Hulp in nood

Nu ik niet elke dag naar Dronten meer ga om te werken heeft dit voor Puber grote gevolgen. Ze moet veel vaker fietsen. Dit valt niet mee met het herfstweer, omfietsen vanwege een afgesloten fietspad langs de Dronterweg en de vroege tijdstippen van vertrek in de ochtend.


En gistermorgen ging het fout, een lekke band. Gelukkig zat de fietsendrager bij mij op de auto dus heb ik me uit bed gehesen om hulp in nood te verlenen. Ietsje geïrriteerd, waarom neemt ze een kapotte fietspomp mee, die band is toch al twee keer geplakt, mopper, mopper, mopper. Tot ik mezelf "zag" en me realiseerde dat ik zo niet wilde zijn. Diep ademhalen, en mezelf herpakken dus voordat ik arriveerde om hulp te verlenen.


Ze was zo blij om me te zien, dat ze zeer behulpzaam en meewerkend was. Op de vraag hoe het nou  kon dat de band alweer lek was wist ze geen antwoord, ze had tenslotte haar best gedaan. (standaard antwoord van het moment). Op de vraag of ze ook gecontroleerd had of er iets in de buitenband zat door aan de binnenkant te voelen, kreeg ik een zeer overtuigend "ja natuurlijk joh". Een aantal minuten later kwam er de twijfelachtige vraag hoe ze dat dan moest controleren, al wat minder overtuigd van haar zaak.


Dennis heeft de band geplakt toen ze nog niet thuis was, hij had geen zin om dat na eten en sporten te moeten doen. Er zat inderdaad iets in de buitenband. Nu nog even goed uitleggen hoe je de binnenkant van de buitenband controleert.


Het feit dat ik er op uit moest om hulp in nood te verlenen was goed. Was ik ook direct in de benen, stiekem ook een beetje hulp in nood. Ik weet nog niet altijd wat ik aan moet met de dagen waarop ik niets heb gepland of geen afspraken heb. Ik heb plannen zat voor die dagen, maar beginnen met de uitvoering is dan niet altijd makkelijk.