Krakkemikkig

 

Inmiddels ben ik alweer twee jaar verder na het stoppen met de chemo's. Wel heb ik nog steeds hormoontherapie maar dat hoort er inmiddels gewoon bij. Ik moet tenslotte nog 8 jaar dus als ik daar nu al over begin te klagen.....

 

Waar ik tegenaan loop is dat ik tegenwoordig zo krakkemikkig ben. Momenteel loop ik bij 3 verschillende fysiotherapeuten. Allemaal met een eigen expertise.

 

Uiteraard is er de lymfoedeem therapie, deze is wekelijks en in combinatie met het met enige regelmaat slapen met een speciale mouw, helpt ze mijn lijf om te gaan met de verstoorde lymfesystemen in mijn lijf. Die verstoringen zijn het gevolg van de littekens veroorzaakt door de borst besparende operatie, de PC en het verwijderen van de poortwachters klieren. Daarnaast doen de bestralingen en chemotherapie naweeën hun uiterste best lijkt het soms, om de disbalans in stand te houden.

 

Tegenwoordig heb ik voor mijn hielspoor shockwave therapie bij de fysiotherapeut, waarbij de behandeling goed aanslaat maar wel een langdurig proces zal zijn. Het dwarsboomt het plan om meer te bewegen ernstig want ik kan en mag bijna niet lopen.

 

En vandaag heeft de manueel therapeut mijn gekneusde, niet goed in het gareel staande rib proberen tot de orde te roepen. Hierbij was het krakkemikkige gevoel op zijn hoogtepunt, want het kraakte echt heel ernstig. En dan ging hij nog niet eens helemaal “los”. Daarvoor moet er eerst een dexa scan gemaakt worden zodat hij het risico dat hij mijn ribben breekt bij het behandelen kan inschatten en vermijden. Die gekneusde rib heb ik opgelopen met het hoesten toen ik in december heel erg verkouden was... Ook zoiets, wat je niet verwacht.

 

Het positieve is dat ik voor alle behandelingen en expertises bij dezelfde praktijk terecht kan. Ze kunnen allemaal in mijn dossier en als er verbanden zijn kunnen ze overleggen. Ach en zo houd ik ze van de straat en mezelf ook.