Vertrouwen in mijn chemobrein.

Al geruime tijd is het mapje met onze paspoorten vermist. Lastig als je ze nodig hebt voor een tripje Frankrijk of een avondje uit in het geval van Liselotte. Ik had echter geen enkele vorm van paniek want ik was ervan overtuigd dat ze ergens in huis waren. Waar ik ze vast opgeborgen had op een  voor mijn chemo-brein  volkomen logische plek.

Dennis is gewoon met zijn rijbewijs als ID naar Frankrijk afgereisd, je wordt toch nooit aangehouden tenslotte. En dit ging goed. 

De ID kaart van Liselotte lag keurig op de plek van het paspoortenmapje. Dus die kon ze gebruiken voor Sodapop.

En vanmorgen kwam ik het mapje per ongeluk tegen. In plaats van in de  rechterla van het ladenkastje in de linkerla tussen de sjaaltjes en de riemen. Voor een chemo-brein een volkomen logische manier van opruimen.

Onbegrijpelijk puberbrein

Na maandag op haar slaapkamer in quarantaine te zijn geweest koos puber gisterenmiddag voor de ontsnapping naar opa en oma. Een middag lekker vertroeteld, voor de tv gehangen en goed verzorgd worden doet blijkbaar wonderen. Daar waar wij het als ouders het meest verantwoord vonden om nog een dag uit te zieken wilde puber naar school.

Na heel veel keer "ah alsjeblief" van haar kant, gezegd dat ze eerst moest gaan slapen en we het 's morgens dan wel zouden bekijken keerde de rust weer. Wel nadat ze haar bom had gedropt: "ik moet om 8.00 uur op school zijn". Oftewel de wekker moet om 6.30 uur.

Ze is naar school, gewapend met paracetamol.  En helemaal vrolijk dat ze na twee dagen ziek weer onder de mensen mag.

Dat puberbrein is niet te volgen. Of lijkt ze op mij, ik ga zo koffie drinken op mijn werk. Daar word ik vrolijk van.....

Strijd

Strijd tussen mijn moedergevoel en mijn angst om ziek te worden.

Liselotte werd vanmorgen beroerd wakker. Zo overduidelijk dat ik het principe, je gaat het maar proberen, je kunt altijd nog ziek naar huis, niet eens heb genoemd. En terecht want een half uurtje later belandde de inhoud van haar maag in een emmer. Gevalletje buikgriep o.i.d. waarschijnlijk. 

Gelukkig is ze met haar 13 jaar zo zelfstandig dat ze zich wel redt. Want het verstandigste wat ik kan doen is zo ver mogelijk op afstand blijven. 

Maar dit botst zooooo met mijn moedergevoelens. Zo ernstig dat gedurende een kort moment mijn tranen echt waren en niet veroorzaakt werden door de chemo. Of indirect toch wel, ik ben momenteel een redelijk emotionele muts t.o.v. voor dit hele proces.

Logeerpartijen

Alweer de laatste dag van de Herfstvakantie. Deze bestond voor Liselotte vooral uit leuke dingen doen; uitslapen, luieren, schaatsen, logeerpartijen van en bij vriendinnen, winkelen, schaatsen, Sodapop en als afsluiter een logeerpartij van Siem. Een goede balans tussen wat  ik aankan en wat zij wilde, tenminste "pubereigen" had ze altijd meer gewild, maar daar verschillen we dan over van inzicht en claim ik mijn ouderlijke gelijk.


Voor Dennis en mij was de leukste logeerpartij die van Siem. Na een overhandiging van Siem en Amelle op een parkeerplaats hebben we zaterdagmorgen doorgebracht bij de orchideeënhoeve. Als goede Nederlanders moeten we tenslotte ons jaarabonnement benutten. En de prettige bijkomstigheid  is dat ze naast orchideeën ook aapjes, lama's, stokstaartjes, vlinders, vissen, schildpadden, flamingo's en een geweldige speeltuin hebben waar zoals op de foto te zien is, groot en klein van genieten.


Na een ochtend met veel lol hebben we Amelle thuis gebracht en hebben we ons feestje met Siem nog even verder gevierd. Logeerpartijen zijn tenslotte altijd genieten.


Ik ben vandaag (zondag) totaal gesloopt, maar het was enorm de moeite waard. Ik ben blij dat ik ook aan het eind van mijn behandelingen nog net genoeg energie heb om dit soort dingen nog te kunnen doen. Tegelijkertijd kan ik niet wachten tot ik weer een beetje ben opgeknapt en een wat actievere deelnemer kan worden bij dit soort uitstapjes.


Ik merk dat ik steeds vaker dubbele gevoelens heb zo op het eind van het hele verhaal. En dat ik wat emoties betref redelijk wiebel tussen ongeduldig en geërgerd maar ook dankbaar en blij. Nu maar hopen dat deze maanden net zo voorbij vliegen als ze normaal gesproken doen in deze periode van het jaar. Tenslotte wordt 2020 mijn jaar, en daar komt dan de emotie ongeduldig om de hoek.