Spraakverwarring

 

Dat ik mijn werk heel erg leuk en boeiend vind zal bekend zijn. Ik heb er niet voor niets zoveel vaart achter gezet om weer terug te komen in mijn eigen werk voor mijn normale aantal uren. Dit was puur omdat ik ook energie krijg van werken. Het contact met studenten, collega’s, mensen in het algemeen maakt dat het zo boeiend is.

Doordat het ook vaak heel persoonlijk herkenbare zaken zijn kunnen een hoop onderwerpen  die me bezighouden op mijn werk niet worden verwerkt in mijn blog. Terwijl ze soms echt “blogwaardig’ zijn, en mijn blog nog steeds mijn uitlaatklep is.

Toch had ik gisteren een voorval wat ik wil en kan delen. Ik had een individueel mentorgesprek met een student. Mijn standaardvraag is altijd, “hoe vind jij dat het gaat?”, zijn antwoord was hierop dat het wel beter kon. Een oplossing die hij benoemde is dat het dan verstandig was als hij vaker de lessen bij zou wonen. Goed inzicht naar mijn idee, maar afgelopen maandag had ik hem in de les gemist. Dat leidde bij mij direct tot de wedervraag, waar zijn goede voornemen afgelopen maandag dan was gebleven.

Zijn antwoord was, “ik was aangereden maar…” zonder hem uit te laten praten reageerde ik direct verschrikt en ook wat bezorgd, “oh, wat vervelend, mankeer je niets? ”. Bleek de term aangereden hier niet een aanrijding te betekenen maar dat hij was vertrokken om naar Dronten te komen….

Het blijft boeiend om met studenten te mogen werken uit alle windstreken. En in dit soort gevallen is het niet alleen boeiend, maar ook komisch. Gelukkig in dit geval was het een taalkundige spraakverwarring die niet vervelend was maar uiteindelijk gewoon grappig. En mogelijk had hij mazzel dat ik gewoon blij was dat hij alleen maar pech met de auto had en geen aanrijding met letsel, waardoor ik minder hard heb gemopperd dan misschien wel goed was geweest.