Ouders en ouder worden.

Ik heb geen moeite met ouder worden. Vijftig is tenslotte het nieuwe veertig, je bent zo oud als je je voelt, zo zijn er nog genoeg kreten om vooral te onderstrepen dat het niet erg is.

Er zijn ook geen zaken waar ik spijt van heb, tenminste geen levensgrote zaken. Met mijn huidige krakkemikkige lijf denk ik wel eens dat ik mijn lijf meer had mogen waarderen toen alles nog makkelijk ging. Maar dat zijn geen spijtgevoelens die maken dat ik er ’s nachts van wakker lig of moeite heb met het ouder worden.

Het feit dat ik ouder word, betekent automatisch dat mijn ouders dat ook worden. En dit gebeurt met de bijbehorende ups en downs. Een absolute up is dat ze beide nog in leven zijn, ma 75 en pa 79 jaar oud (of jong, net hoe je het bekijkt). Mijn vader nog fit en actief voor zover de Corona maatregelen dit toelaten. Figuurlijk staat mijn vader al in de rij voor het vaccin tegen Corona. Vol plannen om in het voorjaar met de camper een langdurige reis te maken naar Portugal, of de andere kant uit om het noorderlicht te aanschouwen.

Een down is, dat sinds mijn moeder begin juni na een ongelukkige val van de trap en het daarbij vernaggelen van haar knie, in het verpleeghuis terecht is gekomen. Vastbesloten het verpleegtehuis lopend te verlaten om terug naar huis te kunnen, loopt ze tegen de nodige uitdagingen aan.  En samen met haar, mijn vader, mijn zus en ik ook.

Prettig is dat blijkt dan mijn zus en ik in dit geval goed door één deur kunnen. Onze wederhelften staan keurig achter ons om ons te ondersteunen maar houden zich buiten het primaire proces. We krijgen regelmatige lessen in de wereld van de (ouderen)zorg en hoe uitgekleed deze is, en daardoor hoe ingewikkeld deze is.

Om te zorgen dat we niet, met de beste bedoelingen, langs elkaar heen praten maar met elkaar hebben we ingesteld om als er een BDO (een bijeenkomst van alle professionals die betrokken zijn bij het verzorgings- en revalidatieproces in het verpleeghuis) is geweest, hierover na te praten. Dit is vandaag weer het geval.

Straks zitten we dus weer met zijn vieren om de keukentafel, mijn ouders, mijn zus en ik. Ik ben benieuwd welke uitdagingen en moeilijke en confronterende onderwerpen er aan bod moeten komen. 

Ik ben blij dat ik niet meer (piep)jong ben, dan hadden we dit proces nooit gered. Voor de wereld van de zorg heb je gezond verstand, levenservaring, incasseringsvermogen, inlevingsvermogen en geduld nodig.