Ik sleepte hem naar de huisarts, deze stuurde hem door naar een psycholoog. Met hulp van haar kreeg Dennis de boel weer op de rit en kon mij weer tot steun zijn.
Indertijd belde ik de psycholoog voor het maken van een afspraak. Ze heeft geen assistente dus ik kreeg haar persoonlijk aan de telefoon. Op haar vraag waarom er doorverwezen was door de huis arts zei ik:" ik heb borstkanker en mijn man heeft daar last van". Het viel heel even stil voordat ze vroeg of de afspraak alleen voor mijn man was.
Op dat moment had ik de boel nog prima op een rij. Ik was vastberaden, strijdlustig en vol vertrouwen dat ik het traject zou doorstaan en letterlijk zou overleven.
Wel was ik zo realistisch om te antwoorden dat voor mij op dat moment geen afspraak nodig was. Maar dat ik me kon indenken dat het na mijn behandelingen misschien wel nodig zou zijn.
Aan alle kanten wordt er gesproken over het gat waar je in valt als je klaar bent met de behandelingen. Ik heb daar niet of nauwelijks last van gehad. Dat heeft me weleens aan het denken gezet, maar we hoeven ook niet op zoek naar narigheid tenslotte. Uiteindelijk kwam ik voor mijn gevoel dat gat niet tegen. De behandelingen achter de rug, druk bezig mijn nieuwe leven vorm te geven.
Tijdens alle gesprekken in het ziekenhuis gedurende het hele traject is er veel aandacht voor het voorkomen van klachten en problemen. Zowel lichamelijk als tussen de oren. Zowel bij mijzelf als bij mijn naaste, mijn gezin.
Dit maakt dat we een afspraak maakte bij de seksuoloog zoals ik beschreef in mijn blog rabarber, rabarber, rabarber. Niet omdat we al immense problemen hebben maar om te voorkomen dat deze ontstaan.
Toen Minke zich voorstelde gaf ze aan psycholoog, relatietherapeut en sexuoloog te zijn. Tijdens de intake van drie kwartier voerde we een ontspannen gesprek ondanks het feit dat er tijdens een groot deel daarvan de tranen over mijn wangen rolde. Bij het formuleren van de hulpvraag kwam ook aan bod dat ik / we handvaten nodig hebben bij het verwerken van het verlies van hoe het was.
Deze intake heeft wat bij me losgemaakt en dat is goed. Er zit zeker verdriet om wat ik kwijt ben ook al ben ik zo nuchter als wat en weet ik het vaak wel een plaats te geven.
Ook ik kan wel wat hulp gebruiken en ik kan nu ook verwoorden waarbij. Hoe dat weet ik nog niet maar dat laat ik over aan de deskundige. Tenminste, dat ga ik proberen, mijn valkuil is het feit dat ik vaak denk dat ik het wel weet, dat het wel meevalt.
En wederom ga ik een proces in met veel vertrouwen. Weer weet ik niet wat ons te wachten staat. Wat ik wel weet is dat het goed komt. Waarom? Omdat we problemen aanpakken aan de voorkant, voordat ze zo groot zijn dat ze niet meer zijn op te lossen.
Betekent dit nu dat het niet goed met me gaat? Nee zeker niet! Dit betekent dat ik eraan werk om te zorgen dat het goed met mij en als gevolg daarvan met ons blijft gaan. Wel raakt dit me en ben ik weer een beetje de emotionele muts van tijdens het behandelproces. Maar zolang we geen diepgaand gesprek voeren over de zaken die mij raken houd ik het droog. Dus in de praktijk zal je weinig aan me merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten