Surrealistisch

Aangezien ik weer tig toiletbezoeken achter de rug had, alles inmiddels zeer doet en ik me inmiddels voel als een natte vaatdoek besloot ik vanmorgen de dokterspost te bellen. 

Na een waslijst aan vragen te hebben beantwoord leek het de meneer aan de telefoon verstandig als ik werd gezien op de huisartsenpost. 

Bij de oorspronkelijke ingang van de huisartsenpost werd ik via de intercom verwezen naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Ik had namelijk aangebeld bij de Corona-ingang. 

Bij de hoofdingang moest ik me weer aanmelden via een intercom. Binnendoor de instructies volgend en de rode lijn kom ik bij de wachtkamer. Mijn wandeling door het ziekenhuis deed surrealistisch aan. Stil, leeg, apart. Ik was de enige patiënt in de wachtkamer wat me de hoop gaf dat het misschien allemaal niet te lang zou duren.

Er komt een broeder aanlopen. De triage (op dat moment geen idee waar hij het over had) was verkeerd gegaan. Ik had wel door de Corona-ingang gemoeten. Of ik hem wilde volgen naar de juiste wachtkamer. Wat verbijsterd doe ik wat hij zegt en na hem gevolgd te hebben neem ik plaats in de andere wachtkamer. Ik laat doordringen dat ze dus vermoeden dat ik Corona heb. Gelukkig word ik daarna snel binnengeroepen door een dokter. 

De ontwikkeling van de kennis rondom Corona gaat snel. Het feit dat ik me een slappe vaatdoek voel en al zo lang aan de diarre ben zou met de huidige kennis kunnen betekenen dat het Corona is. Degene aan de telefoon had moeten doorvragen dan had ik direct bij de juiste ingang naar binnen gekund. Ik werp er tegenin dat het vaatdoekgevoel volgens mij komt omdat ik al anderhalve week geen eten binnen houd. Hij controleert longen, zuurstof in bloed, mijn buik en bloeddruk. En vind, behalve oorloggeluiden in mijn buik, niets verontrustends. Testen op Corona kan hij niet en zeker niet in het weekend. Ik krijg een andere kuur voorgeschreven die geen diarree als bijwerking heeft. In mijn status komt dat ik mogelijk Corona heb. 

Op mijn vraag wat dit voor mijn gezin betekent is hij simpel. Hygiëne maatregelen! Anderhalve meter afstand, handen wassen en na ieder wc-bezoek deze desinfecteren. Of als we 2 WC's hebben er 1 reserveren voor mezelf. Naar buiten is geen probleem zolang ik deze regels maar in acht neem. Hij drukt me op het hart om te bellen als de symptomen verergeren, ik koorts krijg of ga hoesten. Ik moet in de wachtkamer wachten op de medicijnen want ik mag niet naar de apotheek bij de hoofdingang van het ziekenhuis. 

Het wachten duurt lang. Bij navraag bij de assistente bij de balie belt ze de apotheek. Het blijkt dat de hoofdingang gesloten is omdat ik als mogelijke Coronapatient daar ben geweest.  Het gevolg is dat ze gedurende een aantal uur bezig zijn met schoonmaken, deep cleansen noemde ze het, van het deel van het ziekenhuis waar ik heb gelopen. Hierdoor is de apotheek die naast de hoofdingang ligt tot 18.00 uur niet bereikbaar. Of er iemand is die later voor mij de medicijnen kan ophalen. Geen probleem, en bijna rennend verlaat ik het ziekenhuis.  Inmiddels moet ik weer heel nodig naar de wc, en geen haar op mijn hoofd die erover denkt om dit in het ziekenhuis te doen.

Zelf ben ik niet overtuigd van de Corona diagnose. Als ik het verloop bekijk van de afgelopen anderhalve week lijkt het mij er vooral op dat mijn darmen van slag raken zodra ik in de bijsluiter lees dat diarree mogelijk is. En ik blijf erbij dat na anderhalve week diarree het niet vreemd is dat ik me zo slap voel als een vaatdoek. Het feit dat hij niets verontrustends kon vinden stelt me nog meer gerust. Ook mijn oorspronkelijke angst, waardoor ik in de eerste instantie belde, vochttekort was niet aan de orde.

Toch zal ik me braaf gedragen als mogelijke Coronapatient, en de richtlijnen strikt opvolgen. Ik moet er niet aan denken dat ik iemand aansteek mocht ik ongelijk hebben.