10 april 2019 een dag die we niet makkelijk meer gaan vergeten.

 Sinds woensdag 10 april staat ons leven op zijn kop. Ik heb de diagnose gekregen dat ik borstkanker heb. En wat wel heel duidelijk is, dat heb ik in mijn lijf, maar we hebben het als gezin.


De schok en het realiseren komen met stukjes en beetjes. Als eerste ben ik in de "regelmodus" geschoten. Mensen informeren, en als je het hardop zegt of meedeelt per mail, wordt het realiteit. Dingen regelen en laten regelen, zoals oppassen op Siem de woensdagen is voorlopig niet meer vanzelfsprekend. Daardoor wordt het realiteit. Reacties van verdriet en ongeloof bij mensen die heel dicht bij me staan, daarvan wordt het realiteit. Mailtjes en appjes met lieve berichtjes, superfijn, maar bevestigen wederom de realiteit. De schok, ik ben nu degene die bloemen krijgt vanuit het werk als blijk van steun. Geweldig, heel confronterend, het is de realiteit.


Ik kies ervoor om een blog te beginnen omdat ik op deze wijze iedereen die wil weten hoe het met ons gaat, een mogelijkheid wil geven om mee te kijken. Daarnaast kan ik dit ten alle tijde en overal doen zonder dat ik mensen vergeet. En vooral, nu heeft Dennis niet de taak om te zorgen dat mensen geïnformeerd worden mocht ik er geen zin in hebben. Mocht ik dat punt bereiken dan zijn er anderen die voor mij het nieuws doorgeven via mijn blog.


Dat we een lastig traject ingaan is zeker, maar dat doen we positief en stapje voor stapje!


Op naar de afspraak van maandag 15 april om 9.30 uur! Daar horen we de uitslag van de punctie en gaan we praten over een behandelplan.