Momenteel betaalt ze me terug met jeuk en een nare plek in de plooi onder mijn borst.

Misschien wat naïef, maar tot aan het bezoek aan de radiotherapeut-oncoloog na mijn laatste bestraling, dacht ik dat het na het bestralen niet meer erger zou worden. Op zich goed dat ze het aangaf, maar wel teleurstellend, het werkt nog zeker een week door. Behalve veel blijven drinken, second skin-achtig materiaal in de plooi plakken en (veel) zalf smeren valt er niets aan te doen. Ik zal het moeten uitzitten.

Wat ik kan beamen, jeuk is vervelender dan pijn😞. En wat lokt het water van het meer bij temperaturen van 35°C. Ik neem het haar wel een beetje kwalijk. Je moet toch ergens de pest op in kunnen hebben.

Het is er bijna helemaal.....

Ons vakantiegevoel is bijna compleet!

Toen we eenmaal Parijs voorbij waren ging de reis vlot. En begon het relaxte vakantiegevoel te ontstaan, ook bij Dennis.  Het ontbijt moesten we nog snel staand naar binnen werken, de lunch hebben we zittend en op ons gemak gegeten. Weliswaar bij de Mac, er was geen beter aanbod, maar wel relaxed.

Gisterenmiddag de boot uit de stalling gehaald, deze laten we vanmiddag te water. De temperatuur van het meer is zeer aangenaam, het is zonnig en warm, we moeten niets.....

Dus de verwachting is, dat na de eerste keer waterskiën vanmiddag  het vakantiegevoel compleet is.

Update: het is compleet.

Toch nog.....

Niet helemaal het begin van de vakantie zoals we hem hadden bedacht. We zijn via de spoedeisende hulp in het ziekenhuis Almere gisteren of eigenlijk vandaag vertrokken.

Omdat de wond bleef bloeden, gegoogeld wat ik ermee aan moest. Niets te vinden wat ik met mijn gezonde verstand niet al had bedacht en gedaan. Druk uitoefenen met een steriel gaasje. Dan maar bellen, dit met als resultaat de uitnodiging om naar de spoedeisende hulp te komen.

Positief als we zijn ingesteld, of zoooo enorm toe aan vakantie zou ook kunnen, we hebben in vliegende vaart alles afgesloten zodat we vanuit het ziekenhuis direct door konden richting Frankrijk. En gewapend met een emmer, gaasjes servetten en flessen water zijn we vertrokken.

Bij de SH kreeg ik een watje gedrenkt in een bloedstollend goedje waar ik wederom een half uur druk mee uit moest oefenen op de wond. Daarna werd ik gezien door de arts. Het bloeden was gestopt, maar garantie tot de deur. Mijn enzymen deden hun werk te goed en losten de bloedstolsels op. Ook degene die ze vooral moesten laten zitten. Ik mocht terugkomen als het opnieuw ging bloeden.

Op de parkeerplaats Dennis wakker gemaakt en bedacht dat we richting Utrecht gingen. Vanuit Utrecht terug naar Almere is net zover als vanuit Lelystad tenslotte. En eigenlijk ging het wel. Dan maar voorzichtig verder richting Hazeldonk ook daar vandaan is het tenslotte nog een optie om terug te gaan...

Uiteindelijk heb ik België volgens plan overgeslagen, of in ieder geval niet bewust meegemaakt. Dat Dennis mijn wens voor een hotelletje heeft genegeerd kwam ik pas achter nadat we van de parkeerplaats vertrokken waar we in de auto geslapen hebben.

Inmiddels begint het vakantie gevoel enigsinds te komen. Zometeen maar eens beginnen met een croissant en cappuccino dan komt het vast nog wel goed vandaag. Eerst nog even Parijs voorbij.

K** kies deel 2

We zijn nog niet vertrokken. Alles in de auto, in principe startklaar maar...

Vanmiddag bij de kaakchirurg bleek het trekken van de kies de beste oplossing. Dus verdoving erin, kies eruit.  Behalve dat de geluiden van het boren en kraken door merg en been gaan, is me dat niet tegen gevallen, maar....

Het bloed nog steeds, en zolang het bloed wil ik niet vertrekken.  Het is niet veel maar.....

De bijbehorende misselijkheid van de hoeveelheid bloed die ik in mijn maag heb gekregen zie ik maar als een voorproefje op de chemo 🤢.

Wordt vervolgd....

En weer een ✔ gezet in de strijd

De laatste keer bestralen achter de rug. Hulde voor alle mensen van het AMC waarmee ik te maken heb gehad. Vriendelijk, meelevend en professioneel.  De mensen bij de balie en planning, doktoren en verpleging, kortom iedereen. Er zat op een gegeven moment een fout in de planning, deze werd heel soepel opgelost. Ik had vanaf dag 2 een knalrode plek op mijn borst, direct alertheid, extra controle etc. Kortom wij zijn supertevreden!

Dat het nu jeukt, stuk is onder mijn borst, er verhardingen zitten in mijn borst en ik alleen maar shirts aan mag met hoge hals, supervervelend. En dat mijn borst knalrood is en zo ongeveer licht geeft in het donker en in koude nachten kan dienen als verwarmingselement ach dat went. Maar dit wordt de komende weken ook weer beter. En dat dit de bijwerkingen zouden zijn wist ik. Maar het risico nemen dat er ook maar het kleinste fliebertje narigheid blijft zitten zonder daar zoveel mogelijk tegen te doen is en was geen optie.

Ik ga de strijders met zwaarden voorlopig helpen door een zondvloed te creëren met water drinken. Wegspoelen die ellende!

En voorzichtig ga ik beginnen met het opbouwen van een nieuwe relatie met mijn borst. Nu is het vooral een "ding" wat ik deelde met vele, wat aangepakt moest worden. Zij moet me weer eigen worden, we moeten elkaar weer opnieuw leren kennen. En vooral moet er flink gewerkt worden aan een goede verstandhouding en betere  vertrouwensband.

Stap voor stap, maar ook dit tackel ik wel.

K** kies

Ik ben lichtelijk in paniek.  De kies waarvan ik de vulling moest laten vervangen is gaan ontsteken.  Hier was ik bang voor, ik ben daar erg gevoelig voor.

Dankzij de zeer volhoudende tandartsassistente heb ik morgen een afspraak bij de kaakchirurg in het ziekenhuis in Almere. Waarschijnlijk laat ik hem gewoon trekken en zien we in januari wel verder.

En wederom pijn in mijn buik😖

Laatste bestralings loodjes

Morgen nog 1 x bestralen. Heb inmiddels toch wel last van het e.e.a. Mijn borst is rood, jeukt en de plooi onder mijn borst begint stuk te gaan. Het warme weer werkt er ook niet aan mee om het goed te houden.

Een soort second skin gehad om de boel op te lappen. Veel crème  smeren en mijn tijd uitzitten.

Ondanks dit is het proces van het bestralen niet tegen gevallen. Nu maar duimen dat de bijwerkingen op lange termijn meevallen.