Ook ik...

Op enig moment werd het Dennis teveel in het proces rondom mijn ziek zijn. Herinneringen aan een moeizaam, ellendig verlopend traject bij iemand die ook borstkanker had gehad maakte het hem moeilijk om onze situatie te kunnen handelen. 

Ik sleepte hem naar de huisarts, deze stuurde hem door naar een psycholoog. Met hulp van haar kreeg Dennis de boel weer op de rit en kon mij weer tot steun zijn. 

Indertijd belde ik de psycholoog voor het maken van een afspraak. Ze heeft geen assistente dus ik kreeg haar persoonlijk aan de telefoon. Op haar vraag waarom er doorverwezen was door de huis arts zei ik:" ik heb borstkanker en mijn man heeft daar last van". Het viel heel even stil voordat ze vroeg of de afspraak alleen voor mijn man was. 

Op dat moment had ik de boel nog prima op een rij. Ik was vastberaden, strijdlustig en vol vertrouwen dat ik het traject zou doorstaan en letterlijk zou overleven.

Wel was ik zo realistisch om te antwoorden dat voor mij op dat moment geen afspraak nodig was. Maar dat ik me kon indenken dat het na mijn behandelingen misschien wel nodig zou zijn.

Aan alle kanten wordt er gesproken over het gat waar je in valt als je klaar bent met de behandelingen.  Ik heb daar niet of nauwelijks last van gehad. Dat heeft me weleens aan het denken gezet, maar we hoeven ook niet op zoek naar narigheid tenslotte. Uiteindelijk kwam ik voor mijn gevoel dat gat niet tegen. De behandelingen achter de rug, druk bezig mijn nieuwe leven vorm te geven. 

Tijdens alle gesprekken in het ziekenhuis gedurende het hele traject is er veel aandacht voor het voorkomen van klachten en problemen. Zowel lichamelijk als tussen de oren. Zowel bij mijzelf als bij mijn naaste, mijn gezin. 

Dit maakt dat we een afspraak maakte bij de seksuoloog zoals ik beschreef in mijn blog rabarber, rabarber, rabarber. Niet omdat we al immense problemen hebben maar om te voorkomen dat deze ontstaan.

Toen Minke zich voorstelde gaf ze aan psycholoog, relatietherapeut en sexuoloog te zijn. Tijdens de intake van drie kwartier voerde we een ontspannen gesprek ondanks het feit dat er tijdens een groot deel daarvan de tranen over mijn wangen rolde. Bij het formuleren van de hulpvraag kwam ook aan bod dat ik / we handvaten nodig hebben bij het verwerken van het verlies van hoe het was.

Deze intake heeft wat bij me losgemaakt en dat is goed. Er zit zeker verdriet om wat ik kwijt ben ook al ben ik zo nuchter als wat en weet ik het vaak wel een plaats te geven.

Ook ik kan wel wat hulp gebruiken en ik kan nu ook verwoorden waarbij. Hoe dat weet ik nog niet maar dat laat ik over aan de deskundige. Tenminste, dat ga ik proberen, mijn valkuil is het feit dat ik vaak denk dat ik het wel weet, dat het wel meevalt.

En wederom ga ik een proces in met veel vertrouwen. Weer weet ik niet wat ons te wachten staat. Wat ik wel weet is dat het goed komt. Waarom? Omdat we problemen aanpakken aan de voorkant, voordat ze zo groot zijn dat ze niet meer zijn op te lossen. 

Betekent dit nu dat het niet goed met me gaat? Nee zeker niet! Dit betekent dat ik eraan werk om te zorgen dat het goed met mij en als gevolg daarvan met ons blijft gaan. Wel raakt dit me en ben ik weer een beetje de emotionele muts van tijdens het behandelproces. Maar zolang we geen diepgaand gesprek voeren over de zaken die mij raken houd ik het droog. Dus in de praktijk zal je weinig aan me merken.

Toch is ze lief...

Rabarber, rabarber, rabarber

 Bij ons is de gewoonte ontstaan om heel vaak rabarber rabarber te roepen als er al te intieme informatie op tafel dreigt te komen in een gesprek.

Het is ontstaan bij de pubers in ons gezin en al vlot uitgebreid naar de volwassenen. En ook komt het voor dat goede vrienden meedoen in dit ritueel.

En laten we eerlijk zijn, het is in relaties van kinderen tot ouders en v.v. al te snel te veel informatie. Dus die rabarber komt hier nog met enige regelmaat voorbij.

Toch ga ik, omdat het hormoontherapie gerelateerd is een heel klein doekje opendoen over intimiteit. Dus zet de rabarber maar klaar!

Een libido van -10 is een effect van het slikken van de hormoontherapie. Het feit dat ik door pijn in mijn spieren, lymphoedeem, opvliegers etc. fysiek ook niet altijd even lekker in mijn vel zit verbetert dit niet  naar normaal of meer. En aangezien ik met mijn oncoloog heb besloten dat het verstandig is om 10 jaar hormoontherapie aan te houden i.p.v. 6 moeten we op zoek naar oplossingen om met de bijwerkingen te leren dealen.

Wat betreft dat libido van -10 heeft ze ons doorverwezen naar een sexuoloog. Dennis en ik hebben de afgelopen periode niet gezamelijk doorstaan om onze relatie nu ten onder te laten gaan aan ons verschil aan behoefte tot intimiteit. En ook dat is een onderwerp wat tussen ons goed bespreekbaar is maar dat verandert niets aan de situatie. Dus....

Na een telefonische afspraak met een zeer pragmatisch ingestelde gynaecoloog, "ik zie in uw dossier dat wij alleen elkaar maar spreken omdat dat voor de formaliteiten moet, ik verwijs u door" was de strekking van het gesprek, kunnen wij morgen terecht bij de sexuoloog.

Een nieuwe ervaring die ik zeer nieuwsgierig tegemoet zie. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen ook met de nodige argwaan. Maar wel in de volle overtuiging dat het kansen biedt om dit onderwerp niet tot zo'n groot issue te laten worden dat het onze relatie uiteindelijk zou gaan bedreigen.

Namen

Hoe heet ook alweer die collega? Je weet wel, ze geeft Engels zit op de kamer met Sandra, donkerblond... Hoe heet ook alweer die student? Deed de Pvb opdracht Boer en burger 2 jaar geleden, had nog een broer hier op school, ik zie hem zo voor me.... Zooooo irritant! Vooral als je ze dan een mail wilt sturen. Onze mailadressen zijn gebaseerd op een naam. In een overleg lijkt het soms wel een soort quiz, en vaak weet ik uiteindelijk als ik alles benoem wat ik weet, de naam ineens wel.

Soms is het ook genant vind ik. Kletsen met studenten doe ik met regelmaat en plezier. Als je dan kunt benoemen dat ze ooit een rugoperatie hebben ondergaan, een les hebben gegeven op een middelbare school over ketchup maar domweg niet op de naam komt als je met ze praat, voel ik me niet altijd gemakkelijk. 

Ik los het altijd op door bij elke gelegenheid te roepen dat ik zo slecht ben in het noemen van namen. En ik heb geleerd om er maar zo open mogelijk over te zijn. En bij voorbaat roep ik dan maar dat ik dubbel pech heb. Is het geen senioren momentje dan is het wel chemobrein. Daarmee verhul ik dat het altijd al slecht in namen was, ook toen ik nog geen excuus had....

Argusogen

 

Boekenvol zijn er te lezen over het puberbrein. Talloze theorieen, inzichten, aannames en vooroordelen. En als je dit allemaal zou lezen dan nog blijven ze je verbazen.

Het feit dat onze puber van een heftige thuiscrisis, mams heeft borstkanker doorrolt in de mondiale crisis die Corona heet zorgt dat ik met argusogen in de gaten houd of  onze puber ook "ergens" last van heeft.

Aangezien ik dagelijks bingo haal op de puberbingo kaart ben ik enigsinds gerustgesteld. Ze vertoont geen afwijkend gedrag.

Dat ze de ene week keihard zegt, ik zit niet voor niets altijd op zolder en als je woensdags niet werkt dan blijf ik wat langer op school hangen. En de andere week zegt graag met zijn drieen een week naar ons Franse optrekje te gaan... Ik snap er niets van, maar dat maakt dat ik me wel gerustgesteld voel.

Ze gedraagt zich als een normale onbegrijpelijke puber. Ontziet me niet, en haar gedachtensprongen zijn over het algemeen niet te volgen. Voor nu gaat het dus goed, met alle irritaties die erbij horen.

Dat wil niet zeggen dat ik haar niet met argusogen blijf volgen, ik ben er nog niet helemaal gerust op. Maar dat hoort dan weer bij het gedrag van een moeder van een puber!

Puberbrein

 

Een puber die biologie in het vakkenpakket heeft en dit moet leren voor de toetsweek is zeer vermakelijk. Vooral als het onderwerp de voortplanting betreft. Het biologieboek biedt zeer duidelijke plaatjes aan, deze laten weinig aan de verbeelding over.

Enkele van deze plaatjes betreffen een naakte meneer en een naakte mevrouw, Als je dit dan als puber wat genant vindt is daar een hele simpele oplossing voor; je krast de gezichten door tot onherkenbaar. Op onze vraag, "waarom dan?", is het antwoord ze keken er zo blij bij.

Rarara, hoe werkt dat puberbrein :-)

Negatief is positief

Niezen, snotterig en spierpijn. Allemaal verklaarbaar als je in een stoffig oud huis bent geweest en 1000 kilometer in de auto hebt gezeten. Dus Corona vond ik niet heel waarschijnlijk.

Toch donderdag na wat bedenktijd een coronatest aangevraagd. Ik wil tenslotte dat studenten hun verantwoordelijkheid nemen en dan kan ik niet achterblijven.

Het aanvragen via internet ging vlot, ik mocht er vrijdagmorgen voor naar IJlst. Zo naar als het volgens sommige horrorverhalen zou zijn was het niet. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten.

Zaterdagmiddag  kreeg ik de uitslag. Die luidde negatief, wat vreemd genoeg dan weer positief is.

Het blijven vreemde en ingewikkelde tijden. Ik ben het niet met alle maatregelen eens, bij tijd en wijlen zijn ze inderdaad krom. Maar ik ben het totaal  oneens met de "ontkenners" en de complotdenkers. In mijn ogen blijft de belangrijkste regel: gebruik je gezond verstand.

Veel beangstigender dan Corona vind ik de gevolgen van het feit dat in deze tijd de mensen verharden en tegenover elkaar komen te staan. Toch heb ik vertrouwen in de toekomst. Uiteindelijk zullen we het Corona tijdperk ook weer achter ons laten. 

Wat ik veel spannender vind is hoe we er als samenleving uitkomen. Ik pleit voor meer tolerantie naar elkaar. Dat kan alleen maar bijdragen aan een goede afloop.

Kort tripje

Dit keer ben ik niet de oorzaak van ons korte tripje Frankrijk.  En ook Covid-19 is niet de directe aanleiding. Dit keer is het Dennis. Om precies te zijn Dennis zijn knie.

Zaterdagavond vulde deze zich met vocht wat zeer pijnlijk was. Het leek een spontane opwelling, maar terug redenerend heeft hij zich verdraaid bij het in de auto leggen van de plavuizen voor de wc die we bij de Brico hadden gekocht.

Toen werden we een gevalletje de lamme helpt de blinde en puberarbeid. 

En de terugreis werd aanvaard.  Wel met de P in ons lijf.....

Nu maar hopen dat we in februari deze kant weer uit mogen.

Bewustwording

Bewustwording. Ik proef het woord als het ware. Terwijl ons leven steeds meer vorm krijgt komt de bewustwording. Dit pingpongt op en neer tussen bewustwording hoe rijk ik ben en wat ik heb ingeleverd.

Bewustwording dat ik veel heb ingeleverd maar nog veel meer heb gewonnen.

Ik was gisteren op de afscheidsreceptie van onze directrice die met pensioen gaat. Een vitale vrouw die van haar pensioen gaat genieten. Op zo'n moment zijn mijn gevoelens heel even gemengd. Ik heb ervaren dat het niet vanzelfsprekend is om je pensioen te halen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat ga doen. 

Tegelijkertijd realiseer ik me dat de weg erheen mooi is maar ook nog met zoveel onzekerheden.

C'est la vie!

En ik heb toch maar mooi mijn eigen leven gered door het zelf ontdekken van de tumor in mijn borst. Dus, check your boobies!