Uit balans

Misschien niet geheel onlogisch maar er zijn duidelijke signalen dat we uit balans zijn.

Liselotte; die op eigen verzoek afgelopen weekend wilde leren hoe je de was vouwt.
Dennis; ook ziek thuis met elke spier in zijn lijf muurvast en emotioneel uit balans van de stress.
Ikzelf; wederom een slechte nacht nadat vanaf vanmorgen 4.00 uur de gedachtes met weerhaakjes bleven hangen.

De pragmatische optimist die ik gewoonlijk ben wil  handelen en denken in oplossingen. Plannen en regelen dat alles zo normaal mogelijk doorgaat. Wat is het f****** moeilijk te accepteren dat dat niet kan!

Toch kan ik het niet laten om het enigsinds te proberen. Hoe?

Bij Liselotte beaamd dat het niet meevalt maar dat ze gewoon naar school moet. Woensdag gaat ze op korfbalkamp en dat is leuk, dit als stip op een overzichtelijke horizon.
Dennis uit bed geschopt om Liselotte naar school te brengen, van geen normaal ritme word je alleen maar ellendiger is tenslotte altijd onze manier van aanpakken.
En ik? Ik ga zo toch maar eens kijken welke vragen ik kan ontdoen van weerhaakjes en zoeken naar activiteiten die voor afleiding zorgen.

Om te beginnen het ziekenhuis huis bellen om te vragen waar mijn afspraak met de oncoloog blijft. Hoewel ik me zoveel mogelijk instel op het feit dat chemo noodzakelijk zal zijn, blijft het niet zeker weten een vraag met flinke weerhaken. En die haken prikken ook nog met regelmaat mijn traanbuizen lek. Kleredingen!