Gisteren zijn Liselotte en ik naar de Landelijke dag van stichting langs de zijlijn geweest in de Meerpaal.
www.langsdezijlijn.com
Deze stichting zit in Dronten en heeft o.a. bereikt dat de gemeente Dronten een Pilot gaat draaien waarbij in de hulpverlening meer prioriteit komt voor de kinderen van ouders die kanker krijgen en dat dit preventief gebeurt in plaats van pas op het moment dat een kind vast loopt. Dit doen ze zeker niet alleen, maar in samenwerking met Pinkribbon, Ingeborg Douwes centrum, de kinderombudsvrouw, etc. De wens of sterker nog het doel, is om 1 landelijke richtlijn te krijgen hoe er preventief, laagdrempelig hulp geboden kan worden aan gezinnen met kinderen met kanker.
Op deze stichting werd ik gewezen door een collega en met name hun doel triggerde me direct. Het sluit zo aan op 1 van de zorgelijkste kanten van ons traject. Hoe komen we hier als gezin doorheen. Hoe ga je om met een dertienjarige niet zo makkelijke puber, die zoveel voor haar kiezen krijgt, terwijl je zelf ook niet in je normale doen bent. Zonder bijzondere omstandigheden, is opvoeden tenslotte zo af en toe al ingewikkeld genoeg.
Los van een leuke middag hebben was mijn doel informatie krijgen over de pilot, kanker in het gezin in het algemeen en eventueel lotgenoten ontmoeten. Daarbij hoopte ik dat Liselotte wat (waardevolle) contacten zou opdoen.
Dit was succesvol! Zowel voor Liselotte als mezelf. We werden in de watten gelegd, het programma was boeiend, informatief maar ook met humor. Leuke workshops voor de kids etc. Liselotte heeft geen nieuwe contacten opgedaan maar ontdekt dat bij enkele kinderen bij haar op school ook thuis een soortgelijke situatie is. En met deze "lotgenoten" opgetrokken. Ik hoorde haar zeggen 'tot maandag!', dus in de eerste instantie, missie geslaagd.
Haar reactie, 'het was wel aardig, gaan we volgend jaar weer', is het equivalent van supertof! en een juichende stemming. Je bent tenslotte puber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten