Gemis en winst

Er zijn veel dingen die ik mis in ons leven van nu.

Ik mis mijn oppasdag, deze heb ik echt met pijn in het hart opgegeven. Siem heeft het geweldig naar zijn zin op het kinderdagverblijf gelukkig. Mogelijk was het toch uiteindelijk wel zo gelopen maar het feit dat het is omdat ik het niet meer kon/kan blijft een pijnlijk punt.

Ook mis ik de dagelijkse ritjes met Liselotte naar Dronten. Even kletsen in de auto gaf een kijkje in haar wereld en verstevigde onze band. Gelukkig komen deze weer steeds vaker voor. Tussen haar puberbuien door is ze dan lief en gezellig. Ze vindt mij ook wel redelijk als mijn huidige korte lontje tenminste niet ontbrandt. 

Ik mis mijn lange wandelingen, ik bouw het op maar met kleine eindjes. 

Ik mis de onbezorgde manier waarop we in het leven stonden omdat de grote ellende tot nu toe altijd elders was. Het overkwam anderen en tot 10 april 2019 niet ons. Het geeft ondanks dat we, maar zeker ik, positief in het leven staan een behoudende houding als het gaat om plannen maken in de toekomst. 

Maar we hebben er ook dingen voor terug gekregen. 

Ik sta bewuster in het leven. Veroorzaakt doordat ik keuzes moet maken omdat mijn huidige energielevel me niet toestaat om alles maar te doen. Ik geniet daardoor ook meer van dingen die voorheen als vanzelfsprekend werden ervaren.

De warme belangstelling, soms uit hoeken waar je het niet verwacht. En de steun die we ontvangen van de mensen om ons heen. 

Ik heb ondervonden dat ik daadwerkelijk  in staat ben om me door een moeilijke periode heen te knokken. Met op zijn tijd zeker tranen en verdriet, maar altijd met opgeheven hoofd. En ondanks de ellende heb ik kans gezien Liselotte en Dennis te steunen zoals zij ook mij hebben gesteund.

De verdieping die het heeft gegeven in onze relatie. Weten dat we zo met elkaar verbonden zijn dat we ook de slechte tijden samen aan kunnen.

Inmiddels bouwen we langzaam maar zeker ons leven weer op, als gezin maar ook de mensen om ons heen. Sommige dingen die ik mis komen weer terug, van sommige dingen nemen we (voorgoed) afscheid.

Het zal nooit meer worden zoals het was. Maar of dat slechter is hangt deels af van hoe wij daarmee omgaan. Ik heb, zeker door de periode die we hebben doorgemaakt,  de overtuiging dat we het met onze positieve instelling niet als slechter zullen ervaren. 

En daarnaast hangt het ervan af of alle behandelingen die ik heb en heb gehad ervoor konden en kunnen zorgen dat de kanker geen kans meer heeft. De tijd zal dit leren. Ik heb er grenzeloos vertrouwen in tot het tegendeel is bewezen.