Stip op de horizon

We hebben hoop gehouden tot de woorden "u bent hier om het te hebben over de mogelijkheden van chemo", werden gezegd door de internist-oncoloog. Vervolgens  werd onze angst bevestigd, het is een actieve, zelfs agressieve tumor.

Naast onze hoop op een luie beetje vriendelijke tumor, was dit het scenario waar we heel erg rekening mee hebben gehouden. En daardoor was de schok niet eens zo groot en het besef er heel erg snel.

Door alle cijfers, de uitleg van de oncologen en genoemde mogelijkheden en ondanks dat het zwaar zal zijn, zie ik voor mezelf geen andere optie. Ik ben 49 en nog lang niet klaar met leven. Om mijn kansen om oud te worden aanzienlijk te vergroten en met mezelf te kunnen leven, mocht de kanker terug komen, moeten we gaan voor het totaalpakket. Na het bestralen volgt chemo, meerdere kuren in een tijdsbestek van 20-24 weken en hormoontherapie gedurende 6 jaar.

Helaas komt dat totaalpakket met een waslijst aan mogelijke bijwerkingen die niet mis zijn. Het is ons duidelijk dat ik voor het vergroten van mijn ovelevingskansen een stukje kwaliteit van leven in ga leveren. Hoeveel precies en op wat voor manier kan niemand voorspellen en misschien is dat maar goed. Opnieuw geeft dit hoop, hoop dat ik er relatief gezien goed doorheen kom.

Ons leven gaat voor een lange tijd in de overlevingsstand, en zal nooit meer worden zoals het was. Ook dit proces gaan we stap voor stap doen.

Maar met de steun van iedereen om ons heen, heb ik er het volle vertrouwen in dat we hier doorheen gaan komen. Maar wat zien we er tegenop.

En mijn stip op de horizon is de dag dat Dennis en ik uit eten gaan bij Chez Lisa en tegen elkaar zeggen: wat was dat f****** zwaar! Maar ondanks alles hebben we niet vergeten te genieten van de mooie dingen. Nu gaan we ons leven weer leven.

Zodra ik de datum weet van deze stip laat ik het weten.