Bemoeial

Omdat het mooi weer was besloot ik te lopen naar oedeemtherapie. Onderweg zag en hoorde ik een hoop consternatie. Een hard huilende peuter, een boze meneer en een ontdane vrouwenstem. Dichterbij gekomen was er ook een hond bij betrokken. Een oude labrador, die bleek toen ik dichterbij kwam, het broodje te hebben weggehapt uit het handje van de peuter. De meneer, de opa blijkbaar, troostte de peuter, de mevrouw (al aardig op leeftijd) had de hond inmiddels aangelijnd en sjorde deze mee, weg van het gebeuren. 

De opa hoogst verontwaardig en boos constateerde dat het meisje bloed aan haar hand had. Hij riep de mevrouw na, te blijven staan, en werd steeds bozer toen de mevrouw stug doorliep zonder enige reactie te geven. Het gedrag van de mevrouw riep bij mij ook een verontwaardigde, bozige reactie op. De meneer vroeg mij om even op het meisje te letten zodat hij achter de mevrouw aan kon gaan. Zo boos als hij op dat moment was, besloot ik dat het risico dat het dan zou escaleren met eventueel verbaal geweld erg groot was. Dus maakte ik de keus om achter de mevrouw aan te lopen. 

Aangekomen bij de mevrouw door haar met stevige pas te achtervolgen bleek ze stokdoof te zijn en behoorlijk geschrokken. Zich totaal niet realiserend dat het weglopen zoveel boosheid opriep. Iets paniekerig, haar hond had nog nooit zoiets gedaan. Inmiddels kwam de opa ook aanlopen met de peuter in de buggy, beide alweer enigsinds gekalmeerd. Hij had de politie aan de telefoon, die was onderweg.

Voor mij de hoogste tijd om door te lopen naar de fysio. Het laatste stuk rennend (op een sukkeldrafje eigenlijk, maar dat klinkt zo suf) afgelegd, kwam ik op de minuut af op tijd binnen. Buiten adem met het zweet op mijn rug en beslagen bril nam ik plaats op de behandeltafel. Uiteraard deed ik mijn verhaal (nadat ik op adem was gekomen) en al vertellend realiseerde ik me dat ik meevoelde met de mevrouw. 

Ik ga straks bij haar langs heb ik besloten, informeren hoe het met haar is. Anders laat het me toch niet met rust. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze me een bemoeial vindt en de deur voor me dichtklapt. Dat zien we dan wel weer.

Update: 

De voordeur werd niet voor mijn neus dichtgeslagen. Integendeel, ik kreeg uitgebreid de rest van het verhaal. De boze opa had de oom van de peuter en haar moeder opgetrommeld en de politie gebeld. Haar man deed het verhaal met zeer veel waardering voor de  aanpak van de politie. De meneer agent had op een gegeven moment gevraagd naar de hond. Toen daarop de stokoude labrador, goeiig kwispelend kwam aangesjokt had de agent hem glimlachend geaaid. En het voorval betiteld als een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Alle gemoederen waren bedaard en mevrouw was zo goed als van de schrik bekomen. Het gesprek met mevrouw verliep  een stuk gemakkelijker nu ze wel haar gehoorapparaatjes inhad. 

Heel cliché misschien, maar eind goed, al goed. Ik liep na het gesprek opgelucht naar huis.