Afgelopen week mocht mijn moeder verhuizen naar een ander verpleeghuis. Een 2x zo grote kamer, een eigen badkamer, een mooie binnentuin, allemaal voordelen.
Het nadeel is, weer moeten wennen. De verpleegkundigen allemaal even lief en zorgzaam, maar wel, weer even wennen. Ook hier weer afdelingsgenoten, allemaal ouder en niet zo spraakzaam meer, alweer wennen. Een digitale agenda, niet fijn als je niet digitaal bent ingesteld, hier hoeft ze niet aan te wennen. Voor ons een kleine moeite om deze te vertalen naar een gewone ouderwetse agenda.
Hoopvol maar met angst wordt uitgekeken naar het bezoek aan de orthopeed.
Hoopvol en met ongeduld wordt afgewacht wanneer de maatregelen weer worden versoepeld. Dusdanig dat een bezoek aan thuis weer mogelijk is.
Hoopvol en strijdlustig wordt er gewerkt aan de revalidatie, die desondanks heel langzaam verloopt.
De grote vraag is, wat gaat 2021 brengen. Ik hoop dat ze de rust vindt om te accepteren wat ze niet wil, als het niet anders blijkt te zijn. En dat die Coronatijd met zijn beperkingen eindelijk overgaat. Zodat ze een middenweg kan vinden. Regelmatige bezoeken aan thuis en de zorg in het verpleeghuis.
En dat is waar het ook ingewikkeld wordt. Ons huidige zorgstelsel is erop gericht mensen zoveel mogelijk met hulp thuis te laten wonen. En dat randje tussen het is mogelijk en het is niet mogelijk is dun, flinterdun. Dus laveren we voorzichtig ontdekkend door zorgland. En gaan we zien wat 2021 gaat brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten