We zijn er!

Kwart over zes reden we weg. En op het moment dat we de straat uit reden begon het vakantiegevoel. Tanken in Hazeldonk en een bak koffie.  Zonder oponthoud langs Antwerpen. Met en Yes!!! de Franse grens over. Net voorbij Lille een plaspauze en de benen strekken. En daar stelde Dennis de vraag: "hebben we eigenlijk de sleutels wel bij ons?".

En dat hadden we niet! 341 kilometer gereden nog 660 kilometer gaan.  Omdraaien vonden we geen optie. Ik probeerde Dennis nog de schuld te geven: "ik heb last van chemo-brein,  wat is jouw excuus?".  Maar eerlijk is eerlijk, het was bijzonder stom van ons allebei. Er restte ons niets anders dan een gezamenlijke lachbui en het brainstormen over de oplossing. 

Het brainstormen werd onderbroken door gedoe bij het betalen bij de tol. Maar betaalpas 3 deed het.

In de kar hadden we een koevoet, slijptol en op de dakdragers een ladder. Inbreken in ons eigen huis moest gaan lukken. 

Na in recordtijd via de periferique Parijs te hebben gepasseerd konden we beginnen aan de laatste helft van de reis. Ook deze verliep supervlot. Om zes uur arriveerden we bij ons huis. Of eigenlijk bij het hek van ons huis. Het hek werd bij het openen tegen gehouden door het okselhoge gras. Met wat moeite kreeg Dennis het hek open. We baanden ons een weg door het okselhoge gras naar ons huis. Daar realiseerde ik me dat ik nergens liever zou zijn dan hier.

Vergeten sleutels, niet werkende betaalpassen, okselhoog gras, problemen die we wel zouden tackelen.  

We vieren vakantie bij ons heerlijke Franse klushuis. Hoe mooi kan het leven zijn!