Lotgenoten blijken in hele onverwachte hoeken te zitten. Onervarenheid maakte in dit geval kortzichtig. Bij het begrip lotgenoten was mijn beeld enkel vrouw(en) met (borst)kanker en in het geval van Liselotte, al wel iets breder gedacht, leeftijdsgenoten met ook een ouder met kanker. Voor Dennis hadden we er nog niet bewust over nagedacht.
We kennen via de korfbal veel mensen. Waarbij een grote groep bestaat uit de ouders van medespelers van mijn kinderen. Soms heb je een klik, de meeste zijn aardig en met een enkeling heb je helemaal niets. En dat is prima. Naast de korfbal heeft ook iedereen zijn eigen (sociale) leven en dan komt het regelmatig voor dat je, klik of geen klik, mensen een poos niet ziet en spreekt, en daardoor lang niet altijd weet hoe het met mensen gaat.
Tot onze schrik en verbazing zagen we op het veld een medeouder die overduidelijk heeeel wat voor haar kiezen had gehad. En uiteraard vraag je dan, in dit geval Dennis, wat hebben we gemist. En toen al pratend onstond er, rare uitdrukking gezien de situatie, een feest van herkenning voor ons. Zowel bij de heren, allebei 'partner van', als bij ons dames ondanks onze totaal verschillende ziektes. De rollercoaster waar je zonder te kiezen instapt. De impact die dit heeft op de kinderen en de zorgen die dit met zich meebrengt. Dat je hele omgeving meegaat in de rollercoaster. Het leren accepteren van hulp. Noem maar op!
Voor mij was het een eye opener en een hele waardevolle ontmoeting. Zomaar, op het moment dat je het niet verwacht en in een totaal onverwachte hoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten