Dagelijks even contact met mijn ouders, meer kunnen we (nog) niet doen. Mijn vader mag als enige dagelijks een half uurtje op bezoek. En nu afwachten wanneer de arts het been stabiel genoeg vindt om haar naar een verpleeghuis te laten vervoeren.
Pinksteren was de laatste van de reeks extra vrije dagen. Dus tot aan de vakantie 11 juli mogen we aan de bak. Het fijne hieraan is dat de vakantie straks ook voelt als echt verdiend.
Puber mag vrijdag een dagdeel naar school. Dit ziet ze met gemengde gevoelens tegemoet. Hoe gaat dat dan, hoe moet dat dan, hoe zit dat dan? Dit wordt op facetime uitgebreid besproken met haar medepubers. Komt wel goed al is het spannend.
Voor mijn gevoel zijn we massaal bezig aan een gewenningsproces om het dagelijks leven vorm te geven binnen de beperkingen die er zijn. En dat valt niet altijd mee. Maar het is voor mij een feit dat het mooie weer het mogelijk maakt om buiten weer met meer tegelijk bij elkaar te komen. Wat is dat genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten