Mijn blog is voor mij een heerlijke uitlaatklep. Ik krijg er heel vaak mijn gedachten mee op een rij. Daarnaast is het een ideale manier om iedereen te informeren hoe het met mij gaat.
En het blijkt dat heel veel mensen mijn blog ook met veel plezier lezen, ook al zijn de omstandigheden waarom ik schrijf eigenlijk minder leuk. En daar kan ik dan ook best eerlijk over zijn, dat streelt mijn ego. Het cijfer bovenin de internet versie van de blog is het aantal keren dat mijn pagina is geopend, ik vind het indrukwekkend vaak en ben daar eigenlijk best trots op.
Wat ik me vandaag voor het eerst realiseerde is dat heel veel mensen dus weten hoe het met mij gaat, terwijl ik voor mijn idee al heel lang ergens in de parkeerstand sta en eigenlijk helemaal niet weet hoe het met jullie gaat. Nu ik weer onder de mensen mag komen kan ik dit gelukkig weer een beetje bijspijkeren, en ik merk dat ik daar ook in mijn hoofd weer een beetje ruimte voor krijg.
Ik heb vandaag genoten van het bijkletsen met de collega's die ik tijdens mijn bezoek op het werk tegen kwam. Het geeft me energie en mijn wereld wordt er weer een stuk groter van.
Voorlopig houd ik de geraniums nog even buiten de deur!
( foto geleend van het boek Niks geraniums! van Saskia de boer en Geertje van Schijndel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten