Kleine meisjes worden groot.

Het schooljaar begint weer. Dat betekent voor mij ca. 40 nieuwe mentorstudenten. Een mega-uitdaging voor iemand die slecht is in namen.

Tijdens mijn voorbereidingen printte ik de namenlijsten met foto uit als geheugensteuntje

Deze werd gespot door puber. Tot mijn verontrusting, verbazing en vermaak werden de heren bestudeerd, en van commentaar voorzien. Twee kregen het predikaat interessant. 

Voor het Coronatijdperk kwam ze regelmatig naar mijn kantoor om op me te wachten om samen naar huis te gaan.

Nu dat inmiddels ook weer mogelijk is zal ze het jammer vinden dat ik een heerlijk rustig kantoor ergens achteraf heb. Daar valt niet direct veel te "spotten".

Tja kleine meisjes worden groot...

NEE!

 

Het is niet veel, maar Corona heeft ons ook wel wat goeds gebracht. Voor een hoop mensen is dat o.a. bewustwording. In ieder geval voor mij is dat het geval.

Ik heb me heilig voorgenomen niet meer in de val te trappen van een te volle agenda. Keuzes te maken en niet altijd maar van alles te moeten. 

Dat komt door de bewustwording dat de rust die het niet kunnen volplannen van je agenda in de afgelopen anderhalf jaar ook wel lekker was. En simpelweg doordat ik het niet meer kan.

Nu het gewone leven weer op gang komt (en o wat geniet ik hier van) sluipt de agenda weer langzaam vol. Het werk geeft meer beweging, prikkels en reistijd dan thuiswerken (en o wat geniet ik hier van). Puber gaat weer korfballen en wedstrijden spelen (en o wat geniet ik hier van). Puber start haar eindexamenjaar en vraagt hiermee terechte aandacht (en ook hier geniet ik van). Mijn ouders vragen tijd en aandacht, en die wil ik kunnen bieden. Ik heb zo hier en daar nog best wel wat activiteiten in het kader van het "ik ga aan mezelf werken plan". Mijn Franse lessen starten weer (hier heb ik zin in).

Kortom ik moet trainen in het zeggen van NEE! en in het maken van keuzes. Terug kijkend op afgelopen week heb ik daar een mooi begin mee gemaakt.

Wel moeten Dennis en ik daarover nog even op 1 lijn zien te komen. Gisteravond hadden we er flink verschil van inzicht over. Hij moet nog even wennen aan mijn nieuwe ik en  het feit dat ik op de rem trap. Wederom een uitdaging. Maar in uitdagingen zijn we goed, dus ook deze tackelen we wel.

Keuzes en besluiten

Soms is het veel en moet je keuzes maken, keuzes die ik voorheen nooit maakte, ik denderde maar door.

 Neem gisteren, zowel mijn paps als mijn schoonmoeder moesten worden geopereerd. Geen levensbedreigende toestanden, maar elke operatie geeft risico's. Hoe toevallig is het dat voor allebei dezelfde operatiedatum geprikt werd. Bijna het toeval voorbij is het feit dat ze beide als eerste om 8.00 uur op de rol stonden. 

Mijn schoonouders redden het met zijn tweetjes. En gelukkig kwam er al bijtijds het bericht dat de operatie was gelukt. Daar is stap 1 gezet, nu het revalidatietraject in. Ik zou bijna zeggen, stapje voor stapje, maar dat zit er (nog) niet in. In haar geval is het nog een week of zes wiel voor wiel.

 Mijn vader had een lift nodig naar het ziekenhuis, 6.15 uur stapte ik in mijn auto, leverde mijn vader af en ging naar huis.

Zelf had ik (al even) klachten die volgens internet wijzen op een blaasontsteking, ook moest ik van de internist een afspraak maken met mijn huisarts vanwege de resultaten van het nuchter prikken van mijn glucose die ietsje verhoogd was. Verbaasd stond ik geen half uur in de wacht (het was toch echt maandagmorgen) en kreeg ik direct de doktersassistente aan de telefoon. Voor mijn blaasklachten moest ik urine aanleveren en de dokter had om 9.45 uur tijd voor me. Enig sinds overdonderd ging ik akkoord.

 Om een lang verhaal kort te houden, ik heb geen diabetes II maar hang er wel tegenaan. Dit is met mijn geschiedenis van zwangerschapsdiabetes en overgewicht niet zo vreemd. Dus bij de praktijkondersteuner, waar ik ook direct terecht kon, een prettig gesprek gehad en we gaan het monitoren. Gewichtsverlies is van het grootste belang, maar dat zit al in het “ik ga aan mezelf werken plan”, dus laten we het maar opvatten als een extra motivatie. De blaasontsteking was een feit dus een kuurtje en het dringende advies (het leek een beetje op een commando) om heel veel te drinken moeten dat oplossen.

 Gedurende de dag zat mijn telefoon heel puberaal vastgeplakt aan mijn hand. Als contactpersoon voor mijn vader wilde ik niet het risico lopen om een telefoontje van het ziekenhuis te missen. En je zult het zien, mijn telefoon ging, net op het moment dat ik in de auto zat en niet op kon nemen. Terugbellen kon niet, het was een anoniem nummer. Een uur later werd ik nogmaals gebeld, dit maal door een verpleegkundige, het gesprek met de chirurg had ik gemist. De verpleegkundige wist te vertellen dat de operatie minder vlot en makkelijk was gegaan dan gehoopt en dat mijn vader daardoor in ieder geval een nacht moest blijven voor controle. De chirurg zou in de loop van de middag bij mijn vader langskomen. Met de toezegging dat ik gebeld zou worden als de chirurg de ronde ging doen, sloot ik aan bij de lunch op het werk. Het feit dat mijn vader ging appen gaf aan dat hij weer aanspreekbaar was. Hij bleek niet meer informatie te hebben toen we elkaar spraken, maar hij klonk monter en niet verontrust, dus ik nam me voor me hierbij dan maar aan te sluiten.

Naast het ochtenddeel skipte ik ook het leukste deel van mijn werkdag, de BBQ met de collega’s. In plaats daarvan ging ik polshoogte nemen bij mijn vader, die ik gelukkig redelijk opgewekt aantrof. Met smaak had hij net zijn warme maaltijd genuttigd en met tegenzin op aandringen van de verpleegkundige 2 paracetamol. Hij had geen pijn dus vond dat eigenlijk maar onnodig. De chirurg is niet meer geweest, ze was zo uitgelopen met haar operaties dat dat niet meer lukte.

 Aan het eind van de dag ging mijn lijf in protest, met opvlieger na opvlieger werd kenbaar gemaakt dat het klaar was voor deze dag. Nadat ik had bijgepraat met mijn zus over zowel pa maar ook ma waarvoor er allerlei gesprekken door mijn zus waren gevoerd om met hulpmiddelen zoals een passende rolstoel het leven met een dwarslaesie toch nog zo comfortabel mogelijk te maken, was ik op.

 Tja en toen me ook de nacht niet werd gegund om te herstellen, veelvuldige toiletbezoeken en opvliegers zijn niet echt rustgevend, nam ik vanmorgen een BESLUIT; ik ga vandaag thuis aan het werk. Ik laat het programma op het werk van vandaag schieten. Het programma waarmee we bezig gaan met het onderwerp weerbaarheid voor 1^e jaars studenten, het programma wat me zo boeiend leek. Het besluit wat ik telefonisch meedeelde aan mijn collega die dit mede organiseerde. Het besluit waarop de reactie was, “gezondheid gaat voor, vroeger denderde we maar door, het is goed om keuzes te maken”. Het besluit waarvan ik gefrustreerd een soort van brok in mijn keel kreeg en de tranen hoog zaten. Het besluit wat me confronteert met mijn grenzen.

 Mijn dag zit nog vol genoeg vandaag, ook vandaag gaat op de achtergrond de zorg voor mijn ouders door. Werk wat ik thuis kan doen is er genoeg. En ik voel mijn lijf tot rust komen, heel veel drinken met als gevolg heel veel toiletbezoeken gaat gemakkelijker thuis. De opvliegers zijn minder frequent. 

Dus het besluit is een goed besluit, maar in mijn hoofd wringt dat nog een beetje.

 

 

Traject 2

Te zwaar, geen conditie, vaak moe, stijf en stram en van plan 80 te worden. 

Die combinatie maakt het noodzakelijk aan de slag te gaan met mezelf. Welke klachten zijn waarvan het gevolg en wat is er aan te doen.

Ineens heb ik te maken met een team specialisten. Internist, ergotherapeut, somnoloog, diëtiste, fysiotherapeut, oogarts, huisarts, kortom het hele rataplan.

En ook hierbij, stapje voor stapje gaan we het traject in. 

Het slaaponderzoek was in het van der Valk hotel in Tiel. Dennis mocht mee. Daar hebben we nog een nachtje aan vast geplakt, zo werd het een heerlijk weekend weg met zijn tweetjes.

En vanaf heden is de knop om. Er moeten kilo's af. Ik denk dat ik een shirt aan ga schaffen met de tekst: verboden te voeren.

Hoe dan?

Het is bijzonder (prettig) om te ervaren dat ook Puber naadloos contacten oppakt die soms lange pauzes kennen.

Zij en de twee betreffende dames kregen het zelfs voor elkaar om er een memorabel strandbezoek van te maken.

Het strand in Neuvic heeft een grote speeltuin met o.a. 3 schommels. Twee normale en 1 babyschommel. De jongste van de drie wilde schommelen, de twee normale schommels waren bezet. Dus zag ze kans, lenig en atletisch gebouwd als ze is, in de babyschommel te stappen.

Het bleek niet zo'n slimme keus, want er zelfstandig uitkomen was onmogelijk. Ook met hulp van zuslief en puber lukte het niet. De slappe lach maakte het er niet gemakkelijker op.

Toen ik Puber belde of ze vanaf het strand naar de auto kwam kreeg ik, doordat ze de slappe lach had, een onsamenhangend, onverstaanbaar verhaal waar ik niets van begreep. Iets geïrriteerd, zei ik "schiet nu maar op". Toen ik een paar minuten later weer belde waar ze bleef was het verhaal nog niet duidelijk. Maar de eruit gefilterde boodschap: komen want jongste zit vast in babyschommel, maakte dat we toch maar even polshoogte gingen nemen.

Daar troffen we zuslief en puber aan die slap van het lachen tegen de staanders van de schommel aan hingen. En in de schommel zat de jongste, wat sip maar toch ook wel lachend, klem in het stoeltje.

Met hulp van opa en Dennis, een geruime hoeveelheid zonnebrand als glijmiddel lukte het om jongste te bevrijden uit de schommel zonder haar of de schommel te beschadigen.

Een verhaal om toe te voegen aan de vele vakantieherinneringen aan Neuvic die al jaren terug gaan. Met als conclusie van het drietal dat ze hopen volgend jaar meer dagen dan 1 samen door te brengen.

Ballen of balen?

Groot huis, grote schuur, grote caravan. En veel spullen. Een groot raadsel, waar zijn de ballen, de pomp, de badmintonrackets, de rugbybal, de volleybal en wat er nog meer van dat soort is.

Werkelijk alles is afgezocht. De zolder, de zolder van de garage, de kelder, de caravan. We hebben het dus deze vakantie gedaan zonder ballen.

En de laatste dag achterin het laatste nog niet gedemonteerde kastje van de caravan.....

Jawel dat is balen, daar liggen de ballen.

Het beepje

Beep, beep, beep.. Als je dat hoort als je in bed ligt is dat zeer ergelijk. En dat niet alleen, het is ook een reden om je suf te peinzen. Het werd niet veroorzaakt door ons, alle apparaten hebben we gecontroleerd.

Het geluid deed zich niet meer voor dus verdween uit onze gedachten. 

Tot we laatst eind van de middag het gebeep weer hoorde. Van een heel andere kant. Weer kwamen er allerlei opties voorbij: autoalarm, droger die klaar was, vaatwasser, bedenk het maar. Ook nu stopte het geluid weer en verdween uit onze gedachten.

Gisteravond werd ons de oplossing aangereikt. We zaten aan de apero met vrienden die hier in de buurt wonen. En de beep was er weer. Ecoutez! Un crapaud, il crie à la female zei onze vriendin. Onze reactie was wat ongelovig. We werden vervolgens hartelijk uitgelachen dat we niet door hadden gehad waar het geluid vandaan kwam.

Enig nazoeken op internet leerde dat wij niet de enige waren die door een beepende vroedmeesterpad waren misleid.

luister het geluid

Deuren en emmers

Al vanaf de aanschaf van ons Franse optrekje weten we dat de buitendeuren vervangen moeten worden.

Dus wij voor een offerte gisteren naar een gerenommeerd bedrijf gereden.

Daar aangekomen was er een NL stel ons net voor, ze kaapte de Engelssprekende verkoper. Dus bleef er niets anders over dan genoegen te nemen met een allervriendelijkst Frans sprekende verkoopster.

Trots constateerde ik, dat ik me ook hier prima kan redden in het Frans. We verlieten de winkel met enkele offertes. Mijn overige vragen werden begrijpelijk beantwoord. 

Wat betreft het Frans of Nederlands de taal der cijfers is universeel. En we wisten dat het aan de prijs zou zijn. En ondanks dat en de mooie Franse taal was het bedrag van de offerte of je een emmer leegkiept....

On refléchira.....

Ritme, ruimte en rust

We zitten alweer een paar dagen zonder. Zonder dribbelende kindervoetjes, zonder ritme van kinderslaapjes, zonder rondslingerend speelgoed oftewel zonder de kinderen en kleinkinderen. 

Wat was het heerlijk om samen vakantie te vieren. De leukste kleinzoon van de wereld die zindelijk werd, enthousiast genoot van het strand, onze tuin met al zijn mogelijkheden, de koeien bewonderde. De leukste kleindochter van de wereld met haar bewegelijke lijfje, fanatiek tot in haar tenen om datgene wat haar interesse had te bereiken tijgerde ze rond. Trok ze zich zelfs op tot op haar knietjes.

Kortom het was heerlijk om twee weekjes van elkaar te genieten.

Nu nog 2 weken waarbij we ook genieten, maar toch anders.

Gulle buren

Ik denk gewokte courgette met Italiaanse kruiden, gevulde courgette, courgette soep, courgette taart.