Mijn levenshouding een klein beetje ontrafeld

Ik ben niet klagelijk ingesteld en van nature een optimist. Daardoor ontneem ik soms andere, maar ook mezelf, nog weleens een eerlijk beeld van hoe het echt met me gaat.

Ik merkte het, omdat er de afgelopen weken regelmatig werd gevraagd, met name op het werk, hoe gaat het met je? Het standaard antwoord goed, doet geen recht aan de situatie.  Maar hele klaagzangen en medische verhandelingen passen me ook niet. Volgens mij heb ik afgelopen week de situatie en mezelf niet beter voor gespiegeld dan hoe het is. En toch met heel veel mensen even gekletst. Dus het blijkt maar weer, oefening baart kunst.

Ja, de bestralingen zelf zijn niet al te spannend. Iedere dag ergens op tijd moeten zijn is niet anders dan werken. Dus dat ervaar ik niet als heel belastend.

Werken doe ik wel, niet omdat het moet, maar vanwege de afleiding die het biedt en alleen maar als het me past. Dus mijn dagen zijn een soort van relaxed. Alles staat tenslotte op een laag pitje nu, en staat in het kader van niet over mijn grenzen heen gaan.

Wel heb ik vanaf dag 1 een rode borst die ik regelmatig moet koelen, is de huid van mijn borst inmiddels knalrood en jeukt. En is een deel van mij borst al "verhard". Sowieso voelt mijn borst als een soort "ding" wat niet echt bij me hoort. Merk ik nog steeds dat ik mijn rechterarm niet volledig kan belasten, dit heeft anders zijn weerslag op het vocht in mijn borst. Is mijn energielevel gedurende een paar uur prima op peil, maar enkel voor max 50% van de tijd die ik gewend was.
Dit houdt in, dat er veel dingen zijn die ik moet laten. Een van de meest frustrerende daarvan was, dat ik niet met Dennis en Liselotte naar het concert van Phil Collins kon gisteren. Dat heeft me tranen van verdriet en frustratie gekost. Ik had dat zo ontzettend graag samen met Liselotte gedaan. Tja, en dat zijn de dingen die ik meestal niet ter sprake breng. Ik hou tenslotte niet van klagen, en daarbij, dit zijn de dingen die erbij horen. Klagen maakt het niet anders en zeker niet beter.

Wat ik momenteel  het zwaarste vind, is de angst voor de chemo. Met name omdat daar altijd bijwerkingen bij horen en niemand kan voorspellen welke dat in mijn geval zullen zijn. Daarnaast is er nog mijn angst voor prikken en infusen. Die zal ik moeten tackelen, ik heb minimaal 16 keer een infuus voor de boeg en zal een veelvoud aan keren daarvan bloed moeten laten prikken.  En wanneer ik mezelf de gelegenheid geef om dit soort zaken te overdenken, vliegt het me heus wel eens naar de keel. Dus dat doen we echt wel af en toe, maar stapje voor stapje. Ik ga pas last hebben van de chemo als ik de behandelingen start. En tot die tijd zo min mogelijk, en zeker niet door allerlei wat als.. en zou ik ook... en hoe dan.. vragen, waar geen antwoord op is.

Maar om dat soort dingen met regelmaat te benoemen zit niet in me. Dat maakt de kwalen, angsten en zorgen alleen maar groot. En neemt de ruimte in van genieten van de dingen die gewoon nog wel kunnen.

Kortom, uiteindelijk zal het hele proces mij/ ons wel veranderen. Maar mocht ik veranderen in een lastig, zeurend, klagend oud wijf wat het alleen nog maar kan hebben over wat ze allemaal mankeert, spreek me er dan op aan.

Enne, op dit moment gaat het naar omstandigheden goed.