Terugblikken en vooruitzien

Zo af en toe denk ik na over waar ik nu sta. En wat daarbij onvermijdelijk is, is een terugblik op waar we stonden, en nadenken over de toekomst.

Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar alweer zoveel verder als een jaar geleden. Een jaar geleden had ik het grootste deel van mijn bestralingen erop zitten. Moest ik nog beginnen met de chemo's. Had ik (gelukkig) geen benul dat we een pandemie tegemoet gingen. Wist ik niet wat het woord triage betekende. 

Nu weet ik zoveel meer als een jaar geleden. Maar net zoals een jaar geleden kan ik niet in de toekomst kijken. En hoewel ik zeer nieuwsgierig van aard ben, vind ik dat wel rustgevend.

Ik heb nog wel wat wensen op korte termijn. Ik wil nog wat meer terug naar mijn oude energielevel. Ik hoop op korte termijn toch de motivatie te vinden om mijn kilo's die tijdens mijn proces dankzij de medicatie en het emotie (vr)eten eraan gekomen zijn eraf te krijgen. De bijwerkingen van de hormoontherapie hoop ik ook te tackelen samen met mijn oncoloog met name het verbeteren van mijn nachtrust staat hoog op mijn wensenlijstje. En het binnen de perken houden van mijn lymphoedeem zou ook prettig zijn. Ik hoop ik dat het blijft bij de relatief kleine bundel met klachten die ik nu heb. 

Maar vooral zie ik de toekomst positief tegemoet. Krijg ik energie van de dingen die ik weer kan. Geniet ik van de balans die we als gezin weer gevonden hebben.

Puber en paps

Kunnen niet met en niet zonder elkaar😍

Kalverliefde

We rijden terug vanuit Harderwijk naar huis. Dennis kiest ervoor om niet bij de rotonde de wijk in te gaan maar 1 afslag verder. Puber werpt een blik op het basketbalveld wat we zouden passeren als we waren afgeslagen bij de rotonde. 

Consternatie bij puber, want waarom sloegen we niet af bij de rotonde! HIJ.WAS.OP.HET.BASKETBALVELD!

U-turn op de dreef om toch maar de afslag bij de rotonde de wijk in te gaan. Zo'n kalverliefde kun je tenslotte niet negeren. Puber in haar nopjes, dat is heel wat waard.

Als de maatregelen versoepelen komt ze weer meer onder leeftijdsgenoten.  Ik ben er nog niet over uit of ik dat positief of negatief vind. Een beetje van allebei denk ik. We gaan dan minder meekrijgen van de kalverliefdes denk ik. Dat vind ik jammer.

Lesje verpleeghuis

Wij verkeren in een nieuwe werkelijkheid , het verpleeghuis. Een geheel nieuwe wereld, nieuw en vreemd. En in deze tijd met Corona door allerlei maatregelen onduidelijker dan ooit. 

Gelukkig mag ik sinds vandaag, als tweede bezoeker, bij mijn moeder op bezoek. Dat biedt voor mijn moeder aanspraak als uitbreiding op de dagelijkse bezoeken van mijn vader. Alles op afspraak en maximaal een uurtje, maar beter dan niets.

Tot mijn moeder drie weken geleden haar been brak waren mijn ouders zelfredzaam. Nu is de situatie wat mijn moeder betreft 180° gedraaid. Mijn moeder kan zichzelf niet redden en heeft zoveel hulp nodig dat het voor mijn vader  niet mogelijk is om dat te kunnen bieden. Mijn indruk is dat door de enorme werkdruk in het verpleeghuis in combinatie met alle Corona perikelen er onvoldoende informatie is verstrekt aan mijn ouders over wat er van hun wordt verwacht en wat zij kunnen verwachten.

Dit gaf vandaag wrijving. Mijn vader werd begin van de middag gebeld of hij al een rolstoeltaxi had besteld  voor de afspraken bij de röntgenfoto en het consult morgen in het ziekenhuis. 

Aangezien hij noch mijn moeder hadden meegekregen dat dat van ze werd verwacht viel de korte termijn van de opdracht ze wat rauw op het dak. Enige  onrust bij mijn moeder en weerstand bij mijn vader waren het gevolg. Na wat getelefoneer onderling, met de zorgverzekeraar en het taxibedrijf was het binnen afzienbare tijd geregeld.

Maar dit soort zaken geven veel onrust. En zolang we de regels niet kennen en de communicatie summier is door alle beperkingen van de Coronamaatregelen zullen we nog wel wat lessen te leren krijgen.

Voor nu hopen we op goede resultaten morgen van de röntgenfoto's. 

Voorbeeldfoto van ijzerwerk in een onderbeen.

Proost!

De chirurg belde met de uitslag van de mammografie. Alles is in orde!

Volgend jaar weer of als ikzelf vind dat er iets in mijn borsten veranderd.

De oncoloog staat in juli nog een keer op het programma. Dat vind ik niet spannend, dat gaat over de bijwerkingen van de hormoontherapie.

Het voelt een beetje als oud en nieuw. Ik denk dat ik straks een fles bubbels open trek!

Enne dank wederom voor alle meelevende berichtjes 💋
 

Wachten

De mammografie is gemaakt, in 1x goed. Onprettig, zeker de rechter oedeemkant. Maar er zijn vervelendere onderzoeken. 

Dit is achter de rug. Nu begint na 14.00 uur  het wachten op het telefoontje met de uitslag. 

Mijn jaarlijkse APK

Dat "keep calm" valt niet mee. Hoewel ik meestal de nuchterheid zelve ben heb ik nu toch buikpijn. En de afgelopen dagen was ik redelijk uit mijn normale doen. Dennis doet vrolijk met me mee. De afspraak met de chirurg voor de uitslag is na 14.00. Dus het wordt een lange dag.

Wordt vervolgd!

Stik nieuwsgierig

Er was post voor puber. Precies op die enige middag dat ze op school was. De envelop bevatte geen enkele aanwijzing. Een heel gewone Nl postzegel, geen logo, helemaal niets. Er zat iets van een verdikking in, geen pasje zo te voelen. Ik zal heel eerlijk zijn, ik was stik nieuwsgierig.  Maar ja, de post open maken van je 14 jarige dochter kan echt niet. Tenminste ik kon geen legitieme reden verzinnen.

Ze was net zo stik nieuwsgierig als haar mams. Want terwijl we bij haar opa en oma waren zaten we te stoken dat er thuis een spannende envelop lag. Het duurde een half uurtje, toen won de nieuwsgierigheid. Ze ging thuis de envelop halen.

Het bleek een zoethoudertje te zijn. Corona gooide roet in het eten bij de landelijke dag van 13 juni. Deze dag hebben we vorig jaar bezocht, de kaartjes hadden we al heel vroeg voor dit jaar. Ik keek er naar uit en puber ook. Maar helaas.....

Stichting langs de zijlijn bedankt voor deze lieve actie, volgend jaar zijn we er zeker bij!

Te direct?

Al jarenlang spelen wij samen met mijn schoonouders mee met de staatsloterij. En al evenlang lever ik mijn loten voor de vakantie in. Van de opbrengst kocht ik dan sigaren, sigaretten en tijdschriften voor de vakantie.

Dit jaar waren het enkel sigaren en tijdschriften.  Op mijn opmerking dat ik voor mezelf het roken heb afgeschaft kreeg ik de reactie:"dat is beter". Toen ik eruit flapte, "daar moest ik eerst kanker voor krijgen", werd het heel stil.

Zou mijn opmerking te direct zijn geweest volgens de normen van de sociale omgang?

Verslapen

In Coronatijd is (op tijd) opstaan voor puber nog ingewikkelder. Terwijl de les om 8.10 uur begint is het nog verdacht stil in haar domein om 8.09 uur.

Ze heeft gruwelijk het land aan te laat komen. Dit wordt volgens mij in haar geval veroorzaakt doordat een laatkomer zich in de aandacht zet. En als puber veroorzaakt dit bij haar een megaongemakkelijk meters uit haar comfortzone gevoel.

Nu heb je in deze Coronatijd maar 1 minuut nodig tussen wakker worden en in de les aanwezig zijn. Die minuut is nodig om mopperend en kreunend je ogen te openen, een arm uit te steken en je ipad te activeren.

Dus mijn geïrriteerde roep redt haar van te laat komen. Vervolgens begrijp ik er dan niets van dat liggend in je bed, nog niet ontbeten, nauwelijks wakker geen megaongemakkelijk meters uit je comfortzone veroorzaakt.

Morgen roep ik haar mooi weer op (mijn) tijd en 10 keer.  Dat is het nadeel als je moeder thuiswerkt.n

Coronakledij

Ik maak me schuldig aan Coronakledij. Ik heb in mijn leven nog niet zo vaak "makkelijke kleding" aan gehad. Uiteraard zit ik er bij beeldbellen representatief bij. Maar zoiets als die man in de AH reclame, nette bovenkleding en wat daaronder gedragen wordt komt niet zo nauw.

Ik heb me net aangekleed en een spijkerbroek aangetrokken . Krijg ik de opmerking van puber:" moet je ergens heen vandaag?".

Orde van de dag

En na een heerlijk weekend, ondanks mijn moeders ongelukkige val, gaan we weer over tot de orde van de dag.

 Dagelijks even contact met mijn ouders, meer kunnen we (nog) niet doen.  Mijn vader mag als enige dagelijks een half uurtje op bezoek. En nu afwachten wanneer de arts het been stabiel genoeg vindt om haar naar een verpleeghuis te laten vervoeren.

Pinksteren was de laatste van de reeks extra vrije dagen. Dus tot aan de vakantie 11 juli mogen we aan de bak. Het fijne hieraan is dat de vakantie straks ook voelt als echt verdiend.

Puber mag vrijdag een dagdeel naar school. Dit ziet ze met gemengde gevoelens tegemoet. Hoe gaat dat dan, hoe moet dat dan, hoe zit dat dan? Dit wordt op facetime uitgebreid besproken met haar medepubers. Komt wel goed al is het spannend.

Voor mijn gevoel zijn we massaal bezig aan een gewenningsproces om het dagelijks leven vorm te geven binnen de beperkingen die er zijn. En dat valt niet altijd mee. Maar het is voor mij een feit dat het mooie weer het mogelijk maakt om buiten weer met meer tegelijk bij elkaar te komen. Wat is dat genieten!