Bemoeial

Omdat het mooi weer was besloot ik te lopen naar oedeemtherapie. Onderweg zag en hoorde ik een hoop consternatie. Een hard huilende peuter, een boze meneer en een ontdane vrouwenstem. Dichterbij gekomen was er ook een hond bij betrokken. Een oude labrador, die bleek toen ik dichterbij kwam, het broodje te hebben weggehapt uit het handje van de peuter. De meneer, de opa blijkbaar, troostte de peuter, de mevrouw (al aardig op leeftijd) had de hond inmiddels aangelijnd en sjorde deze mee, weg van het gebeuren. 

De opa hoogst verontwaardig en boos constateerde dat het meisje bloed aan haar hand had. Hij riep de mevrouw na, te blijven staan, en werd steeds bozer toen de mevrouw stug doorliep zonder enige reactie te geven. Het gedrag van de mevrouw riep bij mij ook een verontwaardigde, bozige reactie op. De meneer vroeg mij om even op het meisje te letten zodat hij achter de mevrouw aan kon gaan. Zo boos als hij op dat moment was, besloot ik dat het risico dat het dan zou escaleren met eventueel verbaal geweld erg groot was. Dus maakte ik de keus om achter de mevrouw aan te lopen. 

Aangekomen bij de mevrouw door haar met stevige pas te achtervolgen bleek ze stokdoof te zijn en behoorlijk geschrokken. Zich totaal niet realiserend dat het weglopen zoveel boosheid opriep. Iets paniekerig, haar hond had nog nooit zoiets gedaan. Inmiddels kwam de opa ook aanlopen met de peuter in de buggy, beide alweer enigsinds gekalmeerd. Hij had de politie aan de telefoon, die was onderweg.

Voor mij de hoogste tijd om door te lopen naar de fysio. Het laatste stuk rennend (op een sukkeldrafje eigenlijk, maar dat klinkt zo suf) afgelegd, kwam ik op de minuut af op tijd binnen. Buiten adem met het zweet op mijn rug en beslagen bril nam ik plaats op de behandeltafel. Uiteraard deed ik mijn verhaal (nadat ik op adem was gekomen) en al vertellend realiseerde ik me dat ik meevoelde met de mevrouw. 

Ik ga straks bij haar langs heb ik besloten, informeren hoe het met haar is. Anders laat het me toch niet met rust. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze me een bemoeial vindt en de deur voor me dichtklapt. Dat zien we dan wel weer.

Update: 

De voordeur werd niet voor mijn neus dichtgeslagen. Integendeel, ik kreeg uitgebreid de rest van het verhaal. De boze opa had de oom van de peuter en haar moeder opgetrommeld en de politie gebeld. Haar man deed het verhaal met zeer veel waardering voor de  aanpak van de politie. De meneer agent had op een gegeven moment gevraagd naar de hond. Toen daarop de stokoude labrador, goeiig kwispelend kwam aangesjokt had de agent hem glimlachend geaaid. En het voorval betiteld als een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Alle gemoederen waren bedaard en mevrouw was zo goed als van de schrik bekomen. Het gesprek met mevrouw verliep  een stuk gemakkelijker nu ze wel haar gehoorapparaatjes inhad. 

Heel cliché misschien, maar eind goed, al goed. Ik liep na het gesprek opgelucht naar huis.

Knikkende knieën

Ik heb zomaar het vermoeden dat 2021 het jaar van de knieën gaat worden. Uit Dennis zijn MRI blijkt dat hij een scheurtje in zijn miniscus heeft. Dat verklaart de pijn en het mank lopen. Hoe nu verder... dat moet hij samen met de orthopeed bepalen. Dat het niet vanzelf over gaat is in ieder geval een feit.

Gisteren heb ik met mijn moeder een bezoek aan de orthopeed gebracht. Het goede nieuws was dat op de röntgenfoto te zien was dat de botten zoals de ortopeed zei, "niet meer doorzichtig waren". Het slechte nieuws was dat er geen banden en pezen meer waren om de knie stabiel te houden. Dus ze moet de moeilijke keus maken tussen de huidige situatie waarmee de brace de stabiliteit in de knie vervangt of een pittige operatie om een totale knieprothese laten plaatsen. Hoe nu verder.... veel vragen bedenken, laten beantwoorden en eind van de maand samen met de orthopeed bepalen wat een verstandige keuze is.

Top 2000

De top 2000, inmiddels onlosmakelijk verbonden met Kerst en Oud & nieuw.

De hele dag muziek, onlosmakelijk verbonden met herinneringen. 

Sommige vers, sommige oud.

Robert Long kwam voorbij. Oh ja die had ook het nummer beschaafde tango... het nummer opgezocht. Eigenlijk niet eens een leuk nummer. Wel joeg ik met de tekst mijn moeder op de kast. Wat ik dan wel weer leuk vond als pre-puber.

Heerlijk nog 6 dagen top 2000 te gaan. Laat maar komen die herinneringen.

Xmas 2020

Je hoorde een enkeling weleens verzuchten hoe rustig zou een kerst zijn zonder allerlei poespas.... Het is mij ook weleens door mijn hoofd geschoten. 

En nu we ermee geconfronteerd worden valt het tegen. Hoewel, ik heb er vooral moeite mee dat het ons is opgelegd door de omstandigheden. Het lekker niets hoeven, heeft ook wel wat.

Toch hoop ik dat het volgend jaar, het gehele jaar, meer mogelijkheden gaat bieden op alle fronten. Voor iedereen!

De wereld van de zorg

Ouderdom komt met gebreken. En als de gebreken komen krijg je te maken met de zorg. En de zorg is ingewikkeld, zeker in deze vreemde Coronatijden. 

Afgelopen week mocht mijn moeder verhuizen naar een ander verpleeghuis. Een 2x zo grote kamer, een eigen badkamer, een mooie binnentuin, allemaal voordelen. 

Het nadeel is, weer moeten wennen. De verpleegkundigen allemaal even lief en zorgzaam, maar wel, weer even wennen. Ook hier weer afdelingsgenoten, allemaal  ouder en niet zo spraakzaam meer, alweer wennen. Een digitale agenda, niet fijn als je niet digitaal bent ingesteld, hier hoeft ze niet aan te wennen. Voor ons een kleine moeite om deze te vertalen naar een gewone ouderwetse agenda.

Hoopvol maar met angst wordt uitgekeken naar het bezoek aan de orthopeed. 

Hoopvol en met ongeduld wordt afgewacht wanneer de maatregelen weer worden versoepeld. Dusdanig dat een bezoek aan thuis weer mogelijk is.

Hoopvol en strijdlustig wordt er gewerkt aan de revalidatie, die desondanks heel langzaam verloopt.

De grote vraag is, wat gaat 2021 brengen. Ik hoop dat ze de rust vindt om te accepteren wat ze niet wil, als het niet anders blijkt te zijn. En dat die Coronatijd met zijn beperkingen eindelijk overgaat. Zodat ze een middenweg kan vinden. Regelmatige bezoeken aan thuis en de zorg in het verpleeghuis.

En dat is waar het ook ingewikkeld wordt. Ons huidige zorgstelsel is erop gericht mensen zoveel mogelijk met hulp thuis te laten wonen. En dat randje tussen het is mogelijk en het is niet mogelijk is dun, flinterdun. Dus laveren we voorzichtig ontdekkend door zorgland. En gaan we zien wat 2021 gaat brengen.

Gestrekte draf

 En vanaf gisteren was er weer thuisonderwijs, ook voor Puber. Ze nam het nieuws afgelopen maandag redelijk gelaten op. Ze heeft er meer moeite mee dat we vinden dat ze de contacten met leeftijdgenoten moet beperken en dat (slaap)feestjes niet door kunnen gaan. Het is fijn dat ik ook thuis werk dan hebben we toch aanspraak en kan ik een oogje in het zeil houden.

Gisteren ging ze er op een gegeven moment vandoor. De hond uitlaten met collega puber, net als tijdens de eerste lockdown. Op mijn vraag, of ze in gestrekte draf langs het basketbalveldje zijn gelopen om te checken of HIJ er nu ook weer was, kreeg ik uiteraard een ontkennend antwoord.

Toch verdenk ik de dames ervan dat de route niet zal worden verlegd, maar langs het veldje zal blijven lopen. Ik denk dat ik me weer ga aanwennen dat ik ook die kant de wijk uitrijd, kunnen we haar informeren als HIJ er wel is. 

Het puber-geiten-gegiebel om jongens heb ik eigenlijk de afgelopen maanden wel gemist. Kijken of we het vuurtje een beetje kunnen opstoken. 

Held!

 

 Ik baal van de lock down, zoals zovelen. Het weer enigszins gewoon contact hebben met dierbaren, collega’s en studenten was simpelweg fijn.

Na de persconferentie zat ik een beetje in de klaagmodus. Ik durf het niet zo heel goed te bekennen want over het geheel genomen valt er niet zo heel veel te klagen. Wij worden financieel niet geraakt, mijn baan staat niet op het spel en ook Dennis werkt bij een solide onderneming. Puber haar onderwijs gaat redelijk goed door verwacht ik. Dus…….

Dennis reageerde op mijn klaagzang met de mededeling dat hij de lock down eigenlijk wel geruststellend vindt. Ik kom daardoor niet meer onder de mensen, dat vond hij toch wel spannend. Studenten komen uit alle windstreken tenslotte en de verhalen over de feestjes en het gedonder op de campus waren ook niet al te geruststellend. En de angst dat Corona voor mij niet mild zou verlopen door mijn nog kwetsbare gezondheid en onderliggende kwalen, zit er bij Dennis in.

Ik bestelde boodschappen, vermeed in mijn ogen onnodige contacten, winkelen deden we sowieso al zelden en dat liet ik met plezier achterwege. Dus in dat opzicht vond ik dat ik zorgvuldig mijn keuzes maakte. Ik was voorzichtig maar niet bereid om me volledig af te zonderen. Zo kwetsbaar zag ik mezelf niet.

Behalve de opmerking, doe je voorzichtig!, als ik naar mijn werk ging heeft Dennis er verder nooit veel woorden aan vuil gemaakt. Hij heeft me geen strobreed in de weg gelegd, niet lopen zeuren en zemelen maar geaccepteerd dat ik vind dat ik alles weer kan.

 

Dat maakt dat Dennis mijn held is, alweer!

Als het weer kan..

 Zoals het nu lijkt heeft puber mijn ziek zijn redelijk doorstaan. Dat neemt niet weg dat er op dat gebied, kinderen van ouders met kanker, nog een groot braakliggend terrein is. In het Parool stond dit geweldig initiatief, wat mij eraan herinnert dat ik tijdens mijn ziekzijn wel wat op had willen zetten op dit gebied.

Nu zijn de mogelijkheden beperkt door alle Corona toestanden. Maar dat neemt niet weg, dat ik er wel over na kan denken en hier en daar een balletje op kan gooien.

Wordt vervolgd......

Spraakverwarring

 

Dat ik mijn werk heel erg leuk en boeiend vind zal bekend zijn. Ik heb er niet voor niets zoveel vaart achter gezet om weer terug te komen in mijn eigen werk voor mijn normale aantal uren. Dit was puur omdat ik ook energie krijg van werken. Het contact met studenten, collega’s, mensen in het algemeen maakt dat het zo boeiend is.

Doordat het ook vaak heel persoonlijk herkenbare zaken zijn kunnen een hoop onderwerpen  die me bezighouden op mijn werk niet worden verwerkt in mijn blog. Terwijl ze soms echt “blogwaardig’ zijn, en mijn blog nog steeds mijn uitlaatklep is.

Toch had ik gisteren een voorval wat ik wil en kan delen. Ik had een individueel mentorgesprek met een student. Mijn standaardvraag is altijd, “hoe vind jij dat het gaat?”, zijn antwoord was hierop dat het wel beter kon. Een oplossing die hij benoemde is dat het dan verstandig was als hij vaker de lessen bij zou wonen. Goed inzicht naar mijn idee, maar afgelopen maandag had ik hem in de les gemist. Dat leidde bij mij direct tot de wedervraag, waar zijn goede voornemen afgelopen maandag dan was gebleven.

Zijn antwoord was, “ik was aangereden maar…” zonder hem uit te laten praten reageerde ik direct verschrikt en ook wat bezorgd, “oh, wat vervelend, mankeer je niets? ”. Bleek de term aangereden hier niet een aanrijding te betekenen maar dat hij was vertrokken om naar Dronten te komen….

Het blijft boeiend om met studenten te mogen werken uit alle windstreken. En in dit soort gevallen is het niet alleen boeiend, maar ook komisch. Gelukkig in dit geval was het een taalkundige spraakverwarring die niet vervelend was maar uiteindelijk gewoon grappig. En mogelijk had hij mazzel dat ik gewoon blij was dat hij alleen maar pech met de auto had en geen aanrijding met letsel, waardoor ik minder hard heb gemopperd dan misschien wel goed was geweest.

Schermen, spiegels en pubers

Via Puber haar school worden we jaarlijks in de gelegenheid gesteld om een informatieve thema avond bij te wonen. Dit jaar online, dus ik hoefde er niet eens de bank voor af. Dankzij de Corona hoeven we nergens anders heen dus geen reden om niet te kijken.

Het onderwerp sprak me aan: Scherm de baas, over beeldschermgebruik. Fijn om te zien dat veel ouders met dezelfde problematiek worstelen. Wanneer zijn ze verslaafd, wat is niet meer normaal, wat voor regels kun je stellen, enzovoort.

Wij vormen geen uitzondering, we zijn in het gezelschap van een puber die gemakzuchtig gebruik maakt van een voor de hand liggende vorm van vaak doelloos vermaak. Aan ons de taak om dit binnen acceptabele grenzen te houden. De mededeling dat we het hierover het weekend gaan hebben werd heel voorspelbaar met zuchten en rollende ogen ontvangen.

Dit geeft ons als "volwassenen" de gelegenheid ons eigen gedrag eerst nog even onder de loep te nemen. En na te denken over ons schermgebruik. 

Ik kreeg namelijk van Dennis ook bijna een volle puberbingokaart toen ik zei dat de tv ook een scherm was.

Toen hij zei dat we de telefoons dan maar net als Liselotte beneden moesten laten 's nachts, reageerde ik best fel.

Ik denk dat wij voor het weekend, ook maar even voor een scherm moeten gaan zitten. Het scherm dat ook wel spiegel heet......

Dagen die tellen

Sinterklaas, klein gevierd met zijn drietjes. Eerst genoten van de logeerpartij van de leukste kleinzoon van de wereld. En aansluitend een gezellig avondje.

Dit zijn de dagen die tellen.

Ouders en ouder worden.

Ik heb geen moeite met ouder worden. Vijftig is tenslotte het nieuwe veertig, je bent zo oud als je je voelt, zo zijn er nog genoeg kreten om vooral te onderstrepen dat het niet erg is.

Er zijn ook geen zaken waar ik spijt van heb, tenminste geen levensgrote zaken. Met mijn huidige krakkemikkige lijf denk ik wel eens dat ik mijn lijf meer had mogen waarderen toen alles nog makkelijk ging. Maar dat zijn geen spijtgevoelens die maken dat ik er ’s nachts van wakker lig of moeite heb met het ouder worden.

Het feit dat ik ouder word, betekent automatisch dat mijn ouders dat ook worden. En dit gebeurt met de bijbehorende ups en downs. Een absolute up is dat ze beide nog in leven zijn, ma 75 en pa 79 jaar oud (of jong, net hoe je het bekijkt). Mijn vader nog fit en actief voor zover de Corona maatregelen dit toelaten. Figuurlijk staat mijn vader al in de rij voor het vaccin tegen Corona. Vol plannen om in het voorjaar met de camper een langdurige reis te maken naar Portugal, of de andere kant uit om het noorderlicht te aanschouwen.

Een down is, dat sinds mijn moeder begin juni na een ongelukkige val van de trap en het daarbij vernaggelen van haar knie, in het verpleeghuis terecht is gekomen. Vastbesloten het verpleegtehuis lopend te verlaten om terug naar huis te kunnen, loopt ze tegen de nodige uitdagingen aan.  En samen met haar, mijn vader, mijn zus en ik ook.

Prettig is dat blijkt dan mijn zus en ik in dit geval goed door één deur kunnen. Onze wederhelften staan keurig achter ons om ons te ondersteunen maar houden zich buiten het primaire proces. We krijgen regelmatige lessen in de wereld van de (ouderen)zorg en hoe uitgekleed deze is, en daardoor hoe ingewikkeld deze is.

Om te zorgen dat we niet, met de beste bedoelingen, langs elkaar heen praten maar met elkaar hebben we ingesteld om als er een BDO (een bijeenkomst van alle professionals die betrokken zijn bij het verzorgings- en revalidatieproces in het verpleeghuis) is geweest, hierover na te praten. Dit is vandaag weer het geval.

Straks zitten we dus weer met zijn vieren om de keukentafel, mijn ouders, mijn zus en ik. Ik ben benieuwd welke uitdagingen en moeilijke en confronterende onderwerpen er aan bod moeten komen. 

Ik ben blij dat ik niet meer (piep)jong ben, dan hadden we dit proces nooit gered. Voor de wereld van de zorg heb je gezond verstand, levenservaring, incasseringsvermogen, inlevingsvermogen en geduld nodig.

Bloot

Gisteren vergat ik mijn mondkapje op het werk toen in koffie ging halen.

Dit voelde bloot.

Bijzonder hoe snel we ons aanpassen.

Koningswens

Een koningswens wordt het weleens genoemd. Een zoon en een dochter.

Spannend tot het eind, want ze wilden niet weten wat het was. 

Spannend tot het eind, want de uitgerekende datum ging afgelopen zaterdag stilletjes voorbij. Volgens Puber was zuslief al 6 dagen "over de datum".

En zo bijzonder hoe zo'n klein meisje direct een plekje in ons hart krijgt

Ik loop de hele dag op wolken, we kunnen niet wachten tot we morgen kennis mogen maken.

Ik heb nog steeds een aan mijn hand geplakte telefoon. Nu om naar de foto's te kunnen kijken en alle lieve berichtjes te lezen.

Wat is het leven toch mooi!

Zelfreflectie van een puber

Puber heeft zich verslapen. En dat is mijn schuld. Ik heb haar niet op tijd geroepen. En van ons moest ze, voor straf, alle beeldschermen incl. telefoon beneden laten.

Voor Puber is dat het verhaal. 

Ik heb getracht uit te leggen dat het iets genuanceerder ligt. De vraag gesteld wie de oorzaak was dat ze geen schermen, dus telefoon, dus wekker boven mag.

Ik kreeg direct een volle puberbingokaart aangeleverd. Zuchten, rollende ogen, maar ik heb toch... alles binnen de halve minuut.

Vermoeiend volk die pubers. Maar het feit dat ze zit waar haar schermen zijn, bij ons beneden is wel gezellig.  Ik heb al tegen haar gezegd dat we de straf met zes weken verlengen. Dit leverde de lach op van de boer met kiespijn......

In opperste paraatheid

 Zondagavond 22.15 uur. Mijn telefoon gaat. Ik spurt, je echt, ik spurt naar mijn telefoon. Zo snel dat Dennis nog zegt;"doe voorzichtig!".

Ik open gespannen het hoesje van mijn telefoon en zie in het scherm het telefoonnummer van Burgernet. Wat een teleurstelling, niets geen boodschap dat kleinkind nummer 2 er is.

Teleurgesteld ga ik terug naar de keukentafel. Waar ik ingemaakt word met een potje XopX.

Optelsom

Een opvlieger = vervelend

Een mondmasker = vervelend

Een bril = in sommige omstandigheden vervelend

_________________________________   +

Super vervelend

Eens kijken of dat op te lossen is met een gezichtscherm.

Genieten!

Dennis en puber heb ik de deur uitgewerkt met behulp van de huidige richtlijnen. We mogen niet met zijn drieën ergens op bezoek. Ik heb me "opgeofferd " en blijf thuis ;-).

Ik benut dit als me-time. Ik, de bank, het voetenbankje, thee, fleece dekentje en de tv. Binge watching MAFS, heerlijk drama!

GENIETEN!

Best tevreden....

Inmiddels werk ik alweer even mijn normale 28 uur en verricht daarin mijn eigen werkzaamheden. Die werkzaamheden betekenen dat ik ook weer de nodige ballen in de lucht houd. Ik ben iets minder scherp vind ikzelf, maar ik heb nog geen klachten gehoord. 

Het grootste compliment wat ik gekregen heb is dat ik over het algemeen weer ben zoals "Monique".

Ik bouw weer zelfvertrouwen op, leer dealen met de dingen die ik toch echt ben kwijt geraakt en realiseer me dat ik nog steeds verbetering merk.

Er is ook winst! Ik kan nog beter relativeren, ik kan me nog beter verplaatsen in een ander, ik ben beter in het stellen van prioriteiten en ik zeg zelfs af en toe nee.

En ik ben ook wel trots, trots dat ik in relatief korte tijd dit heb weten te bereiken. Ik had het niet gekund zonder hulp van de mensen om me heen. Mijn thuisfront, maar ook de mensen op mijn werk.

Onderstaande spreuk wil ik delen. Het is een advies wat ik ter harte heb genomen. Het is een goed advies wat ik dan bij deze ook deel.

Verdrietig en confronterend

Een aantal maanden geleden bleek een collega ziek, longkanker. Ondanks dat ik haar niet goed kende raakte het nieuws me. Meer dan af en toe een kaart sturen  kon ik niet bieden.

Vandaag bereikte het nieuws me dat ze is overleden. Intens verdriet voor degene die ze achterlaat, 61 veel te jong, nog midden in het leven.

Het confronteert me met hoe het met kanker ook kan lopen. Ik realiseer me dat ik blij ben met het geluk wat ik heb. Het is goed daar even bij stil te staan. Hoe akelig ik ook het verlies vind wat hiertoe leidt.

Herfst

Heerlijk herfstweer. Gewandeld met het leukste kleinkind van de wereld. Op korte termijn zal hij zijn plek moeten delen. Spannend voor hem maar ook ons. Laat staan voor zijn ouders.

Ook ik...

Op enig moment werd het Dennis teveel in het proces rondom mijn ziek zijn. Herinneringen aan een moeizaam, ellendig verlopend traject bij iemand die ook borstkanker had gehad maakte het hem moeilijk om onze situatie te kunnen handelen. 

Ik sleepte hem naar de huisarts, deze stuurde hem door naar een psycholoog. Met hulp van haar kreeg Dennis de boel weer op de rit en kon mij weer tot steun zijn. 

Indertijd belde ik de psycholoog voor het maken van een afspraak. Ze heeft geen assistente dus ik kreeg haar persoonlijk aan de telefoon. Op haar vraag waarom er doorverwezen was door de huis arts zei ik:" ik heb borstkanker en mijn man heeft daar last van". Het viel heel even stil voordat ze vroeg of de afspraak alleen voor mijn man was. 

Op dat moment had ik de boel nog prima op een rij. Ik was vastberaden, strijdlustig en vol vertrouwen dat ik het traject zou doorstaan en letterlijk zou overleven.

Wel was ik zo realistisch om te antwoorden dat voor mij op dat moment geen afspraak nodig was. Maar dat ik me kon indenken dat het na mijn behandelingen misschien wel nodig zou zijn.

Aan alle kanten wordt er gesproken over het gat waar je in valt als je klaar bent met de behandelingen.  Ik heb daar niet of nauwelijks last van gehad. Dat heeft me weleens aan het denken gezet, maar we hoeven ook niet op zoek naar narigheid tenslotte. Uiteindelijk kwam ik voor mijn gevoel dat gat niet tegen. De behandelingen achter de rug, druk bezig mijn nieuwe leven vorm te geven. 

Tijdens alle gesprekken in het ziekenhuis gedurende het hele traject is er veel aandacht voor het voorkomen van klachten en problemen. Zowel lichamelijk als tussen de oren. Zowel bij mijzelf als bij mijn naaste, mijn gezin. 

Dit maakt dat we een afspraak maakte bij de seksuoloog zoals ik beschreef in mijn blog rabarber, rabarber, rabarber. Niet omdat we al immense problemen hebben maar om te voorkomen dat deze ontstaan.

Toen Minke zich voorstelde gaf ze aan psycholoog, relatietherapeut en sexuoloog te zijn. Tijdens de intake van drie kwartier voerde we een ontspannen gesprek ondanks het feit dat er tijdens een groot deel daarvan de tranen over mijn wangen rolde. Bij het formuleren van de hulpvraag kwam ook aan bod dat ik / we handvaten nodig hebben bij het verwerken van het verlies van hoe het was.

Deze intake heeft wat bij me losgemaakt en dat is goed. Er zit zeker verdriet om wat ik kwijt ben ook al ben ik zo nuchter als wat en weet ik het vaak wel een plaats te geven.

Ook ik kan wel wat hulp gebruiken en ik kan nu ook verwoorden waarbij. Hoe dat weet ik nog niet maar dat laat ik over aan de deskundige. Tenminste, dat ga ik proberen, mijn valkuil is het feit dat ik vaak denk dat ik het wel weet, dat het wel meevalt.

En wederom ga ik een proces in met veel vertrouwen. Weer weet ik niet wat ons te wachten staat. Wat ik wel weet is dat het goed komt. Waarom? Omdat we problemen aanpakken aan de voorkant, voordat ze zo groot zijn dat ze niet meer zijn op te lossen. 

Betekent dit nu dat het niet goed met me gaat? Nee zeker niet! Dit betekent dat ik eraan werk om te zorgen dat het goed met mij en als gevolg daarvan met ons blijft gaan. Wel raakt dit me en ben ik weer een beetje de emotionele muts van tijdens het behandelproces. Maar zolang we geen diepgaand gesprek voeren over de zaken die mij raken houd ik het droog. Dus in de praktijk zal je weinig aan me merken.

Toch is ze lief...

Rabarber, rabarber, rabarber

 Bij ons is de gewoonte ontstaan om heel vaak rabarber rabarber te roepen als er al te intieme informatie op tafel dreigt te komen in een gesprek.

Het is ontstaan bij de pubers in ons gezin en al vlot uitgebreid naar de volwassenen. En ook komt het voor dat goede vrienden meedoen in dit ritueel.

En laten we eerlijk zijn, het is in relaties van kinderen tot ouders en v.v. al te snel te veel informatie. Dus die rabarber komt hier nog met enige regelmaat voorbij.

Toch ga ik, omdat het hormoontherapie gerelateerd is een heel klein doekje opendoen over intimiteit. Dus zet de rabarber maar klaar!

Een libido van -10 is een effect van het slikken van de hormoontherapie. Het feit dat ik door pijn in mijn spieren, lymphoedeem, opvliegers etc. fysiek ook niet altijd even lekker in mijn vel zit verbetert dit niet  naar normaal of meer. En aangezien ik met mijn oncoloog heb besloten dat het verstandig is om 10 jaar hormoontherapie aan te houden i.p.v. 6 moeten we op zoek naar oplossingen om met de bijwerkingen te leren dealen.

Wat betreft dat libido van -10 heeft ze ons doorverwezen naar een sexuoloog. Dennis en ik hebben de afgelopen periode niet gezamelijk doorstaan om onze relatie nu ten onder te laten gaan aan ons verschil aan behoefte tot intimiteit. En ook dat is een onderwerp wat tussen ons goed bespreekbaar is maar dat verandert niets aan de situatie. Dus....

Na een telefonische afspraak met een zeer pragmatisch ingestelde gynaecoloog, "ik zie in uw dossier dat wij alleen elkaar maar spreken omdat dat voor de formaliteiten moet, ik verwijs u door" was de strekking van het gesprek, kunnen wij morgen terecht bij de sexuoloog.

Een nieuwe ervaring die ik zeer nieuwsgierig tegemoet zie. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen ook met de nodige argwaan. Maar wel in de volle overtuiging dat het kansen biedt om dit onderwerp niet tot zo'n groot issue te laten worden dat het onze relatie uiteindelijk zou gaan bedreigen.

Namen

Hoe heet ook alweer die collega? Je weet wel, ze geeft Engels zit op de kamer met Sandra, donkerblond... Hoe heet ook alweer die student? Deed de Pvb opdracht Boer en burger 2 jaar geleden, had nog een broer hier op school, ik zie hem zo voor me.... Zooooo irritant! Vooral als je ze dan een mail wilt sturen. Onze mailadressen zijn gebaseerd op een naam. In een overleg lijkt het soms wel een soort quiz, en vaak weet ik uiteindelijk als ik alles benoem wat ik weet, de naam ineens wel.

Soms is het ook genant vind ik. Kletsen met studenten doe ik met regelmaat en plezier. Als je dan kunt benoemen dat ze ooit een rugoperatie hebben ondergaan, een les hebben gegeven op een middelbare school over ketchup maar domweg niet op de naam komt als je met ze praat, voel ik me niet altijd gemakkelijk. 

Ik los het altijd op door bij elke gelegenheid te roepen dat ik zo slecht ben in het noemen van namen. En ik heb geleerd om er maar zo open mogelijk over te zijn. En bij voorbaat roep ik dan maar dat ik dubbel pech heb. Is het geen senioren momentje dan is het wel chemobrein. Daarmee verhul ik dat het altijd al slecht in namen was, ook toen ik nog geen excuus had....

Argusogen

 

Boekenvol zijn er te lezen over het puberbrein. Talloze theorieen, inzichten, aannames en vooroordelen. En als je dit allemaal zou lezen dan nog blijven ze je verbazen.

Het feit dat onze puber van een heftige thuiscrisis, mams heeft borstkanker doorrolt in de mondiale crisis die Corona heet zorgt dat ik met argusogen in de gaten houd of  onze puber ook "ergens" last van heeft.

Aangezien ik dagelijks bingo haal op de puberbingo kaart ben ik enigsinds gerustgesteld. Ze vertoont geen afwijkend gedrag.

Dat ze de ene week keihard zegt, ik zit niet voor niets altijd op zolder en als je woensdags niet werkt dan blijf ik wat langer op school hangen. En de andere week zegt graag met zijn drieen een week naar ons Franse optrekje te gaan... Ik snap er niets van, maar dat maakt dat ik me wel gerustgesteld voel.

Ze gedraagt zich als een normale onbegrijpelijke puber. Ontziet me niet, en haar gedachtensprongen zijn over het algemeen niet te volgen. Voor nu gaat het dus goed, met alle irritaties die erbij horen.

Dat wil niet zeggen dat ik haar niet met argusogen blijf volgen, ik ben er nog niet helemaal gerust op. Maar dat hoort dan weer bij het gedrag van een moeder van een puber!

Puberbrein

 

Een puber die biologie in het vakkenpakket heeft en dit moet leren voor de toetsweek is zeer vermakelijk. Vooral als het onderwerp de voortplanting betreft. Het biologieboek biedt zeer duidelijke plaatjes aan, deze laten weinig aan de verbeelding over.

Enkele van deze plaatjes betreffen een naakte meneer en een naakte mevrouw, Als je dit dan als puber wat genant vindt is daar een hele simpele oplossing voor; je krast de gezichten door tot onherkenbaar. Op onze vraag, "waarom dan?", is het antwoord ze keken er zo blij bij.

Rarara, hoe werkt dat puberbrein :-)

Negatief is positief

Niezen, snotterig en spierpijn. Allemaal verklaarbaar als je in een stoffig oud huis bent geweest en 1000 kilometer in de auto hebt gezeten. Dus Corona vond ik niet heel waarschijnlijk.

Toch donderdag na wat bedenktijd een coronatest aangevraagd. Ik wil tenslotte dat studenten hun verantwoordelijkheid nemen en dan kan ik niet achterblijven.

Het aanvragen via internet ging vlot, ik mocht er vrijdagmorgen voor naar IJlst. Zo naar als het volgens sommige horrorverhalen zou zijn was het niet. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten.

Zaterdagmiddag  kreeg ik de uitslag. Die luidde negatief, wat vreemd genoeg dan weer positief is.

Het blijven vreemde en ingewikkelde tijden. Ik ben het niet met alle maatregelen eens, bij tijd en wijlen zijn ze inderdaad krom. Maar ik ben het totaal  oneens met de "ontkenners" en de complotdenkers. In mijn ogen blijft de belangrijkste regel: gebruik je gezond verstand.

Veel beangstigender dan Corona vind ik de gevolgen van het feit dat in deze tijd de mensen verharden en tegenover elkaar komen te staan. Toch heb ik vertrouwen in de toekomst. Uiteindelijk zullen we het Corona tijdperk ook weer achter ons laten. 

Wat ik veel spannender vind is hoe we er als samenleving uitkomen. Ik pleit voor meer tolerantie naar elkaar. Dat kan alleen maar bijdragen aan een goede afloop.

Kort tripje

Dit keer ben ik niet de oorzaak van ons korte tripje Frankrijk.  En ook Covid-19 is niet de directe aanleiding. Dit keer is het Dennis. Om precies te zijn Dennis zijn knie.

Zaterdagavond vulde deze zich met vocht wat zeer pijnlijk was. Het leek een spontane opwelling, maar terug redenerend heeft hij zich verdraaid bij het in de auto leggen van de plavuizen voor de wc die we bij de Brico hadden gekocht.

Toen werden we een gevalletje de lamme helpt de blinde en puberarbeid. 

En de terugreis werd aanvaard.  Wel met de P in ons lijf.....

Nu maar hopen dat we in februari deze kant weer uit mogen.

Bewustwording

Bewustwording. Ik proef het woord als het ware. Terwijl ons leven steeds meer vorm krijgt komt de bewustwording. Dit pingpongt op en neer tussen bewustwording hoe rijk ik ben en wat ik heb ingeleverd.

Bewustwording dat ik veel heb ingeleverd maar nog veel meer heb gewonnen.

Ik was gisteren op de afscheidsreceptie van onze directrice die met pensioen gaat. Een vitale vrouw die van haar pensioen gaat genieten. Op zo'n moment zijn mijn gevoelens heel even gemengd. Ik heb ervaren dat het niet vanzelfsprekend is om je pensioen te halen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat ga doen. 

Tegelijkertijd realiseer ik me dat de weg erheen mooi is maar ook nog met zoveel onzekerheden.

C'est la vie!

En ik heb toch maar mooi mijn eigen leven gered door het zelf ontdekken van de tumor in mijn borst. Dus, check your boobies!

Ik teken bij!

Onze trouwdag, de 15e. Ik teken bij voor zeker weer 10 jaar. Want naast zijn mindere eigenschappen overheerst in ieder geval die ene goeie. Hij is in staat om mij en daarmee ons in evenwicht te houden. In goede maar ook in zware tijden.

Deze week kwam ter sprake dat als de grote klussen in Frankrijk klaar zijn er nog zoveel mooie streken/ landen zijn die ik wel zou willen bezoeken. Tegelijk kwam ter sprake dat ik hoopte dat we daar ook de tijd voor zouden krijgen. Niet alleen ziekte zou ons in de weg kunnen zitten, ook schelen we ruim 9 jaar in leeftijd.

Mijn simpele conclusie: we zien wel.  Ik zie liever heel weinig van de wereld met Dennis dan de hele wereld zonder hem. Waarom? Simpelweg omdat we elkaar aanvullen. We samen kunnen lachen om elkaars onhebbelijkheden. Uiteraard pas na er over gevallen te zijn. We kunnen elkaar steunen in moeilijke tijden. Hij is mijn thuis.

Positievelingen gezocht

Opvliegers, gewichtstoename, pijn in mijn spieren en gewrichten, steken in mijn voet, slechter slapen, libido gedaald naar -10, hoofdpijn en nog wat van dit soort kwalen. Tot nu toe is depressief zijn en kramp het enige wat ik niet heb. Tamoxifen veroorzaakt dit feestje in combinatie met de gevolgen van de chemo en bestralingen. 

Op zoek naar informatie op het internet zou ik zowat depressief ook aan mijn lijst toevoegen. Tot nu toe nog geen "clubje" kunnen vinden die klachten maar vooral ook tips deelt met een positieve insteek. 

Het is goed dat voor degene die steun vinden bij het gezamenlijk herhaaldelijk concluderen dat Tamoxifen de pil uit de hel is en dat soort variaties er daarvoor plek is. Maar ik zoek naar mensen die het positief benaderen ook al is het geen feestje. Een opbeurend bericht van iemand die weet wat het is en aangeeft dat er ook nog zoveel positiefs is. De tips die erbij horen om er het best mogelijke uit te halen. 

Ik denk dat ik ook maar een groep op ga richten. Positief ondanks tamoxifen o.i.d. gaat de naam worden. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik hier alleen in sta.

Aanvulling:

De gestarte groep op facebook heet Positief zeuren over hormoontherapie. Je bent van harte welkom als je je herkent in bovenstaande, het is een prive groep.

Bevolkingsonderzoek

Inmiddels 1 jaar en 5 maanden geleden voelde ik iets.... het traject erna is inmiddels doorlopen. 

Vandaag lag de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek op de deurmat.

Je moet er toch niet aan denken dat.....

Ik prijs mezelf gelukkig!

In mijn nopjes

Vorige week weer begonnen met het werken met onze studenten. Daar krijg ik zoveel energie van!

In deze 1e lesweek, zeker in deze bijzondere Coronaperiode gaat er, ondanks de inspanningen van collega's, zo veel fout. 

Ik heb een nieuw motto:

Ik heb geen chemo overleefd om dood te gaan aan stress. 

Het werkt! Ik heb geschakeld, gelachen en genoten.

Ik ben blij dat ik er weer ben.

100 %

Ik heb enorm toegeleefd naar het moment dat alles weer zo gewoon mogelijk zou zijn. En een graadmeter daarvoor was weer gewoon 100% aan het werk. Voor mij is 100% 28 uur en dat is genoeg.

Sinds deze week ben ik weer volledig aan het werk. Het is nog te vroeg om te zeggen of dat gaat. Ik heb vooral de uitdaging om te zorgen dat ik mijn werk doe en mijn grenzen bewaak. Dat lijk ik redelijk te leren. Daarbij vind ik mijn werk leuk, dat geeft energie.

Ook buiten het werk om vinden we ons ritme. Zorgvuldiger omgaan met onze tijd begint een gewoonte te worden. Kwaliteit boven kwantiteit lijkt een beetje het motto te worden.

Het maakt ook dat ik het tijd vind om de balans op te maken. En daarbij realiseer ik me dat niet alleen ik, maar ook Dennis een hoop hebben ingeleverd. Dat ik dat niet altijd makkelijk vind mag duidelijk zijn. Toch blijft altijd de uitkomst van mijn moeilijke momenten: ik leef!

We maken plannen voor de toekomst. Kleinkind 2 is op komst, plannen voor ons klushuis, volgend jaar plant ik weer tomaten in mijn tuin, ik laat mijn haar nooit meer groeien, puber begint leuk op te drogen kortom teveel om op te noemen. 

Het maakt dat ik druk ben, maar acceptabel druk. Het maakt ook dat mijn blogfrequentie afgenomen is. Toch zal ik minder frequent maar met enige regelmaat wat delen. Want stiekem ben ik wel trots dat mijn blogpagina al meer dan 50000 keer is bekeken in de tijd dat ik blog. Ook lotgenoten lezen mijn blog. En als er ook maar 1 is die er steun uit haalt dan is het voor mij de moeite waard.

Terug naar normaal

Nadat we ook hier de tuin in orde hebben gemaakt, wassen gedraaid hebben en gesmolten zijn van de Nederlandse warmte begint het normale leven morgen weer.

Ik heb er voor het eerst in mijn leven geen zin in. Dat heeft vooral te maken met de warmte, slecht slapen door de warmte en de warmte.

Kortom die warmte kan ik slecht handelen. Ik werk morgen thuis, met mijn voeten in een bak koud water.

 Gewoon langzaam acclimatiseren.  En dan komt die zin ook wel weer.

Lijst

We hebben een hoop werk verzet deze vakantie.  Alleen wordt de lijst met klussen niet korter. En het gekke is dat ontmoedigd niet. Met het afronden van elke klus wordt het meer ons huis.

De glasblokken zitten erin. Dat is in ieder geval een geklaarde grote klus.

Afwerken en geen omkijken meer naar.

Vakantiepret

Maandag 21°C, werkdag

Doel is deze twee ramen deze week vervangen. Wordt vervolgd....

Simpele oplossingen

Je zult 2 jaar jong zijn en op vakantie gaan naar Frankrijk. Bij vertrek beloven pappa en mamma dat je naar opa, oma en Liselotte  gaat. Normaal gesproken is dat een half uurtje max. Dus logisch dat je de rest van de reis regelmatig informeert waar ze zijn.

Aangekomen is het dikke pret. Blijkt als bonus ook nog een vriend in de tuin te kamperen. Na een kleine week komen ook opi en omi aan (mijn schoonouders). Aan aandacht en speelmaatjes geen gebrek. Ook aan versprekingen is geen gebrek, de titels opa, oma, pappa, mamma, opi en omi worden met regelmaat verkeerd toegekend door de rest van het gezelschap. Als 2-jarige maak je daar zelf geen vergissingen in.

Uiteindelijk wordt het gezelschap gecomplementeerd met nog een opi die gisteren aankwam met zijn camper. 

Na het aandachtig bestuderen van het gezelschap tijdens het ontbijt kwam je met de simpele oplossing. De vers aangekomen opi kreeg de titel "meer opi" toebedeeld. 

Hoe simpel en prettig kan het leven zijn!

Geen klagen

Het jaar van de slippers

Deze blog titel is niet te danken aan het feit dat we ineens allemaal op slippers lopen. Maar aan het feit dat dit het jaar is dat Dennis zijn slippers heeft zoek gemaakt. Bij onze interne verhuizing had ik alles in tassen gegooid. Deze waren naar de caravan vervoerd en grotendeels uitgepakt maar niet helemaal. 

Dennis heeft dagenlang gezocht, en uiteraard werd de uitspraak bij alles wat niet direct te vinden was: het ligt waarschijnlijk naast Dennis zijn slippers.

Nu zou je kunnen denken als oplettende lezer, maar Dennis heeft ze niet in een tas gegooid. Dat klopt, maar als hij ze had opgeborgen waar ze horen had ik ze nooit in die tas hoeven gooien.

En als ik een goed functionerend brein had gehad, had ik me herinnerd dat ik de slippers in die tas had gegooid. Of het een chemobrein momentje of een senioren momentje was laten we in het midden...

Het klusteam is uitgebreid

Vorderingen

Het behang zit erop, de verf zit erop. Morgen kan puber gaan inrichten en haar intrek nemen op haar eigen kamer.

Geen stokbrood

Op een camping of vakantiepark zouden we mopperen dat we 500m heen en 500m terug moeten lopen om vers brood te halen.

Nu het ons Franse huis betreft vinden we het luxe dat we 500m af wonen van de imieminie supermarkt die ook brood verkoopt.

Behalve toen ik net voor de deur stond en mijn masker vergeten was. Toen vond ik het ver en vervelend, netjes uitgedrukt. Voor de insiders, ik dacht p.....d.m.....e.d.s...

Nieuwsgierige buren

Uitje

Ons uitje van vandaag. De bricolage😎😷.

Puberlief wilde thuis blijven, voor een paar uur zonder opzichters.

Vakantiegevoel

Buiten ontbijten.

Zoekplaatje

Bingo op de camping. Favo bij puberlief, al jarenlang. En geweldig goed om de Franse getallen er in te stampen😂. 

Niets gewonnen😆

Het wil niet zo.

Het weer wil niet zo. Weer een wat bewolkte dag, heerlijk klusweer, dat wel. 

Maar met zoveel klusmogelijkheden word ik geconfronteerd met mijn lijf.

Het wil niet zo. In ieder geval niet zoals ik wil. Pijnlijke spieren van de hormoontherapie. En een beperkt bruikbare rechter schouder. Dan vallen er een hoop klussen af.

Een kwestie van even uithuilen, beseffen dat dit beter is dan er niet meer zijn. En focussen op de dingen die wel kunnen.

Ik stap zo maar in de auto en ga op pad. Er moet klusmateriaal, een vignet voor de boot, brood etc. worden gehaald. Klussen die wel gaan. 

Puber en haar vakantieliefde

Beetje kokkerellen...

De buurman kwam aanzetten met verse groenten uit zijn eigen tuin.

Puberarbeid

Werk zat.

Hier ons okselhoge grasveld. 

We zijn er!

Kwart over zes reden we weg. En op het moment dat we de straat uit reden begon het vakantiegevoel. Tanken in Hazeldonk en een bak koffie.  Zonder oponthoud langs Antwerpen. Met en Yes!!! de Franse grens over. Net voorbij Lille een plaspauze en de benen strekken. En daar stelde Dennis de vraag: "hebben we eigenlijk de sleutels wel bij ons?".

En dat hadden we niet! 341 kilometer gereden nog 660 kilometer gaan.  Omdraaien vonden we geen optie. Ik probeerde Dennis nog de schuld te geven: "ik heb last van chemo-brein,  wat is jouw excuus?".  Maar eerlijk is eerlijk, het was bijzonder stom van ons allebei. Er restte ons niets anders dan een gezamenlijke lachbui en het brainstormen over de oplossing. 

Het brainstormen werd onderbroken door gedoe bij het betalen bij de tol. Maar betaalpas 3 deed het.

In de kar hadden we een koevoet, slijptol en op de dakdragers een ladder. Inbreken in ons eigen huis moest gaan lukken. 

Na in recordtijd via de periferique Parijs te hebben gepasseerd konden we beginnen aan de laatste helft van de reis. Ook deze verliep supervlot. Om zes uur arriveerden we bij ons huis. Of eigenlijk bij het hek van ons huis. Het hek werd bij het openen tegen gehouden door het okselhoge gras. Met wat moeite kreeg Dennis het hek open. We baanden ons een weg door het okselhoge gras naar ons huis. Daar realiseerde ik me dat ik nergens liever zou zijn dan hier.

Vergeten sleutels, niet werkende betaalpassen, okselhoog gras, problemen die we wel zouden tackelen.  

We vieren vakantie bij ons heerlijke Franse klushuis. Hoe mooi kan het leven zijn!

Oogst

Tevreden en trots bekijk ik de oogst. Ik heb mijn nagels geknipt en realiseer me dat ze nog niet als vanouds zijn, maar je ziet de ellende er ook niet meer vanaf spatten.

Mijn teennagels is een heel ander verhaal! Die zijn zwaar getraumatiseerd. Hebben de neiging tot ingroeien gekregen en zijn spuuglelijk geworden. Dat ingroeien begrijp ik dan ook wel weer.  Zo spuuglelijk dat je je wil verstoppen....

Op naar de pedicure, die waar ik heenga kan wonderen verrichten!

Update: de wonderen zijn verricht! Ik ga ze nog wel lakken om de nare getraumatiseerde nagels te verdoezelen. Maar ik maak me geen zorgen meer over ingroeien, eraf vallende nagels en dat soort narigheid.

Stoer

Ik vind ons stoer.

Niet omdat we het hele traject van mijn borstkanker goed hebben doorstaan.

Niet omdat onze relatie er alleen maar sterker door is geworden.

Niet omdat we niet gillend gek zijn geworden van het wachten op uitslagen.

 

Maar omdat we al drie nachten bij het in bed stappen de spin op ons plafond zagen zitten. Vervolgens constateerde dat hij weer een paar meter had afgelegd. En gingen slapen zonder de spin te verwijderen. Allebei te beroerd om de moeite te nemen om uit bed te stappen om de spin weg te ruimen. En allebei geen seconde minder geslapen vanwege de spin op het plafond.

 

Dat is dan weer de winst van het doorlopen van zo’n heftig traject. Je leert het af om je druk te maken om futiliteiten......