Zoals vaker genoemd blijft één van onze grootste zorgen Liselotte. Onze 13 jarige puber, in het kwadraat.
Wat ik wel heb geleerd van de lezing van een gespecialiseerde kinderpsycholoog is, elk kind gaat er op zijn eigen wijze mee om. En nog belangrijker, in zijn of haar eigen tempo op momenten die ze zelf bepalen.
Dit was vooral een bevestiging van wat we eigenlijk wel wisten. En daarbij, die stelling bewijst Liselotte keer op keer. Uiteraard het doen van pogingen om misbruik te maken van de situatie: "zeg mam zal ik morgen nog een keer meegaan naar je bestraling?". Dit precies op de dag dat ze les heeft van de docent waar ze niet zo blij van wordt. Dat dat niet doorgaat en waarom niet benoemen we uiteraard. Waarop we worden beloond met de opmerking, ik kon het toch proberen😖. Het waardevolle is dat ze er de humor van inziet en we er ook met zijn drieën om kunnen lachen.
Onze emotionele momenten zijn, als ze als onderwerp voor een verslag voor Nederlands borstkanker kiest. En bij Engels moet ze tijdens haar 1 minuut presentatie haar bucketlist benoemen. Die sluit ze af met: I want my normal life back. Dit benoemde ze terloops terwijl we met zijn drieën op de bank zaten. Na een minuut ofzo kwam de vraag, "papa, waarom heb je een traan op je wang?". Die van mij had ik al weg kunnen vegen. Tja wat kun je dan anders als knuffelen, je huilbui bedwingen en verder kijken naar de voetbalwedstrijd door een waas van verdrongen tranen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten