Ondanks mijn doorgaans positieve instelling heb ook ik uiteraard twijfels, angsten en onzekerheden. En het werkt voor mij goed om ze te benoemen, bespreken, soms even te piekeren en ze vervolgens te parkeren. Stapje voor stapje tenslotte.
Werk is zo'n punt waarover ik nog weleens in "wat alsjes" wil verzanden. Met name wat als ik het nooit meer zo leuk, voldoening gevend zal worden als het was... en wat als mijn chemo-brain me gaat beperken in wat ik kan.....
Gisteren weer even naar het werk geweest. Kort bijgekletst en wat vragen kunnen beantwoorden van mijn collega. Het stelde me voor nu gerust. Als mijn lijf me niet dwars zat had ik er zo weer in gestapt en de boel opgepakt waar ik het heb moeten laten liggen.
Naar mijn idee pak ik het straks zo weer op. Wel blijft er het "wat alsje" knagen. Wat als mijn herstel straks meer tijd kost dan ik denk. Misschien moet ik dat gaan behandelen als een zekerheid, dan kan ik er een plan voor maken😉.
Je zegt het zelf: stapje voor stapje. Nu, na een jaar en negen maanden, voor het eerst zonder kruk buiten gelopen. Zelfs de trap genomen in de parkeergarage...
BeantwoordenVerwijderenDat had ik drie maanden geleden niet durven dromen.
Jij komt er ook, maar zal wel je tijd moeten nemen....