Opgelost!

Oplosbare hechtingen zouden het moeten zijn. Voor het, letterlijk en figuurlijk,  grootste gedeelte klopt dit. Maar de uiteinden van mijn hechtingen werken tot nu toe, telkens niet mee aan dit principe. En mijn lijf probeert dit dan braaf op te lossen. Het recalcitrante uiteinde wordt eruit gewerkt en dit gaat gepaard met jeuk en irritatie. Inmiddels is Dennis er vaardig in geworden, in dat oplossen. Scherp schaartje, vlammetje voor het steriel maken, pincet erbij en ook deze keer is het weer opgelost. Of beter gezegd afgeknipt, want oplossen deed het niet.

Ik weet de oplossing voor dit fenomeen! Ik wil voorlopig gewoon geen hechtingen meer😊.

Zwart, wit en grijs de pubervisie

Puber wil haar eigen domein op zolder. Letterlijk en figuurlijk in huis in de gelegenheid zijn om de afstand tussen haarzelf en ons zo groot mogelijk te maken. Ook ons lijkt dit wel wat, dan kan ze tijdens haar verontwaardigde buien tenslotte 2 trappen opstampen. En kan ze, als we haar terugroepen omdat ze alweer vergeten is haar troep achter haar kont op te ruimen, 2 trappen afdalen😈.

Na proefslapen op een matrasje op zolder is enige tijd geleden haar bed al naar boven verhuisd. 

De kerstvakantie was gebombardeerd tot de uitgelezen periode om het project verder aan te pakken. Want de zolder stond vol, mag wel een verfbeurtje en er moet worden gepoetst. Ook de wasmachine en droger moeten netjes worden weggewerkt en zo komt altijd weer van de ene klus de andere klus.

Hoewel ik me tot heel veel in staat voel is de praktijk dat ik weinig kan doen aan de uitvoering van het project. Ondersteuning kan ik wel bieden. Ik denk mee, sus de kibbelpartijen en zorg voor eten en drinken. Langzaam maar zeker vordert het project. 

Vandaag kan er eindelijk worden geschilderd. Witte muren, grijze en zwarte kozijnen, grijze lamellen en dito kasten. Het past perfect bij de wijze waarop ze de wereld als puber ervaart. De kleuren komen van de aankleding die ze er zelf aan toe kan voegen naar eigen keuze. En ze weet niet half hoe goed dit ook een afspiegeling is van hoe ze het leven als puber kan ervaren. Je bent tenslotte altijd nog zelf degene die de gekleurde slingers op moet hangen in het leven.  

En als dat klaar is kan het leukste  beginnen, het inrichten. Daar heeft ze nog een hele week voor. En hoe eerder ze klaar is hoe sneller de logeerpartijen kunnen beginnen.

Meneer?

Meneer, mag ik wat vragen? De vraag wordt vriendelijk nog een keer herhaald, dan dringt tot me door dat de vraag aan mij wordt gesteld.  Ik draai me om en zie een verschrikt gezicht. Stamelend stelt de meneer met een rood hoofd de vraag nogmaals maar wijzigt meneer in mevrouw. Zo misleidend is mijn kapsel blijkbaar 🤣.

Soms sta ik even stil

Soms sta ik even stil bij hoe het was, hoe het is en de tijd daartussen. Dan realiseer ik me dat het voor mij en mijn dierbaren om me heen niet niks was. Alle behandelingen ondergaan was soms pittig, maar langs de zijlijn staan is ook een zware taak.

En het is goed om erbij stil te staan dat alles voorbij gaat. Ik heb echt wel hele slechte dagen gehad, met name tijdens de chemo, maar ze gaan voorbij. Ik heb ook wel eens getwijfeld of ik ooit weer mijn energie op zou kunnen bouwen als ik energieloos op de bank hing en een kopje thee zetten al een heidens karwei was. Maar ook dat gaat voorbij.

Maar nooit heb ik getwijfeld of het "te doen" was, het was een klus die moest worden geklaard. En ik heb grenzeloos vertrouwen in mijn lijf en de medische wetenschap. En met name de samenwerking daartussen. Ja, ik had een tumor, maar heb deze toch maar mooi zelf ontdekt. En mijn lijf heeft het zware traject doorstaan zonder ernstige complicaties of al te zware bijwerkingen.

Ik heb nooit geworsteld met gevoelens van, waarom ik. Ik ga uit van het principe domme pech. 1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker, helaas was ik die ene. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit van baal, maar dat mag dan ook soms.

En nu, nu geniet ik van mijn herstel. Uiteraard gaat dat met ups en downs, maar voornamelijk met ups. Het vereist doorzettingsvermogen, acceptatie en geduld. 

Maar dan word ik ook beloont met af en toe aantoonbare resultaten. De meting waarbij blijkt dat mijn spiermassa is toegenomen en de vetmassa is gedaald💪. Helemaal zelf weer een echte maaltijd klaar gemaakt en niet snel iets in elkaar geflanst uit de vriezer of met potjes en pakjes. Mijn keuken zelf op orde gebracht en schoongemaakt. Mijn haar wat weer groeit. Overwinningen die we koesteren en waarvan we genieten.

Zoals al vaak gezegd, 2020 wordt mijn jaar! We komen eraan. 

NB: puber waardeerde de verse rode kool met appel gestoofd in balsamico azijn, de gehaktbal met ui en gekookt aardappel niet. En dat ze het niet mocht opleuken met een kwak mayonaise was belachelijk 😎.

Kerstvakantie

Als je niet werkt is het een stuk moeilijker om vakantiegevoel te hebben als je thuis blijft merk ik. 

Het bezoeken van de kerstmarkt op mijn werk, waar we ons eigen kerstpakket samen mogen stellen onder het genot van lekker eten en gezellige muziek afgelopen vrijdag was een goede start. 

Het bezoek aan de kerstshow Doornroosje en de kerstprins gisteren in de Ziggodoom droeg ook zeker bij aan het kerstvakantie  gevoel.

Het feit dat Dennis en Liselotte niet naar werk of school moeten komende week / weken zal ook bijdragen.

Gelukkig ga ik na de vakantie weer aan het werk. Dat geeft nog het meeste het vakantiegevoel!

Kledingstijl

Laagjes! Laagjes moeten me redden. De opvliegers zijn zeer frequent helaas. En het enige wat ik dan kan denken is UIT. Om genante situaties te voorkomen zijn laagjes de oplossing. Dus ik heb een missie met winkelen.

Vrije dag

Een dagje "out of order". Uitrusten van de dagen dat ik veel heb gedaan. Uitrusten voor de dagen die gaan komen. Het is een uitdaging om te blijven balanceren op het randje van mijn grenzen.

Bedreigingen.

Ik heb mijn keuken kastjes terug! Alles staat weer waar het hoort. Over de datumzooi eruit gekieperd, en alle flesjes en potjes met een heel klein beetje erin ook.

Dit klusje kostte me samen met het wegbrengen van Liselotte, bakkie doen en oedeemtherapie de hele dag. En het zijn niet mijn favoriete klussen. Dus ik ga Dennis en Liselotte bedreigen. Als ze de keukenkastjes niet in deze staat laten staak ik per direct het investeren van mijn herwonnen energie in het huishouden. En het uitvoeren van taxiritten naar Dronten 😈.

Toelichting : niet opgeruimd kan ik tegen,  maar misgrijpen omdat niets op zijn plek staat niet.

Taboes

Bij wat ik deel op mijn blog heb ik nog wel met enkele taboes te maken. Ik moet rekening houden met de privacy van Liselotte, niet vanwege de AVG maar omdat ik van haar hou.

Mijn opzet van de blog was iedereen die met ons meeleeft van informatie te voorzien. En dat in de breedste zin van het woord. Het gevolg is dat ik elke lezer in meer of mindere mate persoonlijk ken.

Dus het delen van intieme of gênante bijwerkingen en gevolgen van mijn ziek zijn en herstel, blijft in vele gevallen achterwege of benader ik heel omzichtig.

Toch horen dit soort details bij ons, en bij het wel en wee wat ik met jullie deel. Dus heb ik besloten af en toe een taboe te doorbreken. Ik begin dit met het delen van een slaapkamer geheim.

Sinds ik chemo heb (gehad), heb ik last van gasvorming in mijn darmen. Mijn opvoeding weerhoudt mij ervan om dit in gezelschap te laten vliegen. Gelukkig bezit ik in 999999 van de 1000000 keer ook de beheersing om me aan de aangeleerde en geaccepteerde normen en waarden op dit gebied te houden. Je snapt dat wanneer ik een hele dag in gezelschap heb verkeerd ik soms gewoon last heb van een opgeblazen gevoel. Er is dan nogal wat gas opgeslagen. Het gevolg is dan ook dat ik, zodra ik in mijn bed lig en mijn ogen sluit, het gas losgelaten wordt. Volgens Dennis mogen we regelmatig blij zijn dat we de volgende ochtend nog gewoon ontwaken. 

Ik denk dat ik over het feit dat hij af en toe snurkt niet meer mag klagen. En dat ik ooit nog een slaapkamer durf te delen met iemand anders dan Dennis betwijfel ik.

We hebben een plan!

We hebben een plan! Een verstandig plan. Maar ook een tergend langzaam plan. Ik moet nog even laten bezinken dat het echt wel verstandig is om heel rustig te beginnen met opbouwen. Gevoelsmatig kan ik best direct met 5 halve dagen beginnen. Verstandelijk weet ik dat dat een plan is wat nergens op slaat. Gelukkig heb ik een hoop verstandige mensen om me heen die met regelmatig de noodzakelijke spiegel voor mijn neus zullen houden.


We hebben een prettige en kundige bedrijfsarts die heel goed is in het uitleggen van het principe niet te snel beginnen en met name waarom. Daarbij had hij door dat er voor mij maar 1 optie is en dat is na de kerstvakantie weer beginnen. Dus na een goed gesprek, wat gesteggel en gesjacher hadden we een compromis. Ik begin met 2 x 2 uur, waarbij ik me maar voor 50% mag inspannen. Daarbij werkzaamheden waarbij uitstel mogelijk is etc.


Twee dingen staan vast: het gaat goedkomen, en dit gaat langzamer dan ik wil.