Verhuisd!

 Het uitzicht vanuit de keuken van ons "oude huis", weids, zeker voor een rijtjeswoning in een stad. We hebben er met veel plezier gewoond de afgelopen 16 jaar. Sentimenteel als ik ben, heb ik vanmorgen toch wel met een brok in mijn keel de deur achter me dicht getrokken.

Ik heb hier een geschiedenis van16 jaar boordevol goede en ook een paar slechte herinneringen. We trokken erin met mijn twee pubers en onze huidige gezamenlijke puber van nu was destijds een baby van een half jaar. We vonden onze weg in het vormen van een samengesteld gezin, schoolcarrières werden doorlopen en mijn kinderen vlogen uit. Bij het leegmaken van het huis kwamen ook de herinneringen naar boven van de afgelopen 16 jaar.

De kopers van de woning lijken me sympathiek, zeer verwachtingsvol en een beetje gespannen voor de overdracht. Duidelijk popelend om aan de slag te gaan om er voor hunzelf en hun drie kinderen een thuis van te maken. Ik hoop dat ze er net zo fijn zullen wonen als wij hebben gedaan. Het zien van hun enthousiasme over het huis maakt dat de brok in mijn keel plaats maakt en ruimte geeft aan blijdschap, opluchting en ruimte in mijn hoofd. De druk is van de ketel, het is goed afgerond. Nu kunnen we volop gaan genieten van ons nieuwe appartement. Er is ruimte om te gaan inrichten zonder dat er de onafgebroken stroom met spullen die we toch nog meenamen vanuit het oude huis de boel weer volzette. 

Tijd om te gaan genieten van ons nieuwe uitzicht. Van alle luxe die het wonen bij een vakantiepark biedt. Tijd om te gaan genieten van de tijd die we over houden omdat we het ons makkelijker hebben gemaakt door de keuzes die we hebben gemaakt. 

Maar eerst nog even ruimen, ruimen en ruimen. 

Buren

 

Paniek!

 Nee, de paniek had niets te maken met mijn lijf. Maar alles met de sleutelbos met ALLE sleutels van ons nieuwe huis eraan. Deze was gisteravond zoek, en niet een beetje na vijf minuten gevonden zoek, maar ernstig zoek. Naarmate de zoektocht vorderde vlogen de beschuldigingen en verwijten steeds meer over en weer. Het was een enorme aanslag op de al door verhuisperikelen aangetaste hoeveelheden geduld.

Zelfs puber werd actief tijdens de zoektocht. Zo actief dat ze uit de vuilniscontainer de net weggebrachte zak afval terug haalde. Deze zak met afval had naast de tafel gestaan waar de sleutels op hadden moeten liggen. Dus het valt te raden, daar zaten ze in.

Ik baal! Ik baal dat mijn lief gewoon aannam dat ik ze wel ergens gelegd of gehad moest hebben. Ik baal dat ik dan ook aan mijn geheugen twijfel.

Ik ben wel supergelukkig dat we geen ondergrondse container hebben. En dat we uiteindelijk na een discussie over valse beschuldigingen ook hier weer om konden lachen.

Blij

Tja door de drukte ontbreekt de tijd om te bloggen. Maar hoe ik me voel?

Dexascan is goed, nog geen spoortje botontkalking te vinden.

Onze verhuisberg aan klussen vordert gestaag.

Het is mooi lenteweer.

Dus ik ben blij.

Het feit dat mijn oedeemarm me behoorlijk in de weg zit en ik volgende week door de manueeltherapeut mijn ribben weer in het gareel mag laten duwen mag de pret niet drukken.

Hoe blij, nou zo blij: (je moet uitkomen bij een filmpje met koeien die voor het eerst naar buiten mogen)

Het zit er weer op

Puber en manlief hebben bergen werk verzet.

Ik zorgde voor de communicatie en het eten. 

Paw patrol vs Puber

De helden van de kleinkids zijn de puppy's van Paw Patrol. Onze held is Puber met haar blauwe ienieminie tractor.

Nieuwsgierig aangelegd

Vorige week heeft de manueel therapeut de verkeersveiligheid verbeterd door het loswrikken van mijn nek. Het was zo langzaam vast gaan zitten dat ik er me niet eens heel eg bewust van was. Ik kan nu weer zoveel beter over mijn schouder kijken, het kan niet anders dan dat dat veiliger is. Behalve dan net toen ik mijn nek bijna verdraaide om om te kijken. Wat mijn nieuwsgierigheid wekte was een auto half in de berm, half op de weg. Niemand zichtbaar in de auto aanwezig. Ongeveer 100 m achter de auto vist een mevrouw een mobiele telefoon uit de berm. 

Krakkemikkig

 

Inmiddels ben ik alweer twee jaar verder na het stoppen met de chemo's. Wel heb ik nog steeds hormoontherapie maar dat hoort er inmiddels gewoon bij. Ik moet tenslotte nog 8 jaar dus als ik daar nu al over begin te klagen.....

 

Waar ik tegenaan loop is dat ik tegenwoordig zo krakkemikkig ben. Momenteel loop ik bij 3 verschillende fysiotherapeuten. Allemaal met een eigen expertise.

 

Uiteraard is er de lymfoedeem therapie, deze is wekelijks en in combinatie met het met enige regelmaat slapen met een speciale mouw, helpt ze mijn lijf om te gaan met de verstoorde lymfesystemen in mijn lijf. Die verstoringen zijn het gevolg van de littekens veroorzaakt door de borst besparende operatie, de PC en het verwijderen van de poortwachters klieren. Daarnaast doen de bestralingen en chemotherapie naweeën hun uiterste best lijkt het soms, om de disbalans in stand te houden.

 

Tegenwoordig heb ik voor mijn hielspoor shockwave therapie bij de fysiotherapeut, waarbij de behandeling goed aanslaat maar wel een langdurig proces zal zijn. Het dwarsboomt het plan om meer te bewegen ernstig want ik kan en mag bijna niet lopen.

 

En vandaag heeft de manueel therapeut mijn gekneusde, niet goed in het gareel staande rib proberen tot de orde te roepen. Hierbij was het krakkemikkige gevoel op zijn hoogtepunt, want het kraakte echt heel ernstig. En dan ging hij nog niet eens helemaal “los”. Daarvoor moet er eerst een dexa scan gemaakt worden zodat hij het risico dat hij mijn ribben breekt bij het behandelen kan inschatten en vermijden. Die gekneusde rib heb ik opgelopen met het hoesten toen ik in december heel erg verkouden was... Ook zoiets, wat je niet verwacht.

 

Het positieve is dat ik voor alle behandelingen en expertises bij dezelfde praktijk terecht kan. Ze kunnen allemaal in mijn dossier en als er verbanden zijn kunnen ze overleggen. Ach en zo houd ik ze van de straat en mezelf ook.

Geluk

Er zijn vele definities voor geluk. Ik vind dat ik het weekend geluk had. Een heerlijk lang weekend op pad met mijn lief. Het geluk dat we zondag mooi zonnig en droog weer hadden. 

Vandaag was er de storm Corry en die bracht waar wij waren enkel windkracht 9, maar geen regen. Heerlijk uitgewaaid, gezandstraald en genoten.

Tja en dat ik door mijn hielspoor niet zover kon wandelen neem ik dan maar genoegen mee. Ik ben al blij dat ik toch alweer kleine afstanden wel kan lopen.

Bittersweet 16

Puber wordt donderdag 16 en dat wilden we vieren. Een hele uitdaging om binnen de maatregelen en onze normen en waarden iets leuks te bedenken. Creatieve ideeën en opties passeerden de revue.

Vanalles behalve het scenario wat nu werkelijkheid zal zijn. Quaraintaine, puber krijgt net de positieve uitslag binnen van de Coronatest.

Laten we maar zeggen dat wordt een bittersweet 16 feestje. 

Gevoelige bemoeial

We rijden van de notaris naar huis als met een schok en een een klap de auto uit zijn 2e versnelling schiet. Verwijtend en verontwaardigd vraag ik Dennis waarom hij dat doet. We mogen nu dan wel ons testament hebben, maar dat was niet bedoeld om direct te gebruiken. Uiteraard blijft Dennis wel kalm zet de auto weer in zijn versnelling, rijdt verder en constateert dat de lagers van de versnellingsbak er waarschijnlijk uit liggen. Om dat te bevestigen knalt de auto weer uit zijn tweede versnelling.

We bellen terwijl we naar huis rijden, de auto heeft tenslotte nog 4 andere versnellingen die het wel doen, de garage. Om te bevestigen dat het ernst is schokt en knalt de auto nog een aantal keer.

Na wat gedoe en geregel met garage, leasemaatschappij en werkgever, hebben we een vervangende auto. Ze is van hetzelfde merk en type alleen de benzine variant. Het zal nog ruim anderhalve week duren voordat onze auto gemaakt is, er moet een nieuwe bak in, Dennis zijn diagnose was juist. 

De vervangende auto en ik zijn beslist nog geen vriendinnen. Ik vind haar een gevoelig type en een vervelende bemoeial. Nauwelijks de rem aanrakend verminderd ze abrupt snelheid. De koppeling zit hoog en snap ik maar met moeite. Met biepjes en piepjes houdt ze de snelheid onder controle. Als ze vindt dat je niet correct genoeg midden in je rijbaan rijdt krijg je een corrigerende duw tegen je stuur. Als je vervolgens je handen van het stuur haalt omdat je denkt doe het dan maar zelf, deelt ze streng mee dat je je handen aan het stuur moet houden. Verder laat het display allerlei verwarrende kleuren en lichtjes zien en heeft ze knopjes op andere plaatsen.

Nadat er zoveel geïnvesteerd is in ons eigen exemplaar bedenk ik me dat we deze waarschijnlijk nog wel anderhalve jaar mogen rijden. Tevreden verwissel ik de bestuurdersstoel voor de bijrijderstoel. Ik ga dan ook geen moeite doen om vriendschap te sluiten. Ik blijf tevreden met de bijrijderstoel en mijn eigen ienieminie exemplaar van 10 jaar oud waar ik wel direct vriendschap mee sloot.