En door!

Wat een bijzondere week. Bijzonder verdrietig, bijzonder mooi, bijzonder vermoeiend.  Kortom bijzonder.

Zoals ik ook aangaf in mijn afscheidsrede tijdens de uitvaart, afscheid  nemen kun je maar 1 keer doen, en dat moet goed.

Mijn paps had zaterdag een crematie van een kennis. Op dezelfde locatie als waar we vrijdag afscheid namen van mijn moeder. Nuchter als hij is, ging hij daar gewoon heen. Toen we gisteren even langs gingen kregen we een verslag en de opmerking of eigenlijk het compliment dat wij dat veel mooier voor elkaar hadden gehad bij de dienst van ma. En eerlijk is eerlijk, dat deed me goed.

Vandaag start het normale leven weer. Ik ben benieuwd of ik ook last krijg van afkickverschijnselen. Ik keek dagelijks meerdere keren in de verzorgingshuisapp of er wat bijzonders was met mijn moeder. Ik heb de app verwijderd, maar mezelf al wel betrapt op willen kijken....

Ingehaald door de tijd..

Ingehaald door de tijd is mijn moeder afgelopen zondag overleden. We hadden rekening gehouden met een langdurig proces. Verdrietig, want ze had heel veel pijn. Ik ben heel blij dat het uiteindelijk zo bizar snel ging, dit heeft haar een hoop pijn bespaard.

En wat is zo'n uitvaart regelen hard werken, en gelijktijdig een les in prioriteiten stellen.

Ingehaald door de tijd, ze mocht slechts 75 worden. Maar het is goed zo, de herinneringen blijven bestaan.

Martin

Martin Gijzemijter schriijft dichtgedachten. Wakend bij mijn mams lees ik deze. Het raakte me.

Beetje cru

Op zich zijn we goed te spreken over het verzorgingshuis waar mijn moeder zit. Maar ook daar maken ze wel eens een misser. Uit protest heb ik hem op het whiteboard gehangen. 

Mijn moeder gaat op dit moment zo hard achteruit dat ze haar handen en armen nauwelijks meer kan bewegen. Laat staan meedoen aan een beweegprogramma.

Gezondheid

 Ongemerkt slopen de gezondheidsproblemen bij mijn ouders erin. Allebei hun eigen traject, bij mijn vader met een positief verloop. Bij mijn moeder een verdrietig verhaal.

Een tumor in haar ruggemerg zorgt sinds begin juli voor nog meer ellende dan ze al had. Niet behandelbaar en zelfs niet mogelijk om te bepalen wat voor tumor of in te schatten hoe het verloop zal zijn. Het zou een langzaam proces kunnen zijn, maar de ontwikkelingen sinds vrijdag doen het tegenovergestelde vermoeden. Verlies van de functionaliteit in haar armen en veel pijn doen vermoeden dat het snel gaat nu.Tot nu toe helpt zelfs het ophogen van de pijnmedicatie niet. De pijn is zo erg dat ze niet meer wil met moeilijke, verdrietige en confronterende gesprekken tot gevolg. 

Het maakt mijn zus en mij mantelzorgers, en we blijken dat heel goed samen aan te kunnen. We zijn in staat om mijn vader te ondersteunen door veel zaken over te nemen als het gaat om communicatie met artsen, de verpleging en mijn moeder. 

Maar wat is het triest om in dit geval mijn moeder weg te zien teren met veel pijn door een onbehandelbare tumor. Boosheid, machteloosheid en verdriet bekruipen  me al ik bedenk wat een ongelofelijke klote ziekte kanker is. En ik realiseer me tegelijkertijd wat een rijk bezit gezondheid is wat me nog meer de motivatie geeft om door te zetten met het "ik ga aan mezelf werken"plan.

Vanavond ga ik sporten en ik ga nu niet toegeven aan een strooptocht in huis naar iets te eten want emotie-eten hebben we afgeschaft.

Maar wat heb ik zin in een zak met wat dan ook!

Desillusie

 

Over drie weken is het zover. Dennis gaat dan voor drie weken naar ons klushuis in Frankrijk. Ik en puber gaan ook, maar twee weken later in de herfstvakantie.

Ter voorbereiding stelt Dennis voor om naar IKEA te gaan, verheugd zeg ik ja, ik vind IKEA een uitstapje. Nauwkeurig bereid ik onze trip voor en maak een lijstje.

Onze reis leidde naar de IKEA in Amsterdam, al kletsend reden we de afslag naar de A27 voorbij en toen lag Amersfoort ineens niet meer op de route.

Een afgeloten Gaasperdammertunnel bracht ons niet van de wijs, Dennis zijn richtingsgevoel en mijn vastberadenheid brachten ons bij de IKEA. 

Een bagel met zalm, wat te drinken en mensen kijken gaven Dennis de moed om te beginnen aan het slenteren van de gehele route door de IKEA. We waren het al snel eens over de kast die we in december aan gaan schaffen voor het opknappen van de rommelkamer en opgetogen ging ik de trap af naar mijn favoriete deel van de IKEA. Het deel met allerlei hebbedingen, het deel waar ik altijd een kar nodig had omdat ik er zo goed kon slagen. 

Maar het resultaat was teleurstellend, ik moest constateren dat ik zowel hier als in Frankrijk meer dan genoeg spullen had. Verder dan drie planten, twee schoenlepels en een paar grote lijsten voor posters kwamen we niet. Voor de meeste zaken op het lijstje zijn we niet geslaagd, IKEA heeft het voor mij niet meer zo.

Het enige goede aan het bezoek was dat het goed was voor 3500 stappen op mijn stappenteller. Verder was het gewoonweg een desillusie. Ik schrap de IKEA voorlopig weer van mijn lijstje want om alleen voor zo'n lekker kaneelbroodje deze woongigant te bezoeken gaat me net te ver.

Rozen

Het "ik werk aan mijzelf plan" verloopt niet geheel over rozen.

De regel, we gebruiken de auto alleen als het niet anders kan, leidde ertoe dat ik het bezoek aan mijn mams op de fiets af ging leggen. De wandelkilometers voor vandaag had ik er al opzitten dus ik verruilde de wandelschoenen voor sandalen gezien het geweldig mooie weer waar we op de valreep van de zomer nog op getrakteerd worden.

Blijkbaar was de fiets en sandalen een foute combi want bij vertrek kregen ze ruzie. Serieuze ruzie waarvan ik de dupe was. Tijdens de ruzie belanden we als geheel op de grond, waarbij ik dan wel weer van fiets won want ik eindigde bovenop. 

Als eerste deed mijn ego zeer, dus ik krabbelde heeeel snel overeind, grabbelde de inhoud van mijn tas bij elkaar en de onderdelen van mijn fiets en constateerde dat, ondanks wat pijn hier en daar, alles het nog deed. Het kriebelige gevoel bij mijn knie bleek een bloedende schaafwond die wat steentjes had omarmd. Ach niets wat niet op te lossen was met een papieren zakdoekje, dus al snel was ik weer op weg.

Maar of dat fietsen nou echt zo gezond voor me is waag ik op dit moment toch te betwijfelen.