Verpleeghuizen

Veel gehoorde uitspraak en vaak zelf gedacht. Je zal in deze Coronatijd toch maar in een verpleeghuis liggen.

Mijn moeder is thuis niet te verzorgen. De breuk in combinatie met haar algehele condie was waarschijnlijk  de aanleiding van de artsen om haar vanmorgen deze mededeling te doen. Dus moet ze naar een verpleeghuis.

Poeren, stelling van Pythagoras en ijzerwerk.

Het begin van het pinksterweekend met fantastisch mooi weer, was top. Boodschappen binnen, tuinset maar buiten, hulptroepen en kleinkind gearriveerd. Koffiedrinken, gezelligheid en aan het werk. Ondanks verkeerd geplaatste poeren en wat discussie over de stelling van Pythagoras staat aan het eind van de dag het geraamte van de overkapping in de tuin. Verliefd hebben we er net vanuit ons slaapkamerraam naar staan staren. Zoals het nu lijkt is het maandag zo goed als af. Op naar het genieten tijdens mooie zomerdagen en vooral de lange zomeravonden.

De dag eindigde met een gesprek over ijzerwerk, schroeven, moeren en stellingen. Deze zitten sinds vanmiddag in het been van mijn moeder. Ze heeft bij een val haar knie / onderbeen op een nare manier gebroken. Ze is direct geopereerd en ze hebben met behulp van ijzerwerk en een stellage zo goed mogelijk de boel weer aan elkaar geknutseld. Het lijkt een langdurig en vervelend verhaal te gaan worden. Ik ben bang dat mijn ouders noodgedwongen ervaringsdeskundigen gaan worden in het wereldje van revalidatie etc. En aangezien dat geen simpele verhalen zijn ik en mijn zus ook. 

Morgen weer een dag, en ik ben benieuwd wat die brengen gaat.

Maar wel vriendelijk

Ik heb mijn afspraak voor de controle die ingepland moest worden een jaar na de operatie.  Op 18 juni dus alle coronatoestanden leveren maar een maand vertraging op, wat me enorm meevalt. Het was een hele toer om de afspraak gepland te krijgen. Lange wachttijden, veel doorschakelingen en de indruk dat de een geen idee heeft waar de ander mee bezig is binnen het ziekenhuis. Het scheelt dan weer dat ze wel allemaal even vriendelijk zijn. Dus met hardnekkige vasthoudendheid is het mij en uiteindelijk ene Jacqueline die van doorpakken wist gelukt een afspraak te plannen.

De chirurg waar ik door geopereerd ben gaat weg. Erg jammer want ze had de klus erg goed geklaard en ik vond haar een prettig mens. Nu krijg ik een andere arts aan de telefoon die ik niet ken. Niet ideaal, maar het is niet anders. 'S morgens eerst voor een mammografie naar het ziekenhuis en dan in de middag een telefoontje van de chirurg met zijn bevindingen. 

Nu nog niet spannend, maar de spanning zal me ongetwijfeld na de mammografie bekruipen.

Oud, stijf en nog geen 80

Die hormoontherapie had ik zwaar onderschat. Dat innemen van iedere dag een pilletje stelt inderdaad niets voor.

Maar dat ik van zo goed als 50% van iedere mogelijke bijwerking last zou hebben had ik niet ingecalculeerd. 

Opvliegers en nachtzweten worden verminderd door de medicijnen die ik krijg, maar verhelpen het niet totaal.

Als je puber vraagt naar het effect vind ze dat ik sneller boos word als voorheen. Daar zijn de meningen over verdeeld, ik verbeeld me dat dat nog wel meevalt.

En dan is er nog de bijwerking stramme spieren. Als ik mijn bed uit kom, strompel ik de eerste vijf minuten rond met pijn in mijn hele lijf. Hetzelfde euvel na een autorit langer dan een half uur. En ook te lang zitten achter mijn bureau is funest. Zelfs een avondje bankhangen wordt er minder aangenaam door.

Erg jammer en erg irritant. Het voordeel moet dan maar zijn dat wanneer ik klaar ben met de hormoontherapie ik me lichamelijk weer voel als een twintigjarige ......

Verontrust door rode boxershort

Donderdagochtend liep Dennis me voorbij in een rode boxershort. Dit verontruste mij, want deze boxershort was mij totaal onbekend. Na wat achterdochtig graafwerk in mijn geheugen, want  chemobrein, kan ik mij niet herinneren de boxer eerder te hebben gezien of te hebben aangeschaft. Van heel diep van binnen komt een onbehagelijk gevoel omhoog kruipen. Tegen mijn zin in ga ik op onderzoek uit. Als ik de la van de kast van Dennis opendoe en wat rondsnuffel wordt mijn nare voorgevoel bevestigd. 

Hij is aangekomen bij de onderste exemplaren in zijn la. Dit betekent dat ik enorm achterloop met het wegwerken van de was. Als ik gewoon bij ben met de was  komt Dennis niet toe aan de onderste, z.g.a.n. exemplaren. Die zijn mij dus blijkbaar onbekend, toch een klein beetje chemobrein, aangezien ik ze meestal inkoop.

Het bevestigde dat ik weer even moet zoeken naar de juiste balans tussen werk, huishouden en relaxen. En niet alleen ikzelf maar ook puber en Dennis. Ik verbeeld me wel regelmatig dat alles weer bijna bij het oude is, en straal dat dan ook uit. Maar ik zit nog steeds in de opbouwfase en die gaat goed maar uiteraard minder snel dan we zouden willen.

Het lange Hemelvaartweekend bood gelukkig voldoende tijd om weer even een inhaalslag te maken. Vandaag doen we lekker (bijna) niets. En morgen gaan we weer met frisse moed op zoek naar de juiste balans.

Blij

Gisteren was met recht een feestdag! Pedicure, kapper en positieve berichten over de kans om gewoon naar Frankrijk te gaan.

Tegengevallen zaterdag.

Zaterdag viel tegen. Dennis moest de deur uit, hij had storingsdienst. Ik had allerlei plannen om te doen dus de wekker op tijd gezet.

En uiteindelijk heb ik niets gedaan. Ik kon me werkelijk nergens toe zetten. En met alleen maar puber om me heen kwam ik ook niet over de door mezelf opgeworpen drempel heen. 

Nu is natuurlijk de vraag waardoor die drempel was opgeworpen. Ik heb er uiteraard over lopen peinzen. Ik zie twee mogelijkheden, de pest in over alle sociale beperkingen of misschien toch stiekem teveel hooi op mijn vork.

Ik heb mijn eerste week achter de rug met 4 halve dagen. Ben naar Harderwijk geweest om met mijn dochters en kleinkind te wandelen. Ik heb geshopt voor een badpak. We zijn aan het uitzoeken, berekenen en bestellen geweest voor jet materiaal voor onze overkapping in de tuin. En ik neem steeds meer mijn verantwoordelijkheden. Ik vind dat dat moet kunnen. Tot zaterdag ging het ook prima en kon ik dat naar eer en geweten dat ook antwoorden als het me gevraagd werd.

We starten een nieuwe week. Mijn conclusie is dat ik weer even op zoek moet naar een nieuwe balans. Waar ik uit evenwicht ben geraakt weet ik niet. Maar dat er wat hooi van die vork af moet dat is denk ik wel het signaal van afgelopen zaterdag. 

Dat herstellen niet een recht oplopende lijn zou zijn wist ik. Het is alleen zo jammer dat er geen heldere routebeschrijving of navigatiesysterm voor is. Alhoewel,  ik ben ook niet zo goed in het volgen van heldere routebeschrijvingen en navigatiesystemen 😂. 

Feestdag

Volgende week woensdag lijkt voor mij een heuse feestdag te worden.

Ik kan die dag en bij de pedicure en bij de kapper terecht, ik kan bijna niet slapen van de voorpret. 

Inmiddels springt mijn haar echt volledig uit de band. Stug en met slag, dat heb ik echt nog nooit eerder gehad.

Relatief

Het moment dat ik "iets" voelde in mijn borst is alweer ruim een jaar geleden. 

Het is vreemd om terug te kijken. Afgelopen jaar is sowieso bijzonder en indrukwekkend. Of misschien zelfs wel bijzonder indrukwekkend. 

Borstkanker is zeker niet niks. Maar het behandeltraject en mijn herstel verliepen en verlopen voorspoedig. 

"Tussen de oren" ben ik ook op de been gebleven. En ook mijn relatie met Dennis is er niet de dupe van geworden.  Zelfs sterker dan ooit, want door de narigheid zijn we alleen maar dichter bij elkaar gekomen.

Bij het terug kijken kunnen we niet heen om de Coronacrisis. En hoewel ik een vreugdedansje 💃 maak dat ik al mijn behandelingen erop had zitten in november en er wat betreft mijn borstkanker weinig last van heb. Ik voel me er soms wel door gedupeerd. Ik knokte me door mijn behandelingen heen met het vooruitzicht straks is alles weer mogelijk. Kan ik alle gemiste sociale activiteiten inhalen. Kunnen we weer op pad. Lekker klussen en vakantievieren in ons huis in Frankrijk. Voorlopig is er van dat alles maar weinig terecht gekomen. En er zijn momenten dat ik daar enorm van baal. Soms ook wel verdrietig van word. En heel soms geef ik toe aan een potje zelfmedelijden. 

Om dan vervolgens diep adem te halen, mijn schouders te rechten en me te realiseren dat we het te goed hebben om te lang te treuren.

Spannend blijft de persconferentie van Macron. Mogen we deze zomer naar Frankrijk. We wachten nog maar even af.

Twee

Morgen is hij echt jarig maar we vieren het vandaag. Het leukste kleinkind van de wereld wordt 2.

Het zal sowieso een bijzondere dag worden. Vanwege alle coronamaatregelen moesten zijn ouders op zoek naar een creatieve oplossing.

Het bezoek wordt beperkt tot (over)grootouders en de ooms en tantes met de daarbij behorende neefjes en nichtje. En elk huishouden afzonderlijk een uurtje.

Het feit dat we hem niet plat mogen knuffelen en zoenen vind ik dubieus. Ik vraag me af of ze dat doen om hem te beschermen tegen Corona of tegen een knuffeltrauma. Ach beide redenen zijn plausibel ;-).

Hoe dan ook, ik loop vandaag de hele dag rond met een glimlach van oor tot oor. We mogen ons kleinkind weer live zien.

Gewoon

Ik ben weer helemaal hersteld en na de meivakantie weer begonnen met werken. Woensdag had Liselotte weer school en ook Dennis zijn vrije dagen zitten erop.

De persconferentie bracht wat lucht. De kapper en pedicure mogen weer. Vooral voor hun fijn, zolang inleveren valt ongetwijfeld niet mee. Het vooruitzicht naar school te mogen voor puber is fijn. Ze kan er zich geen voorstelling van maken maar kijkt er wel naar uit.

Mijn jaarlijkse controle moet nog plaats vinden. Dit is o.a. een mammografie en bezoek aan de chirurg.  Dit zal nog even duren zeiden ze toen ik gisteren belde. Daar kan ik mee leven, een aantal weken extra kunnen er voor mijn gevoel makkelijk bij.

Zaterdag vieren we de verjaardag van het leukste kleinkind van de wereld. Twee wordt hij alweer. We gaan hem voor het eerst weer zien.

Langzaam maar zeker vormt het nieuwe normaal zich. En dat is goed. Nu maar hopen dat iedereen zijn gezonde verstand blijft gebruiken. Dan blijft alles teminste gewoon.

Maandelijkse haarfoto deel 4

Gewoon vergeten om rond de 24e mijn maandelijkse haarfoto te maken. Dus bij deze. Ik heb hetzelfde probleem als velen, ik wil naar de kapper!

Het weekend gaan we creatief met de tondeuse aan de slag. In ieder geval de nekharen kort, anders is dat na het volgende kappersbezoek zo wit in mij nek.