Het is vreemd om terug te kijken. Afgelopen jaar is sowieso bijzonder en indrukwekkend. Of misschien zelfs wel bijzonder indrukwekkend.
Borstkanker is zeker niet niks. Maar het behandeltraject en mijn herstel verliepen en verlopen voorspoedig.
"Tussen de oren" ben ik ook op de been gebleven. En ook mijn relatie met Dennis is er niet de dupe van geworden. Zelfs sterker dan ooit, want door de narigheid zijn we alleen maar dichter bij elkaar gekomen.
Bij het terug kijken kunnen we niet heen om de Coronacrisis. En hoewel ik een vreugdedansje 💃 maak dat ik al mijn behandelingen erop had zitten in november en er wat betreft mijn borstkanker weinig last van heb. Ik voel me er soms wel door gedupeerd. Ik knokte me door mijn behandelingen heen met het vooruitzicht straks is alles weer mogelijk. Kan ik alle gemiste sociale activiteiten inhalen. Kunnen we weer op pad. Lekker klussen en vakantievieren in ons huis in Frankrijk. Voorlopig is er van dat alles maar weinig terecht gekomen. En er zijn momenten dat ik daar enorm van baal. Soms ook wel verdrietig van word. En heel soms geef ik toe aan een potje zelfmedelijden.
Om dan vervolgens diep adem te halen, mijn schouders te rechten en me te realiseren dat we het te goed hebben om te lang te treuren.
Spannend blijft de persconferentie van Macron. Mogen we deze zomer naar Frankrijk. We wachten nog maar even af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten